Προτιμότερο ένα γνωστό ερωτικό αδιέξοδο από μια καινούρια αρχή

Οι σχέσεις τελικά μοιάζουν σαν την αράχνη που εγκλωβίζει το θήραμά της στα δίχτυα της και με αργό τρόπο αποφασίζει να το καταστρέψει. Όσο κι αν θέλεις να μην μπλέκεις, τόσο πιο πολύ μπλεγμένος βρίσκεσαι. Κι εν τέλει, γίνεσαι με τη θέλησή σου το θήραμα. Όπως λοιπόν το θήραμα της αράχνης μένει εγκλωβισμένο στον ιστό της και δεν προσπαθεί να ξεφύγει, αποδεχόμενο τη μοίρα του, έτσι και άνθρωποι μένουν κολλημένοι σε καταστάσεις πού δεν τους προσφέρουν τίποτα!  Γιατί άραγε να επιλέγουμε να παρατάμε το παιχνίδι του έρωτα; Γιατί άραγε να νιώθουμε πιο καλά απομονωμένοι στο φαύλο κύκλο μιας τελειωμένης σχέσης, ενός ανεκπλήρωτου φλερτ ή μιας σχεδόν σχέσης που δε μας ταιριάζει;

Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνάνε κι εσύ επέλεξες να μείνεις κολλημένος σε ένα φλερτ που δεν αποδίδει, σε μια σχέση που το τέλος της έφτασε εδώ και καιρό, ή σε μια σχεδόν σχέση που κρατάς στα αζήτητα. Κι όσο περνούν, προσπαθείς με όλους τους τρόπους να συντηρήσεις ζωντανή την επιλογή σου που φαίνεται εδώ και καιρό σε κώμα και χωρίς πιθανότητα ανάκαμψης. Κάνοντας λοιπόν αυτή την προσπάθεια να κρατήσεις την ελπίδα ότι ένα από τα πιο πάνω σενάρια θα ζωντανέψει, ασυναίσθητα πέφτεις στην παγίδα να απομονώνεσαι από το φλερτ με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου, ή από την ευκαιρία να ζήσεις κάτι καινούριο, ακόμα ίσως και δυσάρεστο, γιατί κι αυτό είναι μια εκδοχή του έρωτα.

Κλείνεις τις πόρτες σε ανθρώπους που ίσως να είχαν μια νέα πρόταση ή χρώμα να βάλουν στον καμβά σου και να σε βγάλουν από τη λούπα της θυματοποίησης που με χαρά έχεις αγκαλιάσει. «Τι κι αν το απωθημένο μου θελήσει να είναι μαζί μου;», «Τι κι αν γυρίσω στην πρώην σχέση μου;» και πάει λέγοντας και γεννιούνται οι δικαιολογίες για να βρίσκεσαι σε μια θέση όπου -κατ’ εσέ- δικαιούσαι να γκρινιάζεις για τους κακούς άλλους που δεν αναγνώρισαν τον έρωτά σου, λες κι όφειλαν σώνει και ντε. Βάζεις ταμπέλα πώς δε θες να σε φλερτάρουν γιατί δεν είσαι σε διαθεσιμότητα, ή τουλάχιστον αυτό σ’ έχει κάνει η φαντασία σου να πιστεύεις. Και ξέρεις ε, η φαντασία μας οργιάζει από μόνη της χωρίς κανένα ίχνος στοιχείου και πλάθει απίστευτα σενάρια για να κρατάει πάντα την ελπίδα ζωντανή.

Κι όσο η φαντασία σου οργιάζει, τόσο χάνεις τις ομορφιές που μπορεί να σου προσφέρει η ύπαρξη ενός καινούργιου ατόμου που θα θελήσει να σε ανακαλύψει. Ίσως να σου ταιριάζει πολύ καλύτερα, ίσως κι όχι, μα αν μένεις με τις παρωπίδες σου κλειστές δε θα το μάθεις ποτέ! Δεν είναι εύκολο να αποτελειώσεις την ελπίδα και να την πετάξεις. Δεν είναι εύκολο να πας παρακάτω όταν όλο σου το είναι φωνάζει όχι, πως καλά είναι κι εδώ, στα γνωστά. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις! Ποτέ δε θα είναι. Ωστόσο όσο εσύ αποδέχεσαι τη μοίρα σου, σαν το θήραμα της αράχνης, θα πρέπει να ξέρεις ότι αποδέχεσαι και την ήττα σου στο παιχνίδι του έρωτα.

Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, παρατάμε το παιχνίδι μπροστά στην ελπίδα τελειωμένων καταστάσεων. Προτιμάμε να μείνουμε στο περιθώριο μην τυχόν και σκάσει αυτό που περιμέναμε να γίνει. Βαθιά μέσα μας όμως γνωρίζουμε πώς δε θα γίνει τίποτα, επιλέγουμε ωστόσο να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας με αποτέλεσμα να χάνονται από μπροστά μας απίστευτες ευκαιρίες για ευτυχία ή τουλάχιστον για μια δοκιμή. Δε χρειάζονται πολλά για να βγεις ξανά εκεί έξω και να ξεκινήσεις το παιχνίδι του έρωτα από το μηδέν. Φτάνει η απόφαση ότι ο λόγος που στέκεσαι ακίνητος, είσαι εσύ, ούτε το ζάρι, ούτε ο αντίπαλος. Εσύ για πόσο καιρό θα μείνεις στο ίδιο σημείο;