Μας βολεύει να κινεί άλλος τα νήματα στα ερωτικά μας

«Αν είναι της μοίρας μας γραφτό να είμαστε μαζί, τότε θα είμαστε» σου είπε και έκλεισε την πόρτα. Σ’ έχει τώρα αφήσει να σκέφτεσαι ποια είναι αυτή η μοίρα και γιατί θα αποφασίσει έτσι ανενόχλητα για τη δική σου ερωτική ζωή. Πώς είναι δυνατόν να μην μπορείς να αποφασίσεις εσύ για το τι θα συμβεί; Και γιατί οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε ότι κάποιος άλλος κινεί τα νήματα σε ό, τι αφορά τον έρωτα; Ο άνθρωπος ανέκαθεν έκανε την επιλογή να πιστεύει πως κάποιο σύμπαν, αστέρι, μοίρα, ή πεπρωμένο είναι υπεύθυνο για ό, τι του συμβαίνει. Πιο πολύ όμως αυτή του η πίστη γίνεται πιο δυνατή σε ό, τι αφορά τον έρωτα. Τι να κρύβεται άραγε πίσω από αυτό; Τι το ξεχωριστό έχει το παιχνίδι του έρωτα που μας κάνει να θέλουμε όλο και πιο πολύ να πιστεύουμε ότι την τύχη του την κρατάει κάποιος άλλος στα χέρια του κι όχι εμείς;

Ο έρωτας, αυτό το μπερδεμένο δημιούργημα της φύσης, με το που μπαίνει στη ζωή μας, ανατρέπει ακόμα και τις πιο βαθιές μας σκέψεις και πιστεύω. Δέ μιλάμε για τα πολιτικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά πιστεύω, τα οποία δεν είναι καθόλου παράξενο να αλλάξουν κι αυτά μιας και ο έρωτας έχει τη δυναμική να το κάνει κι αυτό. Μιλάμε για τα πιστεύω του έρωτα. Για το πώς αντιλαμβανόμαστε την αγάπη, τον έρωτα και τη σχέση. Για κάποιο παράλογο και παράξενο λόγο με το που ερωτευόμαστε τα πάντα μέσα μας αλλάζουν. Θεωρίες που ίσως να αναπτύξαμε όταν κάναμε παρέα με τη μοναξιά πεθαίνουν και γεννιέται η ανάγκη να νιώθουμε ότι κάτι άλλο αποφασίζει για εμάς. Κι έτσι επικαλούμαστε το πεπρωμένο και τη μοίρα για να ανακουφιστούμε και να εξηγήσουμε κάποια γεγονότα. Μια σχέση που δεν πέτυχε, ένα φλερτ που δεν απέδωσε, μια φιλία που δεν έγινε ποτέ σχέση ήταν της μοίρας μας γραφτό να μην εξελιχθούν κι όχι γιατί κάναμε κάτι λάθος! Είναι πάντα πιο εύκολο να φταίει κάποιος άλλος κι όχι εμείς. Ποιος άλλωστε θα ήθελε να πάρει τέτοια ευθύνη στα χέρια του; Κάνεις! Είναι καλύτερα να θεωρούμε ότι δεν ήταν της μοίρας μας γραφτό.

Από την άλλη πάλι, ίσως να πιστεύουμε στο προδιαγεγραμμένο του έρωτα επειδή δεν έχουμε την όρεξη, ενέργεια ή ακόμα και διάθεση να τρέξουμε και να κυνηγήσουμε αυτά που θα θέλαμε να έχουμε. Σκέψου δύο ανθρώπους που γίνονται παίχτες στο παιχνίδι του έρωτα και κάνουν την ίδια σκέψη, «αν είναι της μοίρας γραφτό τότε θα είμαστε μαζί». Το αποτέλεσμα της πιο πάνω φράσης: κανένας τους δεν κάνει τίποτα για να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στον άλλον και εν τέλει να φτιάξει αυτό το πολυπόθητο μαζί. Ο ένας περιμένει τον άλλον να κινηθεί και στο τέλος κανένας δεν κινείται.

Έρχεται λοιπόν η στιγμή που και οι δύο μέσα τους, για να είναι κυρίως καλά με τον εαυτό τους, επιβεβαιώνουν ότι για όλα φταίει η μοίρα τους που δεν κατάφεραν να είναι μαζί. Γιατί έτσι είμαστε τελικά οι άνθρωποι, πιστεύουμε σε άυλους, αφηρημένους, εξωτερικούς παράγοντες για να τα έχουμε καλά με τον δικό μας εαυτό πρώτα και για να μπορούμε να δικαιολογούμε τις πράξεις που δεν κάνουμε.

«Η μοίρα τα ορίζει και τα κατεργάζεται όλα» είπε ο Αισχύλος, μα θα τολμήσω να διαφωνήσω με τον αρχαίο Έλληνα τραγωδό. Τη μοίρα και το πεπρωμένο σου δε θα μπορέσει ποτέ κανείς άλλος να τα ελέγξει παρά μόνο εσύ ο ίδιος, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον έρωτα. Εκεί είναι που δεν πρέπει με τίποτα να αφήνεις τον έρωτα στην τύχη του. Εκεί είναι που χρειάζεται να πάρεις για τιμόνι την καρδία και να βγεις εκεί έξω για να κάνεις τα πράγματα να συμβούν για σένα. Μην περιμένεις από εκείνους τους τρίτους άπιαστους παράγοντες να κατανοήσουν την τρέλα του έρωτα, δε θα καταλάβουν. Άσε το κισμέτ στην ησυχία του, σήκωσε μανίκια και διεκδίκησε χωρίς φόβο αυτά που θα ήθελες η μοίρα να σου φέρει. Πάψε να λες «αν είναι της μοίρας γραφτό» και γράψε μόνος σου τη δική σου μοίρα.