Ο έρωτας λένε, έρχεται και σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις, χωρίς να τον ψάχνεις και συχνά, στα πρόσωπα εκείνων που άλλοτε δε θα έδινες σημασία. Είναι κάτι σαν έντονη λιακάδα τον χειμώνα και μπόρα μέσα στο καλοκαίρι- απρόσμενος και πάντα τόσο ξαφνικός. Κι εκεί που βρίσκεσαι σε άγνοια για το τι πρόκειται να σου συμβεί, πιάνεις τον εαυτό σου να νιώθει ένα συναίσθημα κάπως παράξενο για ένα και μόνο συγκεκριμένο άνθρωπο. Δεν είναι θυμός, ούτε λύπη, δεν είναι στεναχώρια ούτε παράπονο· δεν ξέρεις τι είναι.
Αυτό που ξέρεις μόνο είναι ότι θέλεις να είσαι ο μόνος άνθρωπος που θα βρίσκεται δίπλα του και πως όταν δεν έχεις σημάδι παρουσίας του, πας να τρελαθείς. Η ζήλια επομένως, εκείνη η αμφιβολία ουσιαστικά για το αν είσαι σημαντικός για το άτομο που νοιάζεσαι, είναι ένα πολύ καλό σημάδι για να καταλάβεις ότι κάποιος σου έχει κινήσει το ενδιαφέρον, πως θέλεις να είστε κάτι παραπάνω- μιας και δε βρίσκεστε σε σχέση. Ακόμη τουλάχιστον!
Αυτή η περίεργη ζήλια της αρχής, προκύπτει γιατί όταν ερωτευόμαστε γινόμαστε αυτόματα πιο παρατηρητικοί. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία να καταλάβουμε τον άλλον και μελετάμε τις κινήσεις και το περιβάλλον. Ψάχνουμε τρόπο να βρούμε όλα εκείνα που θα μας φέρουν όσο πιο κοντά του γίνεται. Κι όταν κερδίζουμε έδαφος κι αισθανόμαστε σημαντικοί, κάτι σκιρτάει μέσα μας. Φτιάχνουμε τότε σενάρια για το τι θα μπορούσε να συμβεί κι αν έχουμε την ευκαιρία, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να καλλιεργήσουμε μια σχέση όπου για τον άλλον γινόμαστε απαραίτητοι.
Κι όσο πιο πολύ δενόμαστε, μέσα στο μυαλό μας καταχωρείται η πληροφορία ότι εκείνος ο άνθρωπος που γνωρίσαμε, συναντήσαμε ή έχουμε μια παραπάνω επικοινωνία, έχει κάποιο ενδιαφέρον, που φυσικά και δεν είμαστε εμείς, γιατί σιγά μην αφεθούμε να είμαστε χαρούμενοι. Ύστερα, αρχίζουμε να αισθανόμαστε την ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά του να επικοινωνούμε χωρίς διακοπή, πράγμα που σταδιακά αφαιρεί το υγιές κομμάτι της επικοινωνίας.
Αφού πια η πληροφορία εδραιώνεται στον εγκέφαλό μας, πως κάτι τρέχει εδώ, ξεκινά ο πανικός. Σκεφτόμαστε πως παρά το γεγονός ότι μπορεί να μας γοητεύει και να μας ελκύει το άλλο πρόσωπο, μπορεί να είναι και κάτι περιστασιακό που δε χρειάζεται να δώσουμε και πολλή σημασία, γιατί παίζει και να φάμε τα μούτρα μας. Κι όσο περισσότερο αβέβαιοι αισθανόμαστε για το αν πρέπει να αφεθούμε, όσο πιο δυνατά μας φωνάζει το τραύμα μας ή ο εγωισμός μας, τόσο περισσότερο η ζήλια κι η ανασφάλεια χορεύουν καρσιλαμά. Σαφώς και δε μιλάμε για τη ζήλια εκείνη που σε θολώνει, οδηγώντας σε να κάνεις κακό, αλλά για εκείνη που μας σκουντάει κάθε τρεις και λίγο λέγοντάς μας να δώσουμε σημασία ως προς τα αισθήματά μας, γιατί πολύ καθίσαμε άπραγοι και μουδιασμένοι με τις φοβίες μας. Ίσως να μην είναι καν ζήλια, μια ένα περίεργο κίνητρο που γεννιέται μόνο στον ερωτευμένο, για να τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους.
Κι έτσι, η ένδειξη ότι ζηλεύουμε -από τα πιο μικρά όπως όταν βλέπουμε να μιλάει, να χαμογελάει, να φλερτάρει και να κουβεντιάζει με κάποιον άλλον κι ευχόμαστε να ήμασταν εμείς στη θέση του, μέχρι τα πιο μεγάλα που νιώθουμε θλίψη στη σκέψη πως δε θα βρούμε ανταπόκριση- είναι ισχυρό κριτήριο έρωτα. Μια σήμανση που σε παρακινεί να βγεις στον δρόμο για να φτάσεις στον προορισμό κι όχι να παρατηρείς από μακριά τη θέα του.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
