Πώς νιώθει μια γυναίκα όταν έχει περίοδο;

Αυτή η εβδομάδα δεν ξεκίνησε σαν όλες τις άλλες. Αισθάνεσαι τα πόδια σου να ναι πιο βαριά από ποτέ, η μέση σου έχει κοπεί στα δύο λες και οι σπόνδυλοί της έχουν ραγίσει σαν γυαλί και το κεφάλι σου πάει να σπάσει. Παρατηρείς τον εαυτό σου στον καθρέφτη μα δεν τον αναγνωρίζεις. Είναι λες και κάποιος έβγαλε τα δικά σου μάτια και τα αντικατέστησε με δύο άλλα γι’ αυτό κι η κοπέλα στον καθρέφτη του μπάνιου σου μοιάζει κάτι από φάντασμα. Η κοιλιά σου έχει φουσκώσει τόσο από το πρήξιμο που αν ήταν μπαλόνι στο επόμενο φύσημα αέρα θα έσκαγε και το πρόσωπό σου μοιάζει πιο ταλαιπωρημένο από ποτέ. Τι έγινε μέσα σε μια νύχτα; Σκέφτεσαι, μα καθώς παρατηρείς τον εαυτό σου προσεκτικά, ένας διαπεραστικός πόνος σε χτυπάει στο κάτω μέρος της κοιλιακής χώρας, πλάι κοντά στο κόκαλο του ισχίου σου.

Ένα πόνος που τον αναγνωρίζεις από χιλιόμετρα, τον έχεις μάθει, τον έχεις μελετήσει από τα γεννοφάσκια σου. Ένας πόνος που όσες λέξεις και συναισθήματα κι αν χρησιμοποιηθούν δε θα βρεθεί ποτέ κανείς να τον περιγράψει με ακρίβεια αν δεν τον αισθανθεί πρώτα. Ένας πόνος που είναι λες και κάποιος σε χτυπάει αλύπητα ή λες κι έχεις τρυπάνι μέσα στη μήτρα σου. Κι εκεί διπλωμένη στα δύο, στο πάτωμα του μπάνιου σου, κάνεις δύο τρεις πρόχειρους υπολογισμούς, ανοίγεις και την εφαρμογή -ξέρεις για ποια λέω εκείνη που δήθεν μετράει τις μέρες του μήνα σου- και συνειδητοποιείς ότι έφτασε και πάλι εκείνη η ώρα.

Πότε δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα περνάνε οι μέρες από τη μια έμμηνο ρύση μέχρι την άλλη. Πώς γίνεται σ’ έναν ολόκληρο μήνα να υπάρχει μια εβδομάδα κι εκείνη με δυσκολία, όπου το σώμα μιας γυναίκας δεν κατακλύζεται από ορμόνες, σκαμπανεβάσματα κι αλλαγές. Και πώς ενώ ολόκληρη η υπόστασή της βρίσκεται σε αποσύνθεση, εκείνη σαν χαρούμενη νοικοκυρά από διαφήμιση του 60 συνεχίζει τη μέρα της κανονικά χωρίς να πτοείται και χωρίς να μη συμβαίνει τίποτα κι ας έχει πάρει τρία χάπια για να τη βγάλει. Με το κατάλληλο χάπι, το σωστό ταμπόν και τη μαγική σερβιέτα όλος αυτός ο πόλεμος που συμβαίνει μέσα σου γίνεται πιο εύκολος, εσύ πετάς από ευτυχία κι οι άντρες διαφημιστές του κόσμου ετούτου σ’ έχουν πείσει πως όντως μ’ ένα προϊόν το οποίο και θα χρυσοπληρώσεις, σου έχουν λύσει όλα τα προβλήματα. «Τη φοράς και πετάς», λέει η διαφήμιση μα εσύ δε θες να πετάξεις, όχι σήμερα τουλάχιστον. Θες να καθίσεις στον καναπέ σου τυλιγμένη με μια κουβέρτα, το αγαπημένο σου φαγητό, φαρδιές πιτζάμες κι αν είναι δυνατόν να μη μιλάς με άνθρωπο.

