Στην εποχή μας, οι άνθρωποι και ειδικά οι νέοι, είναι αυστηροί με ό, τι πάει αντίθετα και κόντρα στη δική τους κατεύθυνση. Είναι καταδικασμένη η γενιά εκείνη, η οποία ξεχωρίζει κάθε άνθρωπο και τον τοποθετεί σε συγκεκριμένα κουτάκια και βαθμίδες που καταδεικνύουν την αξία του κάθε ατόμου ανάλογα με το ύψος, το βάρος, την εμφάνιση, το στύλ και το πορτοφόλι του.
Σήμερα τα πρωτεύοντα χαρακτηριστικά που εξετάζουμε σε κάποιον για να τον βάλουμε στην ζωή μας και να τον κάνουμε δικό μας άνθρωπο δεν είναι τα εσωτερικά αγαθά και οι αξίες αλλά, αντίθετα, τα εξωτερικά. Κι είναι κρίμα μεγάλο και πλήγμα που αντί να εξελίσσεται ο άνθρωπος και να γίνεται με τον καιρό περισσότερο ανθρωπιστής και ανοιχτόμυαλος, να πηγαίνει αντί μπροστά εκατό βήματα προς τα πίσω.
Ο κάθε άνθρωπος έχει αξία μοναδική και χαρακτήρα διαφορετικό απ’ τον δικό σου! Αυτή είναι η αλήθεια και κοίτα να την αποδεχτείς σιγά σιγά. Μόνο που αντί να δοκιμάζουμε και να αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητα, την ποδοπατάμε και την επιδοκιμάζουμε, λες κι εμείς είμαστε οι εκλεκτοί και οι αλάνθαστοι με την ιδανική προσωπικότητα και το τουπέ που μας ανεβάζει στα ουράνια, κάνοντάς μας ανώτερους από τους υπόλοιπους.
Ίσως εκείνοι οι «διαφορετικοί» από μας να είναι πιο έξυπνοι, πιο πεπαιδευμένοι και πιο ευγενικοί άνθρωποι. Ίσως εκείνη η κοπέλα με τα μπλε και τα πορτοκαλί μαλλιά, με τα μαύρα νύχια να είναι στην νομική σχολή και όχι στα μπαρ και στα κακόφημα και παράξενα στέκια που συχνάζουν όμοιοί της κι εμείς οι «φυσιολογικοί» τα γελάμε και τα κάνουμε ανέκδοτο.
Ίσως, εκείνο το αγοράκι από το γυμνάσιο που όλη η τάξη πιστεύει ότι είναι παράξενο και κλεισμένο στον εαυτό του, στην πραγματικότητα να είναι υπέρ-ευαίσθητο και θλιμμένο γιατί πριν ένα χρόνο έχασε την μαμά του από τον αχρείο καρκίνο. Ίσως, εκείνο το κοριτσάκι από το ίδιο τμήμα να έρχεται την τελευταία εβδομάδα στο σχολείο με «κατεβασμένα μούτρα» που το κάνατε παρατσούκλι γιατί οι γονείς του δεν έχουν τα χρήματα να το στέλνουν στα μαθήματα μπαλέτου που παρακολουθούσε απ’ το δημοτικό.
Αν ο κόσμος ήταν φιλικός, ενάρετος και φιλεύσπλαχνος τέτοιες περιπτώσεις θα ήταν ελάχιστες κι όχι ένα φαινόμενο ολόκληρο το οποίο φθείρει την κοινωνία μας. Κάτι το οποίο είναι διαφορετικό και του το επιτρέπουμε ίσως είναι κι αυτό το «κάτι» που μας λείπει και θα μας βοηθούσε να γίνουμε πιο καλοί και σώφρονες άνθρωποι, με αδαμάντινους χαρακτήρες, εκτιμώντας απλά την αξία του διαφορετικού. Πού ξέρουμε, ίσως, αυτό το κάτι αντίθετο να είναι εκείνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη και μας συμπληρώνει όλα μας τα κενά.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι θα πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες ίδιας τιμής σε όλους. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι θα πρέπει να σεβόμαστε και να μην ερμηνεύουμε το διαφορετικό με τίτλους ξεπερασμένους και παλαιολιθικούς. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι θα πρέπει κι εμείς να κάνουμε διδαχή περί σεβασμού και συμπεριφορών στα παιδιά μας. Ας μην περιμένουμε τη δράση των δασκάλων και των επιστημόνων. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι θα πρέπει το παιδί μας να βλέπει τις πράξεις καλοσύνης, ευγένειας κι ανθρωπιάς που πράττουμε στους ασθενέστερους, ώστε όταν μεγαλώσει να κάνει το ίδιο κι ακόμα περισσότερο.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και ταυτόχρονα να είμαστε με όλη τη σημασία της λέξεως, θα πρέπει να είμαστε πρώτα απ’όλα αλληλέγγυοι κι ευγενικοί με οτιδήποτε κι ας μας φαίνεται παράδοξο. Ν’ αγαπάμε, να σεβόμαστε και να χαμογελάμε στο διαφορετικό. Να ζούμε, να χαιρετάμε και να αγκαλιάζουμε τον γείτονα, τον συμμαθητή, τον δάσκαλο και την οικογένεια μας κάθε μέρα.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι κι όχι θηρία, θα πρέπει να προστατεύουμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους υπόλοιπους από το κακό. Να μην προσευχόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας αλλά για όλους τους κάτοικους αυτού του ρημαδιασμένου γκρι πλανήτη. Μόνο τότε αξίζει να ονομαστούμε άνθρωποι.
Επιμέλεια κειμένου Ευαγγελίας Μικέ: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ευαγγελία Μικέ
