Λένε πως από τα πιο σημαντικά συστατικά μιας σχέσης είναι η επικοινωνία. Είναι ο χώρος που σου δίνει το ταίρι σου ώστε να εκφράσεις όλα εκείνα που σε προβληματίζουν, να μοιραστείς σκέψεις, χαρές και λύπες, εκείνο το κάτι που φέρνει εσένα και τον άλλον πιο κοντά. Ωστόσο, σπάνια πια η επικοινωνία γίνεται με σωστό τρόπο με αποτέλεσμα πολλοί να μην εκφράζονται και να σπρώχνουν κάτω από το χαλί όσα αισθάνονται. Κάπου-κάπου όμως, υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν με ωριμότητα να δείξουν, να πουν και να εκφράσουν εκείνο που αισθάνονται -και πολύ καλά κάνουν αν με ρωτάς γιατί μόνο έτσι μπορείς να φτιάξεις μια υγιή σχέση- μα βρίσκουν απέναντί τους ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν αυτό τους το μοίρασμα ή που απλώς θα τους απαντήσουν αμυντικά ή παθητικοεπιθετικά.
«Υπερβάλλεις τώρα!»
Η πιο συνηθισμένη απάντηση στην έκφραση όσων νιώθει το ταίρι μας, ίσως και να είναι το «υπερβάλλεις». Λέγοντας στον σύντροφό μας πως σ’ αυτά που λέει έχει βάλει μια δόση υπερβολής, αυτόματα είναι λες κι ακυρώνουμε εκείνα που δημιούργησαν τον προβληματισμό. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο ν’ αντιλαμβάνεται τα πράγματα, όποτε η υπερβολή που εσύ θεωρείς πως έχει το ταίρι σου, μπορεί για εκείνο να είναι απλώς η οπτική του.
«Χαλάρωσε»
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ προσωπικά με το που θα μου πεις «χαλάρωσε» τσιτώνομαι και νευριάζω περισσότερο. Είναι λες και μου πατάς όλα τα λάθος μου κουμπιά επειδή εκείνη τη στιγμή που το μόνο που θέλω, είναι ν’ ακουστούν και κυρίως να συζητηθούν όλα όσα έχω να πω. Για να χαλαρώσει το ταίρι μας δε χρειάζεται μόνο να του το πούμε, αλλά κι έμπρακτα να βρούμε τρόπους ώστε να γίνει. Μια τέτοια φράση το πιο πιθανό να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.
«Υπάρχουν και πολύ χειρότερα»
Μπορεί να υπάρχουν μπορεί και όχι! Τι σημασία έχει όμως αν σε κάποια άλλη σχέση, σε κάποιο άλλο ζευγάρι συμβαίνουν τα ίδια ή και χειρότερα; Στις σχέσεις δεν έχει κανένα νόημα να βλέπουμε με ποιο τρόπο το κάθε ζευγάρι χειρίζεται τη μεταξύ τους επικοινωνία, ούτε να συγκρίνουμε εμάς και τον σύντροφό μας με εκείνους. Σκοπός είναι να συζητήσουμε, ν’ ακούσουμε κι εν τέλει να δούμε πώς θα λύσουμε εκείνο που δημιουργεί την τριβή.
«Μην κάνεις έτσι»
«Και πώς θες να κάνω;» είχα απαντήσει μια φορά στο ταίρι μου και μετά δεν ήξερε τι να μου πει. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος που πρέπει να αντιδράσει κάποιος σε μια κατάσταση γιατί πολύ απλά οι σχέσεις δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης. Όταν ο απέναντι αποφασίσει με θάρρος να μας εκφράσει αυτά που αισθάνεται, να μας πει κάτι που τον έχει ενοχλήσει και να δείξει μια πιο ευάλωτη του πλευρά πώς νομίζετε ότι θα νιώσει αν αμέσως τον ακυρώνουμε λέγοντάς του να μην κάνει έτσι; Δε θέλουμε να μειώσουμε το ταίρι μας, αλλά σκοπός μας είναι να το στηρίξουμε και να το κατανοήσουμε.
«Αλήθεια τώρα;»
Ε τι, ψέματα! Όταν έρχεται ο/η σύντροφός μας να μοιραστεί κάτι μαζί μας δε σημαίνει απαραίτητα ότι η δική του αλήθεια είναι κι η δική μας. Αυτό που εκφράζει είναι εκείνο που αισθάνεται οπότε ο καλύτερος τρόπος ν’ απαντήσουμε σίγουρα δεν είναι αμφισβητώντας εκείνα που λέει.
«Πραγματικά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο νιώθεις έτσι»
Μπορεί όντως να μην καταλαβαίνουμε γιατί το ταίρι μας νιώθει έτσι, ωστόσο σκοπός είναι να προσπαθήσουμε κι εμείς αλλά κι εκείνο ώστε να συνεννοηθούμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Λέγοντας στον άλλον πως δεν τον καταλαβαίνουμε, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τον κάνουμε να νιώσει αμήχανα και κάπως μειονεκτικά.
«Αν μ’ αγαπούσες δε θα το έλεγες αυτό»
Αυτό που εκφράζουμε εμείς ή το ταίρι μας δεν έχει να κάνει με το πόσο μας αγαπάει και το αγαπάμε. Ακριβώς επειδή αγαπάμε τον άλλον και τον έχουμε επιλέξει συνειδητά ως ταίρι θέλουμε να έχουμε ανοιχτή επικοινωνία μαζί του και να εκφραζόμαστε άφοβα.
«Έχεις δίκιο»
Αυτή η φράση μάλλον είναι το μαγικό κουμπί που θα μπορούσε να λύσει πολλές παρεξηγήσεις. Εντούτοις, υπάρχει τεράστια διαφορά στο να λέμε σε κάποιον ότι έχει δίκιο επειδή όντως το πιστεύουμε, απ’ το να το λέμε σε κάποιον με σκοπό απλώς να πάψει τη μουρμούρα. Είναι πάντα καλύτερο ν’ ακούσουμε τη θέση του άλλου πριν του δώσουμε δίκιο, απλώς και μόνο επειδή δε θέλουμε να μπούμε στη διαδικασία συζήτησης.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου