Ένα απλό «σε θέλω» αρκεί

Ειδοποιήσεις χωρίς κανένα σταματημό. Likes, shares, reshares και μια ατελείωτη, ανεξήγητη χαρά που κάποιος μας θυμήθηκε. Κι άμα είναι και το πρόσωπο που περιμέναμε από καιρό, η ευτυχία δεν περιγράφεται. Μας αρκεί που μας έδειξε τόσο άψυχα ότι μας σκέφτηκε για εκείνο το δευτερόλεπτο. Προτιμάμε να μπούμε σε μια μάχη με τον δικό μας εαυτό αν το like σημαίνει κάτι ή όχι, παρά να ζητήσουμε ευθύς και ξεκάθαρες κουβέντες.

Kι ως προς τη λιτή κι ανεπιτήδευτη επαφή, την ομορφιά της άμεσης σύνδεσης, χάσαμε την μπάλα. Μα πάνω απ’ όλα έχουμε χάσει εξ ολοκλήρου την απλότητα στον έρωτα. Και τι εννοούμε όταν λέμε απλότητα στον έρωτα; Πολύ απλά εννοούμε εκείνον τον έρωτα που δηλώνει ομορφιά, σαφήνεια και καθαρότητα. Εκείνον που δεν κρύβεται πίσω από μεγάλες κινήσεις κι επιπόλαιες πράξεις. Εκείνον που φανερώνεται χωρίς καμία πίεση και δε χρειάζεται υπερβολές για να ανθίσει. Γιατί άραγε πάψαμε να επιδιώκουμε πραγματικές επαφές για να εκφράσουμε τον έρωτά μας;

Ο άνθρωπος τείνει πολύ συχνά να περιπλέκει τη ζωή του και κυρίως να υπεραναλύει τα πάντα γύρω του. Κι όπως υπεραναλύει ό,τι του συμβαίνει, ξεφεύγει και χάνει το νόημα μικρών μα κατά τ΄άλλα σημαντικών πράξεων. Όταν μιλάμε δε για τον έρωτα, γίνεται ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής, αναλυτής κι ένα σωρό άλλα επαγγέλματα για να μπορέσει να βρει τις πιο κατάλληλες κινήσεις για να πει αυτό που θέλει. Σπάνια όμως χρησιμοποιεί τη δική του μοναδική, ανθρώπινη ιδιότητα και προσπαθεί έτσι να ανακαλύψει τους πιο περίεργους τρόπους για να εκφράσει τα συναισθήματα που έχει, στο άτομο που του έκλεψε την καρδιά.

Εν τέλει φτάνει στο σημείο να κάνει πράγματα πολύπλοκα που του φέρουν τα αντίθετα αποτέλεσμα κάνοντας τον άνθρωπο που έχει απέναντί του -όσο κι αν προσπαθεί- να μην κατανοεί τι επιχειρεί να του πει. Φτιάχνει σενάρια για το πώς θα προσεγγίσει έμμεσα αυτόν που ποθεί μην τυχόν και το καταλάβει. Πώς θα απαντήσει στο μήνυμα, τι θα πει για να μη φανεί πώς η έλκη είναι εκεί, πόσα likes θα πατήσει και τι στρατηγικές θα χρησιμοποιήσει λες και βγαίνει σε πεδίο μάχης. Πότε έγιναν τόσο περίπλοκα τα πράγματα στο παιχνίδι του έρωτα, δεν ξέρω να σας απαντήσω, μα θυμάμαι κάτι εποχές όπου όλα ήταν πιο απλά κι εύκολα.

Μερικές φορές όσο δύσκολο κι αν νομίζουμε ότι είναι να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας σε κάποιον, άλλο τόσο εύκολο είναι να βρούμε το θάρρος να του πούμε ότι μας αρέσει. Ότι γουστάρουμε την αύρα, την ψυχή και την πάρτη του και θέλουμε να ζήσουμε πράγματα μαζί του. Να τον φλερτάρουμε κανονικά χωρίς περίτεχνες τακτικές και να βγούμε τελείως εκτός από τα νερά μας για να κάνουμε μια από τις πιο όμορφες κινήσεις. Εκείνη της έκφρασης.

«Έτσι ωμά θα πω στον άλλον μου αρέσεις και σε θέλω;» ίσως να αναρωτιέσαι. Ναι, σου απαντώ με μεγάλα, φωτεινά γράμματα. Άμα μιλάμε για κάτι τόσο δυνατό όπως το συναίσθημα του πόθου, θα ήταν τουλάχιστον λυπηρό να το κρύψεις πίσω από μια οθόνη, ένα like κι ένα σχόλιο. Το ξέρω, πως ο φόβος της έκθεσης του εσωτερικού σου κόσμου ακόμα και η περίπτωση ότι θα απογοητευτείς γιατί το άλλο πρόσωπο δεν αφουγκράζεται όσα νιώθεις εσύ, σε ωθούν στο να κρύβεσαι και να περιμένεις να το καταλάβει από μόνος του. Ξέχασε για λίγο όμως τα παιχνίδια της εποχής κι εκφράσου με όση απλότητα μπορείς να δώσεις στο συναίσθημα αυτό. Άσε την καρδιά σου να χτυπήσει δυνατά από άγχος για το τι θα πεις και πώς. Άσε το στομάχι σου να γεμίσει με εκείνες τις πολυσυζητημένες πεταλούδες βλέποντας στα μάτια του άλλου την έκπληξη σ’ αυτό που ακούει.

Κι αν δεν πάρεις πίσω αυτό που θα περίμενες, τουλάχιστον εσύ θα ξέρεις ότι δεν κρύφτηκες και να είσαι σίγουρος πως κάποιος εκεί έξω, κάποτε, αυτή σου τη γενναιότητα κόντρα στο κατεστημένο θα την εκτιμήσει με την ίδια απλότητα που τόλμησες να την προσφέρεις.