Δε χρειαζόμαστε όσους δε μας χρειάζονται

Σκεφτήκατε, άραγε, ποτέ πόσες φορές στη ζωή σας παραμελήσατε τον εαυτό σας, χάσατε ώρες ολόκληρες, κόπο κι ενέργεια για κάποιους που ούτε καν το άξιζαν; Για κάποιους που δε σας άξιζαν; Βλέπετε, εν έτει 2017 ορισμένες καταστάσεις εν τέλει αξεπέραστες δεν εκλείπουν, αν κι αυτό θα ήταν το λογικό. Πόσοι και πόσοι δεν προσπάθησαν να στριμωχτούν στη ζωή σας και να σας κλέψουν λίγη; Πόσοι και πόσοι δε γύρισαν την πλάτη τους όταν εσείς τους είχατε ανάγκη δίπλα σας κι όχι απέναντι; Πόσοι και πόσοι σας φέρθηκαν «εντάξει» και πόσοι μικρόψυχα, εγωιστικά, αδίστακτα; Θυμάστε καλά.

Αναλωθήκατε σε συμπεριφορές και πράξεις απαράδεκτες που με πλάγιο κι έμμεσο τρόπο σας κατέστρεφαν και μείωναν τον χαρακτήρα, την ταυτότητά σας. Οι παλιοί δεν ξεχνούσαν να προειδοποιούν τα παιδιά τους, λέγοντάς τους πως μόνο λίγους και καλούς θα έπρεπε να βάζουμε στη ζωή μας. Δηλαδή, μόνο εκείνους που μας χρειάζονται αληθινά και χρειαζόμαστε κι εμείς.

Μόνο εκείνους που βγάζουν στη φόρα τον καλά κρυμμένο εαυτό μας με αποτέλεσμα να μεταμορφωνόμαστε στους πιο καλούς και γλυκούς ανθρώπους του πλανήτη. Μόνο εκείνους με την τεράστια καρδιά, υπομονή και θαλπωρή να κάνετε παρέα. Γιατί, στο τέλος μόνο αυτοί θα σας μείνουν, εκείνοι οι μοναδικοί που συνεχώς σας γεμίζουν με όμορφες σκέψεις και στιγμές.

Οι άνθρωποι ως κοινωνικά όντα έχουμε ανάγκη την συντροφικότητα και την αποδοχή από το περιβάλλον που ζούμε. Οι αφίξεις κι οι αναχωρήσεις όσο μεγαλώνουμε πολλαπλασιάζονται και διαπιστώνουμε πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι σαν εμάς. Κρατούν βαλίτσες πολλές φορές. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως η ζωή συνεχίζεται μια χαρά και μακριά τους. Ευτυχώς.

Στο τέλος ο καθένας θα πάρει εκείνο που του αρμόζει. Το κάρμα δε συγχωρεί αλλά, αντίθετα θυμάται τις πράξεις μας και μας μοιράζει ό,τι αξίζουμε. Η φιλία κι η αγάπη είναι το παν για όλους μας γιατί μέσα από αυτές γινόμαστε καλύτεροι, περισσότερο δυνατοί και χαρούμενοι κι εύκολα κάνουν τις τσαλακωμένες ψυχές, ατσαλάκωτες.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, τα συναισθήματα απαιτούν κι αμοιβαιότητα. Έτσι, όσο μεγαλώνουμε έχουμε κοντά μας ανθρώπους που μας χρειάζονται αλλά και χρειαζόμαστε εξίσου. Ανθρώπους που υπολογίζουν τις αισθήσεις τους, που δίνουν, που αγαπούν τη ζωή και τον άνθρωπο. Ανθρώπους που δεν τους νοιάζει μόνο να παίρνουν. Σαν το ταυτόχρονο συναίσθημα, τελικά, δεν έχει!

Όταν, όμως, παρατηρούμε πως οι άνθρωποί μας δε μας έχουν πια ανάγκη, δηλαδή δε μας χρειάζονται, τους κουνάμε λευκό μαντίλι και φεύγουμε από κοντά τους. Δεν αξίζουν προσπάθειες για επιστροφή. Μην ξεχνάμε μόνο, πως όσοι μας αγαπούν -είτε φίλοι είναι αυτοί είτε σχέσεις- δεν απομακρύνονται, αλλά μένουν χωρίς απαιτήσεις και παραλογισμούς. Είναι εδώ γιατί γουστάρουν. Εκτιμούν και καθημερινά ανεβαίνουν κι ένα σκαλοπάτι ευτυχίας.

Οι υπόλοιποι ας φροντίσουμε να μάθουν πόσο «όμορφοι άνθρωποι» στην τελική είναι. Ας μάθουν επιτέλους πόσο μεγάλη αξία πήραν κοντά μας, χάνοντάς την. Γιατί, όταν εμάς δε μας θέλουν μία, εμείς εκατό φορές φεύγουμε πάντοτε με το κεφάλι ψηλά.

Γεννήθηκες για να δίνεις αγάπη και να παίρνεις αγάπη. Για να δίνεις σεβασμό, αλλά και το αντίστροφο. Μη χάνεις καιρό σε άσκοπα μονοπάτια χωρίς φως. Να είσαι με όσους χρειάζεσαι, αλλά και σε χρειάζονται για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Πάντα με κάποιους ανθρώπους θα νιώθεις τυχερός. Να ζεις με αυτούς!

Μην ξεχνάς να μένεις με όσους σε αγαπάνε κι αγαπάς.