Τελικά, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, δειλιάζουμε μόλις νιώσουμε αυτό που είναι ανεξήγητο, μπροστά στην πιθανότητα να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε χωρίς κανένα όριο. Κι όπως δειλιάζουμε, παίρνουμε τα πράγματά μας και φεύγουμε χωρίς πολλές εξηγήσεις για να προλάβουμε να σώσουμε εμάς πρώτους. Μάθαμε να φεύγουμε την ώρα εκείνη που δεν πρέπει. Την ώρα εκείνη που ίσως το ταίρι μας, μάς χρειάζεται περισσότερο. Την ώρα εκείνη που έπρεπε να μείνουμε και να παλέψουμε. Κι όχι γιατί χάσαμε τα συναισθήματά μας, γιατί πάψαμε να αγαπάμε το σύντροφο μας, αλλά γιατί φοβηθήκαμε. Κι ο φόβος φέρει πάντα τάσεις φυγής.
Οι τάσεις φυγής σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι ανάγκες. Το επιβεβαίωσε άλλωστε κι ο Καρυωτάκης γράφοντας «θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα, σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο, θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα, απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο» κι εγώ με τον ποιητή δεν τα βάζω! Υπάρχουν στιγμές όπου ο χώρος, ο χρόνος και οι καταστάσεις σε πιέζουν ανεξήγητα. Όσο πιέζεσαι, άλλο τόσο ψάχνεις παράθυρο για να φύγεις. Κι άμα δεν το βρεις ανοιχτό, το ανοίγεις από μόνος σου και φεύγεις. Στην περίπτωση του έρωτα όμως δε θα έπρεπε να ήταν λίγο πιο πολύπλοκα τα πράγματα;
Μάς είναι το ίδιο απλό να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε ακόμα κι εκεί που το συναίσθημα θα έπρεπε να ήταν αρκετό για να μας κρατήσει. Με την πρώτη στραβή, το πρώτο πρόβλημα γινόμαστε Λούης! Μαθαίνουμε έτσι υποσυνείδητα ότι αυτός είναι και ο τρόπος να λύσουμε εκείνα τα θεματάκια της σχέσης μας που κρύψαμε δειλά-δειλά κάτω από το χαλί. Τα σπρώχνουμε να θαφτούν, τα αφήνουμε να μάς προσπεράσουν κι όταν το ποτήρι ξεχειλίσει φεύγουμε αθόρυβα, βουβά χωρίς πολλές εξηγήσεις και λεπτομέρειες αντί να τα αντιμετωπίσουμε την ίδια εκείνη στιγμή που εμφανίζονται.
Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ψυχικές αντοχές -σταματάω εδώ για να αναφέρω- κι αυτό είναι σεβαστό και κατανοητό. Δυστυχώς ή ευτυχώς ωστόσο, όσο κι αν θες να φύγεις μακριά η λύση δεν κρύβεται πάντα εκεί, ειδικότερα στις σχέσεις, γιατί οι σχέσεις αποτελούνται από δύο άτομα. Είναι τελείως διαφορετικό να είσαι μόνο για τον εαυτό σου και να φεύγεις από καταστάσεις, με το να φεύγεις στη μέση της συνεργασίας που έφτιαξες με τον άλλον άνθρωπο. Γιατί σε τελική ανάλυση αυτό είναι οι σχέσεις, πότε μικρές και πότε μεγάλες νοητές συνεργασίες. Έδωσες κάποτε τα χέρια και υποσχέθηκες ότι με την ανάπτυξη αυτή της αμοιβαίας σύνδεσης θα μείνεις και θα παλέψεις για να την κάνεις να πετύχει μέχρι τελευταίας αναπνοής. Ξέχασες όμως ότι για να πετύχει δε φτάνει μόνο το πεις, αλλά και να το κάνεις. Παρ’ όλα αυτά στο αίσθημα και μόνο ότι αποτυγχάνει έστω και λίγο η σχέση διαλέγεις την εύκολη λύση, εκείνη της φυγής νομίζοντας ότι αυτή θα σε λυτρώσει και θα σε ανακουφίσει.
Ο έρωτας αγαπά κάθε τι πολύπλοκο και σύνθετο. Τρέφεται με κάθε μπέρδεμα, κάθε δράμα κι από κει αντλεί δύναμη. Δυναμώνει, όχι με τα απλά, τα εύκολα, τα χλιαρά, αλλά με τα έντονα, τα παθιασμένα που κρύβουν μια δόση τρέλας. Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτεροι έρωτες στην ιστορία -πάρε για παράδειγμα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα- κατακλύζονται από το δράμα. Στην περίπτωση του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, όμως, όσο δύσκολο κι αν ήταν το μαζί, κανένας δε διάλεξε τη φυγή, μα πέθαναν κι οι δύο αντάμα. Ωστόσο, στις μέρες μας η φυγή είναι στη μόδα μιας και πολλοί από εμάς δεν έχουμε πια τη δύναμη και όρεξη να παλέψουμε. Φεύγουμε γιατί τρομάζουμε μπροστά στη δέσμευση, στην ανιδιοτελή αγάπη, στη τρέλα του έρωτα, στο πρώτο προβληματάκι.
Προτιμάμε να χάσουμε κάτι όμορφο κι ας κρατήσει λίγο, μπροστά στην πιθανότητα μήπως και κρατήσει πολύ. Επιλέγουμε να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας από φόβο μήπως κι υποφέρουμε, μήπως και χρειαστεί να αγωνιστούμε για κάτι κι ας είμαστε τρελοί και παλαβοί για το ταίρι μας. Όμως, ένας τρελός και παλαβός από έρωτα δεν αφήνει το πόλεμο επειδή έχασε τη μάχη κι αυτό να μην το ξεχάσεις ποτέ!
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
