Συμβαίνει πάλι το ίδιο, άλλαξες όμως εσύ

Η ψυχοθεραπεία είναι ταυτόχρονα παράδεισος και κόλαση. Αρχίζεις ένα ταξίδι παρέα με τον εαυτό σου και δουλεύεις με εκείνον για εκείνον ανακαλύπτοντας νέες σου πτυχές, λύνοντας ξεχασμένα σου τραύματα κι αναθεωρώντας όλα όσα πίστευες για σένα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν αισθάνεσαι κάποια τρελή διαφορά, ούτε βλέπεις τη μαγεία να συμβαίνει από την πρώτη κιόλας συνεδρία, γιατί η απελευθέρωση του πραγματικού σου εαυτού χρειάζεται θάρρος και κυρίως χρόνο. Κι όμως, καταλαβαίνεις πόσο έχεις αλλάξει, ωριμάσει και πόσο έχεις δουλέψει μέσα σου, είτε γιατί αποφάσισες ν’ αποταθείς σε κάποιον ειδικό, είτε από μόνος σου, όταν αντιμετωπίζεις μια ίδια ή παρόμοια κατάσταση, με διαφορετικό τρόπο από εκείνον του παρελθόντος.

Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Το να δουλεύεις με τον εαυτό σου μοιάζει λες κι εργάζεσαι στην έρημο Σαχάρα, χωρίς ίχνος νερού και με τον ήλιο στους 45 βαθμούς. Μπαίνεις σε μονοπάτια του μυαλού που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου και μαθαίνεις κάθε πτυχή του. Αναγνωρίζεις γιατί κάποιες συμπεριφορές σε κάνουν να αισθάνεσαι μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο και γιατί σε κάνουν να αντιδράς και να τις αντιμετωπίζεις έτσι. Κυρίως, όμως, αγωνίζεσαι για ένα και μόνο στόχο: να σε αγαπήσεις για εκείνο που πραγματικά είσαι. Είναι τόσο συναρπαστικό να μπορείς σαν τρίτος να βγεις για λίγο από το σώμα σου και να δεις τον εαυτό σου για εκείνο που είναι αληθινά. Εκείνο που φαίνεται προς του άλλους. Να αντιληφθείς σε βάθος με ποιους τρόπους επιλέγει να έρθει αντιμέτωπος με την οποιαδήποτε κατάσταση ή συμπεριφορά. Και στο τέλος της μέρας, αφού δουλέψεις μαζί του, είναι ακόμα πιο συναρπαστικό να τον βλέπεις να μεγαλώνει, να ωριμάζει και να έρχεται ένα βήμα πιο κοντά στην αληθινή του ταυτότητα.

«Μια κατάσταση τις περισσότερες φορές δεν αλλάζει, εκείνο που αλλάζει είναι η αντιμετώπισή μας προς εκείνη, γι’ αυτό και μας φαίνεται εν τέλει διαφορετική» μου έλεγε στο τέλος κάθε συνεδρίας η ψυχοθεραπεύτριά μου. Κι όντως, είχα καταλάβει τα λόγια της όταν εγώ η ίδια αναγνώρισα με πόσο διαφορετικό τρόπο είχα αντιμετωπίσει κάποτε μια παρόμοια κατάσταση σε σχέση με το παρελθόν. Πόσο εύκολα το μυαλό είχε κάνει μια στροφή, λίγο καλύτερη, λίγο πιο θετική σε μια αντιμετώπιση που δεν πίστευα ούτε καν εγώ η ίδια πως θα μπορούσα ποτέ να έχω. Εκεί, στο τέλος εκείνης της επαφής, εκείνου του γεγονότος, θυμάμαι ένιωσα λες και κέρδισα την μάχη. Όχι με το άλλο πρόσωπο που επέλεξε για δικούς του λόγους να με αντιμετωπίσει έτσι, αλλά με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Κι αυτό ακριβώς κάνεις όταν επιλέξεις εσένα για σένα. Εκπαιδεύεσαι ώστε να μπορείς πρώτα ν’ αναγνωρίσεις τις δικές σου συμπεριφορές ως προς τους άλλους ανθρώπους γύρω σου κι ύστερα επιλέγεις με ποιον τρόπο εσύ θα έρθεις αντιμέτωπος με τις δικές τους. Και μέσα σου γίνεται ένα κλικ, για όλα όσα έζησες, όλα όσα πέρασες που έρχονται στον κατάλληλο χρόνο να σου θυμίσουν πως εσύ, ακριβώς επειδή δούλεψες με σένα, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Δεν είσαι πια εκείνος που θα φωνάξει πριν να σκεφτεί, θα κρίνει πριν μάθει, θα στεναχωρηθεί και θα θυμώσει που κάποιοι δεν τον υπολόγισαν. Γίνεσαι ο άνθρωπος που ξέρει ποιος είναι, που δε χρειάζεται την αναγνώριση των άλλων ούτε και περιμένει τα «μπράβο» από κανέναν. Γι’ αυτό και πια δε σε πυροδοτούν πράγματα, άνθρωποι, συμπεριφορές και καταστάσεις που άλλοτε θα σε έκαναν χάλια.

Έχεις ωριμάσει, έχεις βρει τη γαλήνη μέσα σου και τίποτα απ’ όσα σου έτυχαν στο παρελθόν, όσο κι αν θέλουν να ξανά γυρίσουν, δε θα μπορέσουν. Δε θα βρουν τον ίδιο άνθρωπο να τους περιμένει, όχι γιατί τον άφησες, αλλά γιατί τον άλλαξες, ή μάλλον καλύτερα γιατί του έδωσες πάσο ελευθέρας εισόδου στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού σου. Του έκοψες εισιτήριο μακράς διαρκείας σε μια ζωή που κουμάντο, στο μυαλό, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου κάνεις εσύ κι όχι οι άλλοι.

Όσο καλύτερα δουλεύεις για ν’ αγαπήσεις εσύ εσένα, τόσο περισσότερο μαθαίνεις να νοιάζεσαι για τους άλλους. Τελικά, κάνοντας βήματα πίσω, αγκαλιάζοντας τα ελαττώματα, τα λάθη και τις συμπεριφορές μας, πάμε βήματα μπροστά. Και ποιος δε θα ήθελε να γίνει καλύτερος; Η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Ποια είναι εκείνη; Μόνο εσύ ξέρεις, μόνο εσύ μπορείς αν τη βρεις και να την κάνεις να ανθίσει. Κι όταν το κάνεις, τη στιγμή που θα πρέπει και πάλι ν’ αντιμετωπίσεις μια ίδια ή παρόμοια κατάσταση με πιο παλιά, θα δεις: το μέσα σου θα ξέρεις κι άλλους τρόπους.