Τόσο ίδιοι και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί

Θα πας πάλι να τους πεις μπράβο. Θα τους θαυμάσεις και ανάλογα με αυτό που έχουν πετύχει ίσως μια ανεπαίσθητη στρώση ζήλιας καθίσει στις εκφράσεις του προσώπου σου. Ίσως πάλι τη διώξεις πριν προλάβει να αναλάβει δράση, αλλά σίγουρα θα πεις ότι το έκαναν καλύτερα από σένα. Σαν να σε έστειλε στο θρίαμβό τους επίτηδες το ίδιο σου το υποσυνείδητο μόνο και μόνο για να διαπιστώσεις ότι εσύ δε θα τα είχες καταφέρει ποτέ τόσο καλά όσοι αυτοί. Αυτοί όλοι. Οι σημαντικοί, οι κοντινοί σου, ακόμα και οι πιο μακρινοί, αυτοί που βλέπεις μια φορά στο τόσο και παρακολουθείς τα νέα τους αραιά και πού, αλλά είναι πάντα καλύτερα από τα δικά σου. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις.

Ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ που έχει επικρατήσει στους αιώνες είναι ότι μαθαίνεις περισσότερα από την αποτυχία απ’ ότι από την επιτυχία. Οι θρίαμβοι είναι νωθροί με λίγη ενεργητικότητα προς νέους στόχους. Είναι μόνο για απόλαυση και αναλγησία. Όμως αν σταθείς λίγο πιο πέρα, αν κάνεις ένα βήμα πίσω από τη σκιά σου ή τη μέχρι τώρα στάση σου -ένα βήμα αρκεί, δε χρειάζεσαι άλμα-, θα δεις ότι το μεγάλο μάθημα όλων μας είναι η επιτυχία. Αυτών που την κατορθώνουν και αυτών που είναι μάρτυρες των επιτευγμάτων τους. Σε αυτούς που την έφτασαν η επιτυχία έδειξε τι έκαναν σωστά, στους άλλους, τους μάρτυρες, έδειξε τι κάνουν λάθος. Ή έστω τι χάνουν από εκεί που στέκονται. Αυτό που χάνουν βέβαια δεν είναι η επιτυχία καθ’ αυτή, αλλά το νόημά της.

Όπως όλα στη ζωή και το νόημα έχει αρχή μέση και τέλος. Η αρχή του βρίσκεται στο τι ξέρεις γι’ αυτούς που χειροκροτείς και αν είναι όντως επαρκή τα στοιχεία, ώστε να μείνεις με τη βεβαιότητα ότι πέτυχαν περισσότερα από σένα. Τι ξέρεις για το δρόμο και για τις μεθόδους τους, για τη ζωή τους και πώς την έχουν βιώσει. Ξέρεις ότι πρόλαβες να μάθεις ή ότι σου έδειξαν. Μη γελαστείς. Ακόμα και οι πολύ δικοί σου έχουν αθέατες γωνίες που δεν έχεις ακόμα πετάξει τη σκόνη από πάνω τους. Άρα χωρίς όλα τα φώτα πάνω στο δρόμο που τους έφτασε στο σημερινό σου χειροκρότημα για το κατόρθωμά τους, χωρίς να τα ξέρεις όλα, πώς κατάλαβες ότι είναι καλύτεροι από σένα; Πώς διαπίστωσες ότι εσύ υστερείς; Μη μου πεις ότι από όλα τα αισθήματα στον κόσμο αυτό που έχεις σε πλεόνασμα είναι η μειονεκτική στάση προς τον εαυτό σου. Γιατί θα διαπιστώσεις ότι αυτό είναι ψέμα. Ίσως και να έχει μεγαλύτερο απόθεμα μέσα σου μια βόλτα στον ήλιο παρά το να λες μόνιμα ότι εσύ δε θα το κατάφερνες όπως εκείνος ο άνθρωπος. Βέβαια κάπου έχεις δίκιο. Δε θα το κατάφερνες. Γιατί δεν είσαι εκείνος. Εσύ θα καταφέρεις τα δικά σου. Ασχέτως πόσα. Είναι άλλοι οι δρόμοι και οι ζωές σας. Θα τα θεωρήσεις ακόμα μεγαλύτερα κλισέ όλα αυτά, αλλά μόλις δεις τη μέση της επιτυχίας ίσως τελικά κάνεις το βήμα προς τη διαφορετική σκοπιά.

Η μέση δεν είναι άλλη από τη βίωση την ίδια. Και ευτυχώς στη βίωση υπάρχει τόσο μεγάλο εύρος που μπορεί κάποιος να θεωρεί επιτυχία για χειροκρότημα ότι έχει και σήμερα να φάει, ενώ κάποιος άλλος το ότι δε χορταίνει με ένα ψυγείο γεμάτο. Ούτε και για αυτούς ξέρεις όσα περίμενες για να θεωρήσεις έστω και για ένα λεπτό ότι το επίτευγμά τους υπερτερεί του δικού σου που ίσως δε σκέφτηκες καν το φαγητό σήμερα. Ούτε και αύριο ενδεχομένως. Σκέφτηκες απλώς να ζήσεις ή να βρεις μια βολική γωνία στον καναπέ. Σκέφτηκες απλώς να βγάλεις τη μέρα, και την επόμενη, και όλα καλά. Γιατί άλλωστε να μην είναι; Φτάνοντας στο τέλος -που σου δίνεται πιο ξεκάθαρα από όλα τα μέρη της επιτυχίας γιατί το ήξερες-, αυτό δεν είναι άλλο από το ότι πρέπει να πάψεις να το κουράζεις. Ναι να πάψεις να βλέπεις ποιος είναι ποιος και τι κάνει και να δεις τι θα κάνεις εσύ. Αν θες να κάνεις κάτι, γιατί και μόνο που ξύπνησες είναι επιτυχία. Να πάψεις να το κουράζεις, γιατί όλοι το ίδιο είμαστε κατά βάθος. Βγάλε μας τα ρούχα και τα παπούτσια, βγάλε μας τις φούσκες με τα όνειρα, το μέσον για αυτά, τους γονείς από πίσω και τους απογόνους μπροστά, τους φίλους και τους παρατρεχάμενους δεξιά και αριστερά, είμαι όλοι ένα μάτσο κόκαλα και σάρκα που λαχταράει τις ίδιες βασικές ανάγκες, τις οποίες πασχίζουμε να ξεπεράσουμε για να βρούμε το δρόμο προς την επιτυχία.

Άρα μιας και ούτε σήμερα ξέφυγες από την ομοιότητα και τη μοναδικότητά σου σε σχέση με τους άλλους άσε τα όσα σε κάνουν άξιο χειροκροτήματος ή όχι και τα όσα άξια ή ανάξια κάνεις και σήκω να χτυπήσεις παλαμάκια που και σήμερα πέρασε αυτή τη μέρα. Που έχεις πιθανότητες να δεις και την επόμενη. Και να θυμάσαι πως ο καθένας κάνει τα δικά του κανένας δεν τα πάει καλύτερα ή χειρότερα, όλοι προσπαθούν να βρουν από που ανάβει το φως στο δωμάτιο της ζωής που επέλεξαν να μπουν και τους δόθηκε.