Τα πολλά «σ’ αγαπώ» αδειάζουν από νόημα

Εντάξει, σε καταλαβαίνω. Αυτή η επίδραση της πρώτης φοράς κρατάει πάντα λίγο παραπάνω. Εξαπλώνεται σαν παραισθησιογόνος ιός μέσα σου. Χαλαρώνει τα άκρα και τους μύες σου και κάποιες φορές η μόνη τροφοδότηση ζωής που σε ενεργοποιεί και πάλι είναι η αναμονή της επόμενης φοράς. Μόλις έρθει αυτή περιμένεις πάλι για την επόμενη.

Ήταν να μην γίνει η αρχή και τώρα όλα δουλεύουν για την επανάληψή του. Όλα λειτουργούν για να συνεχίζει να πολλαπλασιάζεται εκείνο το πρώτο «σ’ αγαπώ». Να γίνουν τόσες οι επόμενες φορές που να χάσεις το μέτρημα. Κυρίως γιατί νομίζεις ότι όλα γύρω σου συνωμοτούν για να χάσεις τα πάντα και να χαθείς κι ο ίδιος. Ξέρεις, αυτό το ατελείωτο ροζ κλισέ ότι ο έρωτας είναι να χάνεσαι. Να περιδιαβαίνεις αδιάκοπα σε μια ονειρεμένη χώρα χωρίς χάρτη, όπου ποτέ δε βρέχει, κάνεις δεν κλαίει ή λυπάται.

Ωραία όλα αυτά, αν και μας λίγωσε λίγο η ζάχαρη και τα μέλια, όμως τώρα κλείσε την τηλεόραση. Κλείσε τις πόρτες και τα παράθυρα αν χρειαστεί να σφραγιστεί απ’ έξω η επιρροή όλων των ονειροπόλων καρδιοχτυπημένων που για να πουν και να ξαναπούν «σ’ αγαπώ» σκοτώνονται, ποδοπατούνται και στο τέλος αγαπιούνται μόνο αν φλυαρούν για αυτό.

Κλείσε κι εκείνο το κουτί στο νου σου αν χρειαστεί, που επαναλαμβανόμενα σου υπαγορεύει ότι όσα πιο πολλά ακούς τόσο πιο πολλά συμβαίνουν. Κλείσε τα όλα, γιατί σου λένε ψέματα. Σου λες ψέματα. Αρχικά, γιατί ο έρωτας δεν είναι κανενός είδος χάσιμο στη νεραϊδοχώρα και στη συνέχεια γιατί το πολύ αγαπησιάρικο μπλα μπλα μπορεί γενικά να είναι τζάμπα, αλλά κοστίζει στο τέλος. Το κόστος αυτό είναι αόρατο και δημιουργεί ένα χρέος στον εαυτό σου που μόνο αν το ξεπληρώσεις θα πάψει να σε χρεώνει.

Μπαίνω στο παρασύνθημα αμέσως. Ο έρωτας είναι το να βρίσκεσαι. Κι εδώ το να βρίσκεσαι σημαίνει να τα βρίσκεις όλα στη θέση τους ακριβώς τη στιγμή που νιώθεις ότι βρήκες και το νόημά της. Αν δε νιώθεις έτσι (και συγχώρεσε προκαταβολικά το απόλυτό μου) μπορεί και πάλι να είναι έρωτας, αλλά σίγουρα κανένας της προκοπής και κανένας που να αξίζει το μεγαλείο σου.

Κάπου εδώ έρχεται το κόστος αυτό που πρέπει να πληρώσεις. Το χρέος που αυξάνεται το δημιούργησες εσύ με κάθε πολυλογία ροζ ζαχαρωμένης αγαπουλίθρας που σκιστήκατε κι οι δυο να αφήσετε στον αέρα άλλο ένα «σ’ αγαπώ». Με κάθε αχρείαστο «σ’ αγαπώ» το χρέος τοκίζεται. Με κάθε «σ’ αγαπώ» που λέγεται για να κλείσει μια φράση, ή για να μην υπάρξει σιωπή μετά, ή απλά για να ειπωθεί. Το κάνεις ή το κάνετε γιατί ακούγεται ωραία ή για να το ακούτε και να το πιστέψετε κι οι ίδιοι;

Γιατί το ίδιο ισχύει κι αν δεν πείτε τίποτα απολύτως. Αν μείνετε στην απόλυτη σιωπή ή στην απόλυτη ομιλία που να μην εμπεριέχει πολυχρησιμοποιημένα «σ’ αγαπώ». Μετά την πρώτη φορά, την πρώτη έγκυρη εκδήλωση έρωτα και το πρώτο γενναίο «σ’ αγαπώ» που εθιστικά γέμισε τον αέρα κι εκτός πολύ συγκεκριμένων περιστάσεων, δε νομίζεις ότι όλες οι άλλες φορές είναι μια σπατάλη που αναδρομικά θα πληρώσεις (στον εαυτό σου κυρίως) όταν ξοδέψεις όλα σου τα «σ’ αγαπώ»;

Θα πληρώσεις γιατί κάπως πρέπει να γεμίσει το κενό τους όταν θα έχουν πετάξει στον αέρα σαν κουβέντες που λες βιαστικά στο δρόμο σε κάποιον γνωστό. Σαν λόγια τραγουδιών στο βάθος που κανείς δε δίνει σημασία, γιατί στην τηλεόραση έχει αγώνα. Σαν πρόλογος χωρίς κυρίως θέμα. Γιατί πάντα το θέμα θα είναι ότι τίποτα δεν απολαμβάνεται καλύτερα στον έρωτα απ’ τη σιωπή.  Έτσι ξέρεις ότι ο άλλος είναι αυτός ο ένας και μοναδικός ξεχωριστός που σε βρήκε ή βρεθήκατε. Όταν δε νιώθεις άβολα μέσα σε αυτή και δεν παλεύεις να την γεμίσεις όπου κι αν σας βρήκε. Όλα αυτά βέβαια μόνο αν ξέρεις πού βρίσκεσαι.