Μα είπαμε, δεν είναι λόγος η έμμηνος ρύση σου για να μη συνεχίσεις τη μέρα σου κανονικά σαν όλες τις υπόλοιπες ημέρες του μήνα. Ανοίγεις την ντουλάπα σου λοιπόν, πρέπει να ντυθείς, μα ξέρεις ήδη πως ό,τι και να βάλεις δε θα είναι ιδανικό. Κατακλύζεσαι από αναποφασιστικότητα, η σκέψη σου είναι θολή, δεν ξέρεις τι θέλεις -όχι μόνο από τα ρούχα σου μα από ολόκληρη τη ζωή σου- γι’ αυτό κι αλλάζεις κάνα δυο φορές και τελικά αποφασίζεις ότι η καλύτερη επιλογή είναι το μαύρο (παρόλο που η διαφήμιση επιμένει στο λευκό) γιατί άμα σηκωθείς και λερωθείς τι θα γίνει; Θεέ μου τι ντροπή! Πώς θα βρεις διέξοδο χωρίς κανένας ν’ αντιληφθεί τι σου συμβαίνει; Πώς θα εξηγήσεις ότι η ροή του αίματος δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί από ένα τόσο δα προϊόν που ισχυρίζεται πως μπορεί να αντέξει λίτρα ολόκληρα του οποιουδήποτε υγρού; Την έχεις ξανά νιώσει εκείνη την ντροπή, σ’ εκείνο το εστιατόριο, που όσο κι αν πάλεψες με το είναι σου για να βρίσκεσαι εκεί, η περίοδός σου σε πρόδωσε όταν ανακάλυψες τον λεκέ από αίμα στο παντελόνι σου. Ή τότε που ξύπνησες κι είχες λερώσει το σεντόνι, όταν ήρθε να σ’ επισκεφθεί στις πρώτες διακοπές με το ταίρι σου. Τι στο καλό, ταμένα μας τα ‘χει;

Σε κάτι τέτοιες στιγμές, εκεί που έχεις λερωθεί, που έχεις ξεχάσει το τσαντάκι σου με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό στο σπίτι και βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά χωρίς δεύτερη σερβιέτα και βρακί, εκεί που δε βρήκες το αγαπημένο σου παγωτό, είδες μια αδέσποτη γάτα στο δρόμο, ή άκουσες το πιο ευχάριστο νέο, θες να κλάψεις. Θες να κλάψεις όχι συνειδητά αλλά επειδή οι ορμόνες σου σ’ αυτή τη φάση χορεύουν μάμπο μέσα στο σώμα σου.  Το ξέρεις πως αυτές τις μέρες θα σου λείπει η αυτοπεποίθηση, η όρεξη και τα επίπεδα ενέργειάς σου θα βρίσκονται κάτω από τον μηδέν σαν θερμοκρασία του Βόρειου Πόλου. Ακάθεκτη θα συνεχίζεις όμως, όσο κι αν το σώμα σου δεν το αισθάνεσαι δικό σου, όσο κι αν μοιάζει πως στο έχουν δώσει δανεικό κι εσύ απλά το κουβαλάς χωρίς να ξέρεις γιατί. Το μεταφέρεις απλά στον χώρο όπως θα κάνεις και για τις υπόλοιπες 4-6 ημέρες, όσο κι αν σε πονάει η μέση, το κεφάλι κι η κοιλιά σου, μέχρι να σταματήσει το αίμα να τρέχει ανάμεσα στα πόδια σου. Θα συνεχίσεις τη μέρα σου όμως και σήμερα κι αύριο και τις επόμενες μέρες, γιατί δεν έχεις επιλογή.

Είναι απίστευτο πώς μια συνθήκη που δεν έχεις επιλέξει σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο μπερδεμένα μα και ταυτόχρονα τόσο ξεκάθαρα, πώς σου προκαλεί συνάμα ευτυχία και δυστυχία, πόνο κι ανακούφιση, πώς καταφέρνει να σου αλλάζει τη διάθεση πιο γρήγορα κι από τη Φόρμουλα 1. Είναι απίστευτο πώς αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μια γυναίκα κάπου σε κάποιο μπάνιο στη δουλειά, προσπαθεί διακριτικά ν’ ανοίξει τη συσκευασία του ταμπόν της για ν’ αλλάξει χωρίς να την καταλάβουν. Είναι απίστευτο πώς αυτή τη στιγμή που μιλάμε μια γυναίκα κλαίει από πόνο κι αισθάνεται όσο λερωμένη δεν έχει αισθανθεί πότε, ακόμα κι όταν έχει μόλις βγει από το μπάνιο. Είναι απίστευτο, πώς αυτή τη στιγμή που μιλάμε μια γυναίκα βλέπει περίοδο για πρώτη φορά και καλείται παρά τα όσα συμβαίνουν στο σώμα της να συνεχίσει «να πετάει». Είναι απίστευτο πώς κάθε μήνα αιμορραγεί ένα σώμα για να είναι ικανό να φέρει ζωή. Ίσως μόνο γι’ αυτό ν’ αξίζει.