Δε ζητάω πολλά, ένα ηλιοβασίλεμα κι εσένα

Περνούν τα καλοκαίρια και μαζί με αυτά κάτι έρωτες, κάποιες αγάπες απόλυτες. Απόλυτες γιατί είναι αληθινές. Απόλυτες γιατί ανάμεσα σε ένα ολόκληρο δεύτερος δε χωράει, αλλά περισσεύει. Περισσεύει γιατί αυτό το «ένα ολόκληρο» τα έχει όλα! Τα έχει όλα και δεν του λείπει τίποτα.

Όμως να, κάποιες φορές εκείνες οι αγάπες δεν μπορούν να γίνουν ένας γάμος, ένα παιδί. Γιατί είναι τόσο απόλυτες που δεν αντέχουν και στο τέλος λυγίζουν. Είναι γεγονός πως «Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν ανέβηκαν ποτέ τα σκαλιά της εκκλησίας». Όμως μένουν αιώνιοι, μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Εκείνες οι μεγάλες αγάπες λοιπόν, τα βράδια κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια. Η σκέψη τους όμως βρίσκεται πάντοτε στο κρεβάτι αυτό και στο διπλανό τους ταίρι; Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ. Σκέφτονται άραγε κάτι απ’ τα παλιά; Θυμούνται ή ξέχασαν; Απορίες που θα μείνουν για πάντα απορίες, χαραγμένες βαθιά μέσα τους.

Πώς μπορώ να ξεχάσω; Πώς να ξεχάσουμε, αγάπη μου, κάτι που μας έβγαλε εκτός πραγματικότητας κι ύστερα μας προσγείωσε απότομα; Έλεγες πως έτσι έπρεπε να γίνει. Τι σημαίνει «πρέπει» για κάποιους που αγαπήθηκαν, αγαπιούνται και θα αγαπιούνται για πάντα; Για πάντα, ακόμη κι αν δεν το δέχονται πια.  Για πάντα γιατί κάποτε το έλεγαν και το πίστευαν. Το «για πάντα» για πάντα μένει ακόμη κι αν οι λέξεις αυτές ξεχαστούν. Κάποτε ειπώθηκαν κι αυτό δεν αλλάζει.

Πώς δηλαδή να πιστέψω πως «πρέπει»; Εμείς ποτέ δε δεχτήκαμε κανέναν κανόνα όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να μας τους επιβάλλουν. Εγώ ποτέ δεν άφησα περιθώριο κι όλα μου τα λάθη τα πλήρωσα εις διπλούν. Εκείνοι που αγαπούν αληθινά, βλέπεις, κάποιες φορές κάνουν τα μεγαλύτερα λάθη γιατί το έντονο  συναίσθημα τους πνίγει και τους ρίχνει στα βαθιά.

Εγώ όμως ξέρω κολύμπι και τον αγώνα με αντίπαλο τον εαυτό μου τον νίκησα. Ξέρεις γιατί; Γιατί είχα αγάπη μέσα μου και πυγμή. Πάντα ήμουν αληθινή και ξεκάθαρη. Εσύ γιατί δεν ήσουν; Τι με νοιάζει όμως; Αφού κι έτσι σε αγαπώ. Σε αγαπώ και δ  θέλω άλλο να περνάει ο καιρός χωρίς να είσαι δίπλα μου, μαζί μου.

Μόλις αντιλήφθηκα ότι έχω μία ζωή και θέλω να τη ζήσω όπως θέλω. Να κάνω όσα ονειρεύομαι και να έχω κοντά μου μόνο όσους αγαπάω αληθινά. Έχω μία ζωή και μου αξίζει μετά από τόσο πόνο να χαμογελάσω, αλλά το χαμόγελό μου να αντανακλά πάνω στο δικό σου. Μόλις συνειδητοποιήσεις κι εσύ ότι έχεις μόνο μία ζωή, μπορείς να γυρίσεις. Είναι κρίμα να μένουμε με απωθημένα μέσα μας, να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε με αυτά. Κάποιες φορές πιέζουν, τόσο που δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Σφίγγουν, καίνε, πονούν, μας κατασπαράζουν το είναι μας.

Θα σε περιμένω εκεί όπως πρώτα, παρέα με ένα ηλιοβασίλεμα. Γιατί μας αξίζει. Λένε πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει. Λάθος, τεράστιο λάθος. Δεν ξανακολλάει αν εκείνοι δεν αγαπιούνται αληθινά. Ξανακολλάει, όμως, όταν υπάρχει θέληση κι ανιδιοτελής αγάπη που περικλείει μέσα της και λάθη. Γιατί όταν αγαπάς, αγαπάς και τα λάθη. Σε ένα ηλιοβασίλεμα λοιπόν στο αγαπημένο μας μέρος. Είναι εκεί και μας περιμένει. Γιατί τίποτα δεν έχει σβήσει.

Το καλοκαίρι λοιπόν αυτό θέλω να το ζήσω όπως το πρώτο μας, θέλω να είναι μαγικό! Όσα μας πλήγωσαν κάποτε να γίνουν χαμόγελο κι ελπίδα για το μέλλον. Αρκεί το καλοκαίρι αυτό να το ζήσω μαζί σου, αλλιώς δε θα είναι και κάτι σπουδαίο. Θέλω να γίνεις ξανά η ζωή μου, η καθημερινότητά μου,  το πείσμα μου, τα χιλιόμετρά μου, τα ταξίδια μου, τα αεροπλάνα μου, τα νεύρα μου, το χαμόγελό μου, η άνοιξή μου, η ευτυχία μου. Θέλω να γίνεις όσα κάποτε ήσουν. Ξανά και «για πάντα» χωρίς «πρέπει». Το καλοκαίρι αυτό θα είναι μια μεγάλη ευκαιρία να γυρίσεις εκεί που ανήκεις.

Λένε πως ο άνθρωπος της ζωής μας είναι ήδη με τον λάθος άνθρωπο. Κι εγώ συμφωνώ κι επαυξάνω. Αν ήξερες τι έχω περάσει θα ήσουν ήδη εδώ. Θα ήσουν εδώ. Κι εγώ σε αγαπάω ακόμη και σε δέχομαι όπως είσαι. Γιατί έτσι είναι η αγάπη, δε μετράει λάθη αλλά μόνο «θέλω». Έχεις ακούσει πιο δυνατή λέξη από αυτή;

Το καλοκαίρι αυτό λοιπόν θα το ονειρευτώ μαζί σου, ακόμη κι αν το όνειρο δεν ξημερώσει. Γύρνα.