Ελέγχοντας το ταίρι σου κρατάς σταθερή τη σχέση;

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε υπάρξει σε σχέσεις ή αν όχι έχουμε θελήσει σχέσεις όπου ο έλεγχος δεν υπάρχει ούτε καν σαν λέξη στο μικρό λεξικό του έρωτα. Έχουμε δει ζευγάρια να είναι ελεύθερα χωρίς δεσμά ελέγχου κι άλλων συναισθηματικών εμποδίων που τα έχουμε ζηλέψει ευχόμενοι να ήμασταν στη θέση τους. Και ταυτόχρονα ίσως να τα έχουμε κατακρίνει και λιγάκι που δεν έχουν κανένα μέτρο ελέγχου. Πώς μπορούν να μην ελέγχουν το ταίρι τους καθόλου; Πού τη βρίσκουν τέτοια εμπιστοσύνη; Και μετά από μερικές ώρες σκέψης και μάχης με τον εσωτερικό μας εαυτό, καταλήξαμε να επιβεβαιώσουμε τους φόβους μας λέγοντας ότι σαφώς και δε γίνεται αφού «όσο ελέγχω το ταίρι μου, τόσο και το έχω!».

Αμέτρητες είναι οι σχέσεις όπου αν όχι και οι δυο, ο ένας καταλήγει να γίνεται επιθεωρητής Κλουζώ! Γίνεται αυτός που θέλει να ελέγχει και να ξέρει τα πάντα για το ταίρι του, από την ώρα που ξυπνάει μέχρι την ώρα που θα κλείσει τα μάτια του για να κοιμηθεί. Παράνοια; Μπα, καλύτερα με φόβο κι ανασφάλεια μοιάζει. Μία παλιά μας απογοήτευση που άφησε κατάλοιπα, ένας σύντροφος που ήλεγχε εμάς στο παρελθόν ή μια σχέση στην οποία αναγκαστήκαμε εμείς να γίνουμε οι ελεγκτές είναι κάποιοι από τους λόγους που μάς προκαλούν τον φόβο του χαμού. Κι εκείνος με τη σειρά του μάς οδηγεί στον έλεγχο. Η αίσθηση αυτή του ελέγχου μάς κάνει να νιώθουμε δύναμη πώς τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσα σε εμάς και το άλλο μας μισό. Σκεπτόμενοι ότι ξέρουμε τα πάντα, κάθε λεπτομέρεια, κίνηση και αναπνοή, έχουμε τον έλεγχο, άρα προφανώς δεν υπάρχει η πιθανότητα να χαλάσει η σχέση μας. Πού να ξέραμε ότι αυτό ακριβώς είναι που τελικά σπάει σαν γυαλί την οποιαδήποτε ερωτική μας σύνδεση.

Η ανάγκη μας για έλεγχο γίνεται βαθύτερη όταν νιώθουμε ανίσχυροι ή και ανήμποροι κι έτσι αυτόματα κι επειδή θέλουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από τα αισθήματα αυτά, καταλήγουμε στην πράξη του ελέγχου. Με άλλα λόγια ελέγχοντας το δικό μας περιβάλλον, μα πρωτύτερα το περιβάλλον του συντρόφου μας αισθανόμαστε την πλήρη σιγουριά και ικανότητα ότι όλα περνάνε από το δικό μας χέρι. Μπαίνουμε λοιπόν σε μια θέση ερωτικής εξουσίας πιστεύοντας έτσι, ότι όσο πιο πολύ ελέγχουμε τα πράγματα στη σχέση μας τίποτα και κανένας δε θα μπορέσει να μας προκαλέσει πόνο. Εντούτοις, η χειριστική μας αυτή διάθεση επιφέρει με μαθηματική ακρίβεια τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Όταν αυτή μπαίνει στη μέση, πολύ απλά χαλάει τη σχέση. Τη διαβρώνει. Την αλλοιώνει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αλλοίωση της εμπιστοσύνης που είναι ό,τι πιο σημαντικό, αλλά της σχέσης ως ολοκληρωτικό της παράγοντα.

Χαλάμε σιγά-σιγά την οικειότητα, το μυστήριο, την τρυφερότητα, το πάθος ξεθυμαίνει, εν τέλει σβήνουμε τη φλόγα και τελικά ρουτινιάζουμε, αν όχι χωρίζουμε. Το πιο κύριο όμως είναι ότι τσαλακώνουμε την εμπιστοσύνη του συντρόφου μας. Και μια σχέση χωρίς εμπιστοσύνη, είναι μια σχέση χαοτική. Ταυτόχρονα, καταστρέφουμε την αυτοεκτίμηση του ανθρώπου μας και τον εμποδίζουμε σταδιακά να αναπτύξει την προσωπικότητά του.  Δεν κάνουμε σχέσεις για να υποβαθμίσουμε το ταίρι μας, αλλά για να το ωθήσουμε να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Ελέγχοντάς το επομένως, υποβαθμίζουμε όχι μόνο την ικανότητά του να μάς αποδείξει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη που μπορούμε να τού έχουμε, αλλά και το πόσο δεν υπολογίζουμε τα θέλω και τις επιθυμίες του.  Άσε που του στερούμε έμμεσα και την ελευθερία του.

Επιστρέφω λοιπόν για να πω με σιγουριά ότι ελέγχω δε σημαίνει σε καμία περίπτωση έχω! Γιατί όσο σε ελέγχει ή ελέγχεις τη σχέση σου άλλο τόσο και σε ωθεί ή την ωθείς προς την έξοδο κινδύνου. Δε χρειάζεται να ελέγχεις το ταίρι σου σε κάθε του βηματισμό, μα να αφεθείς στα χέρια του και να  αφήσεις τον άνθρωπό σου να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου με σταθερά βήματα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι σχέσεις χτίζονται με βάση την εμπιστοσύνη και καταστρέφονται με τον υπερβολικό κι απόλυτο έλεγχο. Παράτα λοιπόν τους ελέγχους και ψάξε να δεις τι είναι αυτό που σε ωθεί με τόση μανία στην πράξη αυτή. Είναι πραγματικά ο σύντροφός σου ή μήπως είσαι εσύ;