Ακόμα και αν κοιτάζεις προς την ίδια κατεύθυνση με κάποιον, είναι σημαντικό να βεβαιωθείς και για το αν κοιτάτε από την ίδια οπτική γωνία. Ενίοτε, για να το καταφέρετε αυτό, ίσως και να χρειαστεί να περιγράψετε ο ένας στον άλλον τι ακριβώς βλέπετε. Και είναι σίγουρο πως θα βρείτε διαφορές κι ας κοιτάνε στην ουσία τα μάτια σας το ίδιο πράγμα. Είναι φορές μάλιστα που όσο η περιγραφή μεγαλώνει, άλλο τόσο μεγαλώνει και το χάσμα.
Το καταλαβαίνεις αργά ή γρήγορα ότι οι οπτικές σας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Και εκεί που θες να πεις στον εαυτό σου να τα παρατήσει, θες να τον προειδοποιήσεις ότι το χάσμα είναι μεγαλύτερο από όσο δείχνει και ίσως πέσεις μέσα και εσύ και ο άλλος, εκεί που σκέφτεσαι να τον αποτρέψεις ακόμα και από το να το κοιτάξει, τελικά του δίνεις εντολή να το διασχίσει! Όχι τόσο για να ενωθεί τελικά με το πρόσωπο που θέλει, όσο γιατί η κατάσταση σου θυμίζει λίγο τεντωμένο σχοινί και αυτό την κάνει να φαντάζει σαν μια προσωπική πρόκληση, που στο τέλος νιώθεις πως, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, κρύβει ανταμοιβή. Ακόμη κι αν η ένωση δεν πετύχει, θα βρει τρόπο να σου προσφέρει κάτι σε προσωπικό επίπεδο. Έναν καινούριο τρόπο ίσως να κοιτάς εσύ τις καταστάσεις.
Είναι τρομακτικό το να βαδίζεις σε σχοινί, κυρίως γιατί αν κοιτάξεις κάτω νομίζεις πως θα αντικρίσεις το χάος. Κοιτώντας όμως αυτό το υποτιθέμενο κενό και εξερευνώντας τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα ο άλλος, κυρίως βάζοντας προσπάθεια στο να τον κατανοήσεις, τελικά τον μαθαίνεις και σιγά-σιγά μαθαίνεις και να ισορροπείς στο χάσμα των μεταξύ σας διαφορών. Ή, κάποιες άλλες φορές, κοιτώντας κάτω έρχεται ο ίλιγγος που δηλώνει ότι η προσπάθεια που απαιτείται είναι πέραν των δυνάμεών σου και συνειδητοποιείς πως προτιμάς να τελειώνεις με όλα τα δύσκολα και μπερδεμένα νοήματα, καθώς και με εκείνες τις ενώσεις ανθρώπων που «τυχαίνουν μία στο εκατομμύριο». Όταν όμως σταματάς για να πάρεις ανάσα, αναφωνείς το πιο δυνατό «γαμώτο» γιατί εκεί, πάνω στην παύση, συνειδητοποιείς πόσο δρόμο έκανες και σου δίνεις ευχή και κατάρα να κάνεις άλλο τόσο με αυτό το ίδιο άτομο.
Συνεχίζετε λοιπόν να περπατάτε παρέα πάνω σε αυτό το τεντωμένο σχοινί, δεν ξεχνάς όμως να ρίχνεις μια ματιά και στον άλλον πού και πού. Να βεβαιώνεσαι ότι ακόμη κοιτάτε στην ίδια κατεύθυνση κι ας βλέπετε διαφορετικά πράγματα. Γιατί αυτό είναι στην τελική όλο το νόημα. Και το πιο σημαντικό από όσα κερδίζεις μέσα από μια σχέση με τόσο ιδιαίτερες απαιτήσεις, είναι πως ξέρεις πια ότι και να χαθεί από τη ζωή σου, τουλάχιστον έμαθες πώς να ισορροπείς εκεί που προοριζόταν κανονικά να πέσεις.
Πιθανότατα είσαι διατεθειμένος να κάνεις υποχωρήσεις. Να δεχτείς πως αυτό που εσύ βλέπεις για απόλυτο και καθαρό άσπρο, ίσως να έχει μέσα του και λιγάκι γκρι. Ίσως μάλιστα να κάνεις και περισσότερα από όσα ο άλλος θα ζητούσε, έτσι, γιατί τελικά το περπάτημα στο σχοινί έχει τη χάρη του και η ταυτόχρονη ισορροπία σε εξιτάρει. Όμως να ξέρεις πως όλα κρίνονται στο αν τελικά θα αντέξουν τα μάτια και των δύο να κοιτάνε σταθερά το ίδιο σημείο. Από αυτό θα κριθεί και το αν το σχοινί θα αντέξει το βάρος σας, ή αν θα κοπεί. Αν φυσικά δεν είστε εσείς αυτοί που θα πάρετε το ψαλίδι και θα το χωρίσετε τελικά μόνοι σας. Γιατί, ξέρεις, το σχοινί με την ίδια ευκολία που γίνεται δρόμος για να συναντήσεις κάποιον στη μέση του, γίνεται και θηλιά και χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να μην περαστεί στους λαιμούς σας, αλλά να σφίξει απλά γύρω από τους δυο σας και να σας βοηθήσει να περάσετε απέναντι. Αν όμως είστε αποφασισμένοι είναι σίγουρα εφικτό.
Συντάκτης: Πέπη Νάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
