Το χωρίς ρούχα σώμα είναι ίσως ένα από τα πιο φυσιολογικά πράγματα σε τούτο τον πλανήτη. Είναι εκείνο με το οποίο ερχόμαστε στον κόσμο κι εκείνο που κρατάει καλά φυλαγμένη και προστατευμένη την ψυχή και την καρδιά μας. Είναι για τον καθένα ξεχωριστά ο δικός του μικρός «ναός» που όσο καλύτερα το προσέξει τόσο καλύτερα θα τον προσέξει κι εκείνο. Κι όμως, μπροστά στη θέα του μερικοί από μας νιώθουμε ένα είδος ντροπής.
Νιώθουμε λες και βλέπουμε κάτι τόσο αφύσικο και παράταιρο, κι ας είναι το πιο φυσικό πράγμα, κι ας μοιάζει ως ένα βαθμό με το δικό μας σώμα, κι ας είναι εκείνο που κρατάει όλη μας την υπόσταση ζωντανή. Πόσες φορές μας έχει τύχει, σε φάσεις που δεν περιμέναμε να αντικρίσουμε ένα σώμα χωρίς τίποτα πάνω του -σε κάποια σκηνή ταινίας, σειράς, σε παραλία- να νιώσουμε κάπως άβολα, λες και ήταν το δικό μας σώμα εκτεθειμένο; Πόσες φορές μας έχει τύχει να μην ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε το θέαμα που αντικρίζουν τα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα;
Θυμάμαι όταν ήμασταν παιδιά, στις φάσεις εκείνες της ζωής που ανακαλύπταμε το σώμα μας και προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει έρωτας, πάθος, απόλαυση, επαφή και τα συναφή, να πιάνουμε τους εαυτούς μας να ντρέπονται όταν σε κάποια ταινία που βλέπαμε παρέα με τους γονείς εμφανιζόταν στην οθόνη της τηλεόρασης μια σκηνή κάπως πιο ιδιαίτερου περιεχομένου. Μπορεί η σκηνή στην πραγματικότητα να μην παρουσίαζε με λεπτομέρειες ό,τι συνέβαινε, αλλά στη θέα και μόνο δύο ανθρώπων χωρίς ρούχα χάναμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Από δική μας ντροπή που ίσως δεν είχαμε ακόμα τα σώματα που βλέπαμε; Από ντροπή που στο δωμάτιο δεν ήμασταν μόνοι; Ποιος να ξέρει άραγε, αυτό που ξέραμε ωστόσο είναι πως η θέα των γυμνών σωμάτων μάς ήταν άκρως ξενική και συνδεδεμένη με κάτι πονηρό. Ήταν λες και με κάποιο τρόπο μάς είχαν βιδώσει καλά στο κεφάλι πως οτιδήποτε απροκάλυπτο είναι και ερωτικό και πως όσο φυσικό κι αν είναι το σώμα μας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το αφήνουμε εκτεθειμένο. Έτσι, κρατήσαμε τη σύνδεση εκείνη μέσα στα χρόνια καλά φυλαγμένη και συγυρισμένη στα άδυτα του μυαλού και κάθε φορά που ερχόμασταν σε επαφή με ένα σώμα χωρίς ρούχα, όχι του συντρόφου μας, όχι εκείνου που θα περνούσαμε ένα βράδυ απόλαυσης, αλλά σε μια άκυρη στιγμή, όπως στην οθόνη της τηλεόρασης, σοκαριζόμασταν.
Ο φόβος κι η ντροπή μπροστά στο σώμα που κρύβεται κανένα σημείο του δεν εμφανίζεται μόνο όταν έρθουμε σε επαφή με τη σάρκα ενός άλλου ατόμου αλλά και του δικού μας. Νιώθουμε άβολα που δεν υπάρχει τίποτα να σκεπάζει έστω τα επίμαχα σημεία, ασχέτως αν ακόμα κι εκείνα είναι απολύτως φυσιολογικά. Το μυαλό σοκάρεται, νιώθει την έκθεση ως κάτι παράλογο κι έτσι δεν απελευθερώνεται. Η νεύρωση αυτή, διότι περί νεύρωσης πρόκειται, κατά τους ψυχολόγους είναι κάτι το οποίο κουβαλάει καθένας από παιδί, γι’ αυτό και καθώς μεγαλώνουμε πολλοί από μας δεν απελευθερωνόμαστε από αυτή την ανασφάλεια μπροστά σε σάρκα. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπιζόταν μια τέτοια κατάσταση κατά την παιδική μας ηλικία είναι κι ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε την ίδια κατάσταση στην ενήλικη ζωή.
Η αλήθεια είναι πάντως πως πότε δεν κατάλαβα γιατί η θέα ενός χωρίς ρούχα σώματος μάς σοκάρει τόσο. Γιατί νιώθουμε τόση ντροπή και γιατί όταν βλέπουμε ένα άγαλμα με τα επίμαχα σημεία εκτεθειμένα, γεμάτο λεπτομέρεια το θαυμάζουμε, ενώ ένα σώμα το ντρεπόμαστε; Γιατί ποτέ κανένας όσο μεγαλώναμε δε μας εξήγησε ότι κάθε τι που βρίσκεται στο σώμα μας, σε όποια μορφή, μέγεθός και χρώμα, είναι φυσιολογικό κι αποδεκτό. Και πως όσο πιο φυσιολογικά αντιμετωπίσουμε το οποιοδήποτε σώμα τόσο καλύτερη θα είναι η σχέση με το δικό μας, τόσο μεγαλύτερη η αυτοπεποίθησή μας, τόσο μεγαλύτερη κι η αυτοεκτίμησή μας, τόσο καλύτερες οι ερωτικές μας σχέσεις. Θα μου πείτε, δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορούμε όλες τις ώρες ολόγυμνοι και θα συμφωνήσω, όμως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ίσως να ήμασταν λιγάκι πιο εξοικειωμένοι με τη θέα του σώματος χωρίς ρούχα. Εντούτοις, όσο πιο γρήγορα απενοχοποιήσουμε κι απαλλαχθούμε από τη σύνδεση ότι ένα γυμνό σώμα ισοδυναμεί με κάτι ερωτικό, τόσο πιο γρήγορα θα νιώσουμε οικεία με εκείνο και τουλάχιστον στην όψη του δε θα νιώθουμε ντροπή.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
