«Τέλος» φώναξες για ακόμη μια φορά πάνω στον θυμό. «Μια από αυτές τις μέρες θα το εννοώ», είπες, μα δεν το πίστεψες. Δεν πίστεψες μέσα σου ότι αυτή η μικρή λέξη, αυτά τα πέντε γράμματα θα είχαν τόση δύναμη ακόμη κι αν δεν την εννοούσες. Την ξεστόμισες όμως, λίγο για να ξεκουνήσεις τον άλλο, λίγο γιατί μέσα σου ίσως κουράστηκες να μαλώνεις για τα ίδια και τα ίδια, λίγο γιατί ήθελες να δεις τις αντιδράσεις ή και γιατί ποτέ δεν περίμενες να γίνει πραγματικότητα.
Έγινε όμως και το τέλος δεν ειπώθηκε μόνο αυτή τη φορά αλλά έγινε και πράξη. Ωστόσο, κάτι μέσα σου φωνάζει πως αυτό το τέλος δε θα είναι το ίδιο με τα άλλα κι εκεί που κάποιοι βάζουν τελεία, εσύ θα βάλεις απλώς ένα κόμμα. Ένα κομμάτι του εαυτού σου, της καρδιάς και του μυαλού σου ξέρει ότι εσύ κι αυτός ο άνθρωπος δεν έχετε τελειώσει. Ή μπορεί κι απλώς να εθελοτυφλείς για να μην αντικρίσεις την πραγματικότητα. Γιατί άραγε;
Πότε κανείς δε θα καταλάβει γιατί με μερικούς ανθρώπους έχουμε μια ανεξήγητη σύνδεση. Δε συμβαίνει συχνά, αλλά όταν γίνει, η σύνδεση αυτή είναι τόσο δυνατή που καταστρέφει μυαλό και καρδιά. Χωρίς να το θέλουμε, δινόμαστε ολοκληρωτικά κι ο νους πλάθει απίστευτα σενάρια που φτάνουν τόσο μακριά όσο δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Επομένως, αν είμαστε τυχεροί να ζήσουμε μια τέτοια σχέση και σύνδεση, το τέλος μοιάζει πάντα ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ποτέ δε θέλουμε να δούμε να παίζει.
Στη σκέψη και μόνο ότι θα χάσουμε τον άνθρωπο εκείνον το κορμί μουδιάζει, το μυαλό διακατέχεται από ένα μαύρο σύννεφο και τίποτα δεν είναι πια ευχάριστο. Μας είναι αδύνατον να κατανοήσουμε ότι δε θα ξαναμιλήσουμε, δε θα ξανά αγγίξουμε και δε θα ξανά γευτούμε τον άλλο κι επειδή μας είναι αδύνατον κρατάμε το αίσθημα εκείνο που μας λέει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Είναι ακατόρθωτο να φανταστούμε ότι θα γίνουμε και πάλι δύο άγνωστοι όπως ακριβώς ξεκινήσαμε και να αποδεχθούμε ότι όταν συναντηθούμε κάπου τυχαία θα έχουμε να πούμε μόνο τα τυπικά. Πώς να πιστέψει κανείς στο τέλος μιας σχέσης όταν περάσαμε ώρες ατελείωτες αγκαλιά με το ταίρι μας κάνοντας όνειρα για το δικό μας κοινό μέλλον; Πώς θα μπορέσει κανείς να αποδειχθεί ότι τώρα πια όλα εκείνα που μας ένωναν έγιναν λόγοι για να μας χωρίζουν;
Τελικά το δύσκολο δεν είναι να λέμε τέλος, αλλά να το βιώνουμε και περισσότερο από όλα να το αποδεχόμαστε. Γιατί εν τέλει δεν υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος που να μας δηλώνει αν το τέλος που είπαμε θα είναι οριστικό ή όχι. Πολύ απλά διότι κανείς δεν ξέρει πότε, πού κι αν θα ξανά συναντηθούμε με εκείνον τον άνθρωπο. Φυσικό είναι άλλωστε βλέπεις, όσο περισσότερο βρισκόμαστε σε σχέση με έναν άνθρωπο, τόσο περισσότερο δενόμαστε μαζί του και χάνεται από το μυαλό μας η πιθανότητα του τέλους. Είναι λες και κάποιος έρχεται και πατάει το delete για να διαγράψει από τον νου ότι ίσως εμείς κι ο άνθρωπός μας δε θα καταλήξουμε αντάμα.
Ζούμε λοιπόν με την ελπίδα. Προχωράμε τη ζωή μας αλλά ελπίζουμε, περιμένουμε να γίνει κόμμα και πάλι εκείνη η τελεία. Να ξανά ανοίξει ο κύκλος και να μην κλείσει ποτέ. Κι όλα αυτά, γιατί το μυαλό και το σώμα χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να χωνέψουν και να αποδεχθούν ότι εκείνο το «τέλος» που φώναξες πάνω στην ένταση του καβγά σου χτυπάει τώρα την πόρτα. Από την άλλη, δεν πιστεύουμε στο τέλος επειδή ίσως εμείς οι ίδιοι να μη δώσαμε όσα θέλαμε στη σχέση μας, να μην κάναμε όλα εκείνα που περιμέναμε και φανταστήκαμε με το ταίρι μας και μας πιάνει μια δόση εγωισμού η οποία αρνείται να δεχτεί πως κάποια πράγματα τελειώνουν χωρίς να ολοκληρώνονται.
Άλλοτε πάλι μπορεί να βρισκόμαστε σε μια σχέση που να αναβοσβήνει συνέχεια. Τέτοιες σχέσεις έχουν ανθρώπους που φωνάζουν τέλος με την πρώτη στραβή μα δεν το εννοούν. Κι όσο λέμε τέλος και δεν το εννοούμε, τόσο πιο εξοικειωμένοι είμαστε με το γεγονός ότι στο τέλος που αναφερόμαστε δεν είναι πραγματικό.
Αυτό το λάθος κάνουμε οι άνθρωποι, βασίζουμε τις σχέσεις μας στο γεγονός ότι το τέλος δεν υπάρχει και δε θα έρθει ποτέ να μας βρει. Αφήνουμε λοιπόν τη σχέση μας να περνάει απαρατήρητη από μπροστά μας, να αλλοιώνεται και να διαβρώνεται θεωρώντας δεδομένο ότι ο χωρισμός είναι κάπου μακριά. Αφήνουμε στιγμές κι όνειρα να περιμένουν σκεπτόμενοι ότι έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας να τα κάνουμε με το ταίρι μας, λες και θα είμαστε για πάντα μαζί. Ενώ η αλήθεια, είναι ότι το τέλος έχει τις ίδιες πιθανότητες με το μαζί!
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
