Από τότε που θυμάμαι είχα θέμα με το σώμα μου. Πάντοτε κάτι δε μου ήταν αρκετό, δε μου ταίριαζε, δεν ήταν αυτό που θα ήθελα να ήμουν και σίγουρα πίστευα ότι δεν ήταν και τίποτα δα, το σπουδαίο. Είχα κλειδώσει για κάποιο ανεξήγητο και παράταιρο λόγο μέσα στο μυαλό μου ότι εφόσον δεν είμαι τέλεια απ’ έξω δε θα μπορέσω και ποτέ ν’ αγαπηθώ και να νιώσω όλα εκείνα που οι υπόλοιποι μου περιέγραφαν με τόση λαχτάρα. Βέβαια, ποτέ δε θυμάμαι κανέναν να μου έχει πει ότι για ν’ αγαπηθείς πρέπει να είσαι ο τέλειος άνθρωπος. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έλεγε ότι μεγαλύτερη σημασία θα έχει πάντα τι άνθρωπος είσαι μέσα σου, παρά το πώς φαίνεσαι έξω σου. Πως το σπουδαίο είναι το πώς συμπεριφέρεσαι στους άλλους γύρω σου και πως ο σεβασμός κι η καλοσύνη δε μετριούνται με δύο καλλίγραμμα πόδια, μια επίπεδη κοιλιά κι ένα καλοσχηματισμένο στήθος.
Όπως και να ‘χει όμως, στο μυαλό μου ήθελα πάντα να είναι όλα στην εντέλεια πάνω μου. Ήξερα ότι το τέλειο δεν υπάρχει, αυτό που υπήρχε όμως ήταν η δική μου τρέλα που έλεγε ότι αν δεν έχεις προδιαγραφές μοντέλου, μην περιμένεις κανείς να σε κοιτάξει και ποτέ. Κουβάλησα χρόνια αυτή μου την ανάγκη ν’ αλλάξω το σώμα μου, να χάσω κιλά και με κάποιο τρόπο να γίνω μια αφίσα. Κουβάλησα χρόνια τη βαλίτσα με όλο τον δικό μου ψυχολογικό πόλεμο από μένα προς εμένα. Κι έτσι, χωρίς πολλές σκέψεις την έπαιρνα και την ακουμπούσα πάνω στις σχέσεις μου.
Όταν εκείνες πάλι έγιναν ερωτικές και σ’ αυτές προστέθηκε η ερωτική πράξη, η βαλίτσα έγινε και πιο βαριά. Η ανασφάλειά μου πως το σώμα μου έχει ραγάδες, δεν έχω την τέλεια επίπεδη κοιλιά, ούτε το καλοστημένο στήθος και κάπου θα υπάρχει περιττό βάρος -πράγμα που συνέβαινε από την υπερβολική κι απότομη αλλαγή του βάρους μου κατά καιρούς – ήταν σαν μια κασέτα που δε σταμάταγε να παίζει μέσα στο κεφάλι μου.
Ενίοτε έλεγα στο μυαλό μου να βγάλει τον σκασμό γιατί ήθελα να παλέψω με τους δαίμονές μου και πραγματικά ν’ αγαπήσω το σώμα μου και μένα όπως ακριβώς ήταν. Κάποτε τα κατάφερνα πάρα πολύ καλά να του πηγαίνω κόντρα, στις προσωπικές μου στιγμές όμως, την ώρα εκείνη που βρισκόμουν μ’ έναν άνθρωπο πάνω σε κάποιο καναπέ, ξαπλωμένη σε κάποιο κρεβάτι, έβρισκε την δύναμη να γίνεται παλιατζής που φωνάζει τις Κυριακές μέσα από τα μεγάφωνα σε κάποια γειτονιά.
Τα χέρια του συντρόφου μου αγκάλιαζαν στο σώμα μου κι εγώ τα καθοδηγούσα μακριά από τα σημεία εκείνα που έβρισκα αποκρουστικά. Προσπαθούσα να χαλαρώσω και να βγω από το κεφάλι μου, μα η κίνηση που δήλωνε ότι θα πετάξουμε τα ρούχα και τις ανασφάλειες από πάνω μας αφήνοντας τα κορμιά μας να γίνουν ένα, ήταν εκείνη που με γέμιζε με άγχος. Εκείνος με φιλούσε σε όλο μου το κορμί κι εγώ παρακαλούσα να μην σκεφτεί ότι δεν είμαι Βραζιλιάνα αθλήτρια. Μεγάλο το θέμα λέμε! Κι όσο κι αν ο σύντροφός μου δεν έδινε καμία σημασία σε όλα εκείνα που εγώ ήθελα απεγνωσμένα να πετάξω από πάνω μου, κανένα εμψυχωτικό σχόλιο ή προσφώνηση δε μ’ έκανε ν’ αποβάλλω αυτή την καταστροφική μου ανασφάλεια.
Κι έτσι, ανενόχλητη, χαλούσε πολύ αργά και βασανίστηκα τη σχέση μου. Σκεφτόμουν περισσότερο αν φαίνονται όλα εντάξει πάνω μου, αν το αγόρι μου είχε ήδη δει τις ραγάδες στο σώμα μου κι αν έτσι όπως ξάπλωνα η κοιλιά μου φαινόταν φουσκωτή, παρά πως βρισκόμουν με τον άνθρωπό μου αγκαλιά, ερωτευμένοι και τρελοί και παλαβοί ο ένας με τον άλλον. Πώς θ’ απολάμβανα τη στιγμή όταν το μυαλό έδινε σήμα στα χέρια να καλύψουν εκείνα που δεν ήθελα να βλέπω; Πώς θα μπορούσα ν’ αφεθώ στα χέρια του συντρόφου μου όταν δεν μπορούσα ν’ αφεθώ μπροστά στον καθρέφτη μου;
Χρόνια μετά, μπαίνοντας στη διαδικασία ν’ αφήσω τη βαλίτσα εκείνη κάπου μακριά από μένα, κατάλαβα ότι αυτό που ήθελα ήταν απλό. Ήθελα να νιώθω εντάξει στο σώμα μέσα στο οποίο βρισκόμουν. Ήθελα να μπορώ να καθίσω μπροστά στον καθρέφτη μου περισσότερο από 5 λεπτά χωρίς να σημειώνω εκείνα που δε μου άρεσαν. Ήθελα να μπορώ να νιώθω ελεύθερη να βγάλω τα ρούχα μου χωρίς δεύτερη σκέψη και ν’ αφεθώ στο πάθος και τον έρωτα της στιγμής. Να μη σταματώ κανένα φιλί, χάδι και χέρι από τον άνθρωπο μου που ήθελε να με αγγίξει, όταν το ήθελα κι εγώ. Και κάπως έτσι, έγινε πιο εύκολο, μέχρι που δεν το σκέφτηκα ξανά. Αν με ρωτάς πώς ακριβώς, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω, είναι πως καμιά φορά, πρέπει να θυμόμαστε να στρέφουμε το βλέμμα μας σ’ αυτά που όντως έχουν σημασία. Σαν δυο χέρια που μας αγαπούν, μας σέβονται και ξέρουν να μας αγγίζουν. Σε όλα τα σημεία μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
