Βλέποντας το σπίτι σου άδειο καταλαβαίνεις πόσο δέθηκες μαζί του

Πάρε μια ανάσα και κοίταξε λίγο γύρω σου. Κοίταξε αυτούς τους τοίχους στους οποίους ζεις και που σε φιλοξενούν. Κοίταξε το χώρο στον οποίο περνάς ατελείωτες ώρες και που διάλεξες να ονομάσεις σπίτι σου. Κοίταξε αυτό το χώρο στον οποίο, τρως, κοιμάσαι, δουλεύεις, μαγειρεύεις, καθαρίζεις, διασκεδάζεις, γελάς, κλαις, διαβάζεις και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε αμέτρητα ρήματα για το ποσά πράγματα κάνεις. Τώρα για πες, τι βλέπεις; Βλέπεις 4 απλούς τοίχους;

Ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να βρίσκει ένα χώρο τον οποίο μπορεί να αποκαλεί δικό του. Ίσως αυτό να προέρχεται από την ανάγκη του και πάλι να νιώθει πώς ό, τι και να γίνει, όπου και να πάει υπάρχει πίσω του το καταφύγιό του να τον περιμένει. Όπως ένα καράβι που μόλις φτάσει στο λιμάνι οι μηχανές κλείνουν και πια δένεται στην ακτή με ασφάλεια, έτσι κι εμείς μόλις φτάσουμε στο σπίτι μας γινόμαστε το καράβι που έχει ξεφύγει από την πολύβουη καθημερινότητα και που πια νιώθει ασφάλεια, ηρεμία και γαλήνη.

Αν το δούμε κυριολεκτικά και κάπως ρεαλιστικά κάθε σπίτι είναι απλά ένα κουτί, είτε είναι φτιαγμένο με κάποια αρχιτεκτονική τσαχπινιά είτε με τα πιο απλά ή ακριβά υλικά, όπως και να το κάνουμε είναι ένα πολυτελές ή όχι κουτί. Αν το δεις όμως λίγο πιο βαθιά και όχι τόσο κυνικά, παίρνει πνοή. Αν έχεις αλλάξει έστω και για μια φορά στη ζωή σου σπίτι ή διαμέρισμα ξέρεις πολύ καλά πώς είναι το συναίσθημα να πακετάρεις και να βλέπεις ένα χώρο κενό πίσω σου χωρίς τα πράγματά σου. Ένα χώρο μέσα στον οποίο είτε για λίγους μήνες είτε για κάποια χρόνια είχες την ευκαιρία να κάνεις πράγματα, να νιώσεις υπεύθυνος ως άνθρωπος και να ωριμάσεις.

Κι όταν το δεις άδειο, οι αναμνήσεις είναι αυτές που απέμειναν να το ντύνουν αφού κάθε του δωμάτιο είναι μια μνήμη σου ξεχωριστή. Κάθε σπίτι δε χτίζεται μόνο με τούβλα, ξύλα και άλλα υλικά αγαθά, χτίζεται με ανθρώπους που του δίνουν ζωή γιατί χωρίς αυτούς είναι απλά ένα μεγάλο ή ένα μικρό κουτί. Κάθε τοίχος είναι εμπλουτισμένος με ήχους, μυρωδιές, μουσικές, εικόνες, φωνές, κλάματα και γέλια. Λένε πως οι τοίχοι έχουν αυτιά κι αν είχαν και στόμα θα μπορούσαν για ώρες να διηγούνται όλα αυτά που εσύ μόνος ή με παρέα πέρασες εκεί μέσα.

Δε φιλοξενεί μόνο εσένα, την οικογένειά σου, το ταίρι σου, άλλα και τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τους φόβους, τις χαρές, τον ενθουσιασμό και τις λύπες σου. Γιατί στο σπίτι σου είναι που τις περισσότερες φορές διαμορφώνει εν μέρει την προσωπικότητά σου. Σπίτι δεν ονομάζεις πάντα αυτό που μεγάλωσες, σπίτι δεν είναι μόνο το πατρικό σου. Ναι, πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση γιατί το έχεις άρτια συνδέσει με τους ανθρώπους όπου ζούσαν μέσα σε αυτό. Το πρώτο σου σπίτι όμως, αυτό που μπήκες μόνος σου έχει άλλη σημασία. Το σπίτι σου είναι αυτό που μόνος σου διάλεξες, αυτό όπου μόνος σου έντυσες με εικόνες, διακόσμησες με τη δική σου προσωπική αισθητική και αυτό που αντανακλά πτυχές της προσωπικότητάς σου.

Γιατί τελικά το σπίτι σου δεν είναι μόνο μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου ή τέσσερις τοίχοι γύρω σου, το σπίτι σου σού προσφέρει την ευκαιρία να ονειρεύεσαι ανενόχλητος και όσο κι αν σου μοιάζει δεδομένο, δεν είναι. Μπορεί να έχει μέσα δυο παλιούς καναπέδες και το τραπεζάκι της γιαγιάς, μα θα είναι πάντα το καταφύγιό σου. Κι αυτό δεν αλλάζει.