Έρχεται κι εκείνη η καταραμένη στιγμή που όσα αγαπάς σ ‘εγκαταλείπουν. Σε ό, τι στοιχημάτισες έπεσες έξω. Ότι αγάπησες γκρεμίστηκε. Όσα είπες ξεχάστηκαν. Όσα έκανες σβήστηκαν. Γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή! Μας χαλάει ό, τι χτίσαμε με κόπο κι έρωτα και προσπαθούμε να βάλουμε σε μια τάξη τον πόλεμο που γίνεται στο κεφάλι μας. Το τραγικό, βέβαια, είναι ότι ο πόλεμος είναι εμφύλιος. Ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει, ανάμεσα στα συναισθήματα μας και στις σκέψεις μας. Τι είναι σωστό και τι όχι? Πάντως, όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Να εμπιστεύεσαι πάντοτε την ζωή γιατί ξέρει τι κάνει.
Εκείνος απλά σε βαρέθηκε. Σταμάτησε να προσπαθεί. Σε σβήνει από την ζωή του -μη σου πω και απ ‘τον χάρτη- και προχωράει παρακάτω. Τραβάει μια κόκκινη γραμμή, λοιπόν, όπως λέει και η Νατάσα και τόσο εύκολα ξεχνάει τις στιγμές, τα ταξίδια, τις υποσχέσεις κι όλα τα «για πάντα» που ορκιζόταν. Ξυπνάει ένα πρωινό κι απλά δε σε θυμάται. «Μα καλά, αμνησία έπαθε?» Αναρωτιέσαι.
Εσύ, απ ‘την άλλη, αρχικά βάφεις τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε και κλαις για την χαμένη σου αγάπη συνεχώς απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Άντε να συνηθίσεις την καινούρια σου ζωή χωρίς εκείνον. Πράγμα δύσκολο. Είχες ξεχάσει τα «θέλω» σου καιρό τώρα γιατί η προτεραιότητα σου ήταν εκείνος και μόνο εκείνος. Σιγά-σιγά αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι και ν ‘αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου. Άρχισες να βγαίνεις και να περνάς καλά. Εκείνους που σε ρωτούσαν για εκείνον, τους έκλεινες το στόμα λέγοντάς τους πως τον ξεπέρασες. Είσαι καλά με τον εαυτό σου, έχεις την αυτοπεποίθηση στο τσεπάκι μετά από καιρό. Είναι φανερό πια πως τον ξεπέρασες. Το βλέπουν όλοι. Είσαι στα καλύτερα σου! Εσύ, όμως, μέσα σου τι βλέπεις? Μήπως το χαμόγελο σου καλύπτει τον πόνο και τη θλίψη που κρύβεις μέσα σου?
Όταν ξεπερνάς κάποιον πετάς ό, τι δικό του έχεις. Εσύ κοιμάσαι ακόμη αγκαλιά με τη φωτογραφία που σου είχε χαρίσει καθώς ξεφυλλίζατε τα άλμπουμ του. Στο δωμάτιο σου υπάρχουν παντού φωτογραφίες του. Στον τοίχο του γραφείου, στην ντουλάπα, στα συρτάρια, παντού. Πώς θα τον ξεχάσεις αν δεν έχεις σβήσει κάθε ίχνος του? Με τι διάθεση λες ότι τον ξεπέρασες κι είσαι καλά? Ξυπνάς και η πρώτη σου σκέψη είναι εκείνος. Του λες «καλημέρα» χωρίς να είναι εκεί. Οι νύχτες ειδικά είναι οι χειρότερες.
Τον ξεπέρασα έλεγες συνεχώς. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν πραγματικά ξεπερνάς κάποιον δεν το ανακοινώνεις. Αρχικά φαίνεται. Φαίνεται στη διάθεση και στη συμπεριφορά σου. Όταν ακούς το αγαπημένο του τραγούδι, ένα του Ρόκκου, δεν σκέφτεσαι εκείνον.Ακούς τυχαία τ ‘όνομά του να ηχεί στ’ αυτιά σου και δε γυρνάς να δεις ποιος το φώναξε.
Όταν ξεπερνάς κάποιον δεν ρωτάς για εκείνον. Δεν έχεις τίποτα που να τον θυμίζει. Δεν τον σκέφτεσαι συχνά κι αν κάποτε περάσει απ ‘το μυαλό σου χαμογελάς και λες πως είχες μια γλυκιά σχέση που τώρα έγινε μια όμορφη ανάμνηση. Ούτε ανακατεύεσαι στην ζωή του, ούτε τον παρακαλάς να είναι μαζί σου. Κι αν εκείνος είναι με κάποιον άλλο άνθρωπο δε χρειάζεται να εκθέσεις τον εαυτό σου και να πέσεις χαμηλά στα μάτια εκείνου του ανθρώπου με σκηνικά ζήλιας κι υστερίας. Απλά προχωράς ώστε την επόμενη φορά που θα πεις ότι τον ξεπέρασες να το εννοείς.
Εκείνος ο άνθρωπος ζει μέσα σου ακόμα. Το νιώθεις, το αναγνωρίζεις. Με το να υποστηρίζεις ένα ψέμα, ιδίως δικό σου, βλάπτεις τον εαυτό σου και την προσωπικότητά σου. Μην κοροϊδεύεις και μη δημιουργείς σενάρια επιστημονικής φαντασίας που διαρκούν για λίγο. Γιατί στο τέλος, όταν γυρίσεις σπίτι μόνος, πάλι εκείνον θα σκεφτείς. Μέχρι να ξημερώσει πάλι μια καινούρια μέρα και να πρωταγωνιστήσεις στην ταινία που δημιούργησες για να επαναπαύεται η συνείδηση σου.
Πες Καληνύχτα στον εαυτό σου αυτήν τη φορά και δώσε του την υπόσχεση ότι από αύριο θα σε αγαπάς πιο πολύ από ‘κείνον. Μην ξεχνάς ότι ο χαμένος τα παίρνει όλα στο τέλος. Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα.
Επιμέλεια κειμένου Ευαγγελίας Μικέ: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ευαγγελία Μικέ
