Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από τότε που χώρισες. Έχασες μια σχέση σταθμό. Θεώρησες πως δε θα μάθεις ξανά το αγαπημένο χρώμα της σχέσης σου ή αν έχει αλλεργία στους ξηρούς καρπούς. Είχες διαλέξει τη μεριά σου και τη θέση σου στον καναπέ, ενώ ο ένας έτρωγε από τη σαλάτα το ρόδι που ο άλλος δεν ήθελε. Κι ήταν ωραία.
Δεν έγιναν έτσι όμως τα πράγματα -δε γίνονται πάντα άλλωστε όλα όπως τα θέλουμε- κι έπιασες τον εαυτό σου να βρίσκεται πάλι στο μηδέν, με τη σαλάτα γεμάτη ρόδι που κανείς δεν τρώει πια. Δύο χρόνια κι από τότε το κενό παρέμεινε. Εκείνο που δε λέει να σωπάσει γιατί δε δέχεται τη μοναξιά. Δύσκολα χορταίνει, δύσκολα φεύγει, δύσκολα εξαφανίζεται. Μέχρι που το συναισθηματικό αυτό κενό, αυτή η συναισθηματική πείνα αποκτά την τάση και την ευκολία να μας οδηγεί σε καταστάσεις και σχέσεις με ανθρώπους που ίσως και να μην επιλέγαμε ποτέ. Με ανθρώπους που λείπει το χάδι, η επικοινωνία, οι αγκαλιές, η καλή παρέα και η σωστή κουβέντα. Το καλό σεξ, το αίσθημα, το άγγιγμα, το φιλί, οι ανάσες και οι πεταλούδες στο στομάχι.
Κι όσο λείπουν αυτά κι ακόμα παραπάνω, τρέχουμε να «ταΐσουμε» την εσωτερική, συναισθηματική μας πείνα, όσο πιο πρόχειρα γίνεται. Γεμίζουμε το κενό, τον χρόνο και το κρεβάτι μας με ό,τι μας μοιάζει με έρωτα κι ας μην έχει καμία σχέση με όσα θέλουμε, όσα αναζητάμε και για όσα θα δίναμε και την ψυχή μας. Κι έτσι, όσο την ταΐζουμε, αντί να ηρεμεί, γίνεται πιο άγρια κι επικίνδυνη από ποτέ. Στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να μην ερωτευθούμε τόσο δυνατά και τόσο έντονα ποτέ ξανά, μπαίνουμε σε survival mode και προσπαθούμε να επιζήσουμε.
Η «πείνα» μας για συναίσθημα, έρωτα κι αγάπη, εκείνη που δε λέει να κοπάσει, είναι η ίδια ένας τρόπος να αποδείξουμε ότι αξίζουμε τον έρωτα, ότι δε μας καθόρισε ένας χωρισμός, ότι για δες, εγώ τα καταφέρνω. Τελικά, όπως και με το φαΐ και την πραγματική πείνα, όσο την τρέφεις τόσο περισσότερο πείνας μέχρι που δεν έχεις χώρο ούτε για νερό, ενώ το μυαλό συνεχίζει λαίμαργα να ζητάει κι άλλο. Έτσι κι εδώ, όσο κι αν γεμίζουμε το κενό μας με χαλαρές τύπου καταστάσεις που νομίζουμε πως θ’ αντέξουν στον χρόνο τόσο δε θα απολαμβάνουμε όσα ζούμε, καθώς θα ψάχνουμε πώς να καλύψουμε την όρεξη που δε λέει να ικανοποιηθεί. Η παγίδα της φαντασίας που μας κάνει να βλέπουμε μεγάλους έρωτες εκεί που υπάρχει συνεξάρτηση και φόβος αποχωρισμού είναι από το ίδιο υλικό από το οποίο φτιάχνεται το συναισθηματικό φαγητό. Μια επιβράβευση εαυτού που έρχεται με τον πιο λάθος τρόπο. Κι ύστερα είμαστε πιο μόνοι από όταν ξεκινήσαμε.
Ο έρωτας όμως, δε σε βρίσκει όταν εσύ ανακυκλώνεσαι εκεί που σημαίνει μόνο να μένεις με πληγές ορθάνοιχτες. Δε σε βρίσκει όταν απλώς γεμίζεις το συναισθηματικό σου κενό με σχέσεις που δε σου ξεσηκώνουν ολόκληρο το σύστημα μέσα σου. Κι αν σε βρει δε θα τον καταλάβεις. Γιατί τρέχεις να προλάβεις τις φωνές στο κεφάλι σου. Γιατί συμβιβάζεσαι με ό,τι δε σε γεμίζει, γιατί τον ψάχνεις και να τον κυνηγάς επίμονα.
Δεν έρχεται και σου χτυπάει την πόρτα, δεν μπαίνει σαν ηλιαχτίδα από φως μέσα απ’ το παράθυρο, δεν είναι τραγούδι τέρμα στο αυτοκίνητο. Είναι επανάσταση που αρχίζει από μέσα σου κι αλλάζει κόσμους ολόκληρους έξω σου. Είναι άνθρωποι που με το που μπαίνουν στη ζωή σου είναι σαν να ήταν από πάντα εκεί. Είναι σώματα που βρίσκονται σ’ επαφή πριν καν αυτή ξεκινήσει. Είναι αγκαλιές και χείλη που όταν βρίσκονται, δεν έχουν χρόνο για ανούσιες ανάσες. Είναι χημεία με το πρώτο καλωσόρισμα κι όνειρα για το μέλλον με το τελευταίο καληνύχτα. Είναι κουβέντες για το αύριο γεμάτες βλακεία και συζητήσεις για το χθες γεμάτες σοβαρότητα. Είναι ν’ αφήνεσαι, να καίγεσαι και να ερωτεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο ξανά και ξανά. Χορτάτος.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
