«Τάχα ταράζεσαι που σ' αγαπάω»

Έχεις ένα βλέμμα ιδιαίτερο. Πάει να σπάσει λίγο ο λαιμός σου σαν πεις να σκύψεις να δεις από ψηλά πώς στέκομαι μέσα σε όλα αυτά που νιώθω και πριν φανεί η τυπική σου ευγένεια, το σώζεις με ύφος μελιστάλαχτο που θα έπειθε γενικά, αλλά όχι εμένα ειδικά. Εγώ ξέρω πως τάχα ταράζεσαι που σ’ αγαπάω, τάχα σε πιάνει μια ανησυχία, μια δυσπιστία για το αν τα κάνεις σωστά. Ούτε εσύ μπορείς να εξηγήσεις πώς ακριβώς πήγε και εγκαταστάθηκε αυτό το «τάχα» και όχι μια απλή ειλικρίνεια, έστω και χωρίς ανταπόκριση. Εγώ μπορώ όμως. Είναι πιο απλό από όσο δείχνει. Δε νιώθουμε το ίδιο. Σιγά την ανακάλυψη, όμως μέσω αυτού του δεδομένου απέκτησες αυτή την υπεροχή. Λογικά κάπου βοήθησα κι εγώ για να την κάνεις δική σου. Γιατί παρέμεινα σε όσα ένιωθα όπως κάνει οποιοσδήποτε που τα εννοεί, -όμως δε νομίζεις ότι επέκτεινες τη μεγαλειότητά σου, αν όχι παραπάνω από όσο σου άξιζε, σίγουρα παραπάνω από εκεί που θα έπρεπε;

Δεν είναι για όλες τις ώρες. Δεν είναι ας πούμε για το αν θα σε ρωτήσω τι μέρα είναι. Πίσω από αυτά τα λόγια δεν κρύβεται μια ατελείωτη ερωτική εξομολόγηση που αποσκοπεί απλώς στο να ακούσω τη φωνή σου να λέει ένα σκέτο «Δευτέρα» και μετά να λιώσω σαν παγάκι τον Αύγουστο. Όχι. Θέλω απλώς να μάθω τι μέρα είναι. Εσύ όμως τα φιλτράρεις όλα μέσα από το αίσθημά μου -που αφού εσύ δεν έχεις αντίστοιχο, δεν ξέρεις και το σωστό φίλτρο αν υπάρχει- και με ύφος που με συμπονά που λαχταράω διακαώς τη φωνή σου έως ύφος που μαρτυρά πως μου κάνεις χατίρι, απαντάς τι μέρα είναι και βολεύεσαι και άλλο στον θρόνο σου. Άλλωστε για σένα είναι άλλη μια μέρα που έχεις κάτι για το οποίο δεν κουράστηκες, δεν πάλεψες καθόλου. Είναι άλλη μια μέρα που εγώ σου χαρίζω όσα νιώθω και δε νιώθω κι εσύ τα παινεύεις, χαϊδεύοντας τα σαν κατοικίδια και με ένα νεύμα συμπάθειας τα στέλνεις στο κλουβί τους. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις ότι έχουν τα πράγματα.

Γιατί αν κατέβαινες λίγο από το ψηλό άλογο της έπαρσης και της ανωτερότητας που σου σέλωσε αποκλειστικά και μόνο η αγάπη μου, θα έβλεπες ότι στο έδαφος που πατάς είναι ακριβώς αυτό. Έδαφος. Είναι όλα προσγειωμένα και σε τέλεια αρμονία με την πραγματικότητα που τα διέπει, αλλά και αυτή που δε θα τα διέπει ποτέ, όπως για παράδειγμα η ανταπόκριση από σένα στο ίδιο επίπεδο αισθημάτων. Ασχέτως αν τσούζει ή όχι η αλήθεια αυτή, είναι ξεκάθαρα ο μόνος δρόμος που θα μου άξιζε. Μόνο καθαρή ατόφια εξήγηση όσων δε γίνονται θα ήταν αντάξιά μου. Πριν προλάβεις να επαινέσεις μόνο τον εαυτό σου γι’ αυτό το ξεκαθάρισμα, να έχεις πάντα υπόψιν σου ότι βλέπει την αλήθεια μόνο όποιος τα έχει καλά μαζί της, όποτε παρ’ όλες σου τις αποσαφηνίσεις θα μπορούσα ακόμα να ζω στη θολούρα του αισθήματός μου κάθε φορά που με κοιτάς σαν να στο χρώσταγα αντί να ζω με την αλήθεια. Αλλά ζω ακόμη και μαζί της, και καλύτερα ίσως από ότι περίμενα. Κανείς δεν ξέρει αν θα ανταποκριθείς ή τι θα γινόταν αν το είχες κάνει από την αρχή. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι την επόμενη φορά που θα σε κατακλείσει η ίδια ανωτερότητα που θα βγάλει σε σώμα, πνεύμα και βλέμμα υπεράνω, θα μειώσεις κατά πολύ τις πιθανότητες να με νοιάζει τελικά αν όντως θα το κάνεις.