Στιγμές. Όμορφες, πολύτιμες, άσχημες, τρομακτικές, παράξενες. Γέλια, κλάματα, φωνές, συναισθήματα, φιλιά, αγκαλιές. Όλα αυτά, τα καθημερινά, τα μοναδικά, είναι κι εκείνα που μένουν γραμμένα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στον σκληρό μας δίσκο, στη μνήμη μας.
Άνθρωποι που γνωρίσαμε, καταστάσεις που βιώσαμε, συναισθηματισμούς που νιώσαμε και μαζί τους ωριμάσαμε, πιέσεις και δυσκολίες, αποχωρισμούς φίλων και συντρόφων, εντάσεις, απογοητεύσεις -γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος όπως θα θέλαμε- πάντα θα υπάρχουν μέσα μας, πάντα θα ζουν, αλλά μονάχα με τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι τους επιτρέπουμε!
Κάποιες από αυτές λοιπόν τις στιγμές, υπήρξαμε σίγουρα για να τις ζήσουμε. Μόνο στην ανάμνησή τους χαιρόμαστε και χαμογελάμε γιατί ήταν αιτίες για πολλά που μας συνέβησαν. Η μια κατάσταση με τη σειρά της πάντα φέρνει την επόμενη. Μας χαροποίησαν, μας άνοιξαν τους ορίζοντές μας, συναντήσαμε καινούριες πορείες, νέες ιδέες, με αποτέλεσμα οι παρωπίδες να δραπετεύσουν απ ‘την προσωπικότητά μας και να πάρει τη θέση τους μόνιμα -με συγκατοίκηση και συμβόλαιο αιώνιας πίστης κι αγάπης προς το άτομό μας- η διαλλακτικότητα .
Βέβαια, εκείνες οι στιγμές που δύσκολα μπορούν να ξεχαστούν και να διαγραφούν απ ‘τη μνήμη μας είναι αυτές που μας προκάλεσαν απανωτά προβλήματα, διχασμούς, άσχημες αντιλήψεις κι ένστικτα.
Θέλουμε να χακάρουμε το σύστημα που πρεσβεύει τον εγκέφαλό μας και να το κάνουμε διαγραφή. Να διαγράψουμε μία για πάντα όσα δε θέλουμε να ξέρουμε πλέον, είτε άνθρωποι μπορεί να είναι αυτοί είτε καταστάσεις, έτσι ώστε να ζήσουμε αρμονικά χωρίς εκείνα που δεν μπορούμε να εκλογικεύσουμε.
Να ζήσουμε χωρίς τις θύμισες που μας διέλυσαν και μας έριξαν έστω και για λίγο στο πάτωμα. Να κάνουμε μπλοκ τα άτομα τα οποία μας ξεγέλασαν, μας πούλησαν και μας άφησαν χωρίς να κληρονομήσουμε από αυτά κάτι -λίγο έστω- σπουδαίο. Κυρίως να ξεχάσουμε μάτια και χαμόγελα που αγαπήσαμε και μας πλήγωσαν. Ανθρώπους να ξεχάσουμε και μαζί με αυτούς τα πάντα τους, ό, τι είναι δικό τους, όλες τις λεπτομέρειες.
«Πουτάνα αμνησία πόσα θέλεις για μια νύχτα;», Λέει μια πολυφορεμένη ατάκα. Και τι δε θα δίναμε για να ξεχάσουμε ό, τι μας πονάει και μας έχει ανοίξει πληγές ρίχνοντας καθημερινά αλάτι πάνω σε αυτές. Αν μπορούσε αυτό να πραγματοποιηθεί, πολλές περιουσίες θα καταστρέφονταν, αλλά παράλληλα πολλοί θα έβρισκαν ξανά το φως στη ζωή τους.
Θα γέλαγαν, θα ερωτεύονταν και θα εμπιστεύονταν ξανά και ξάνα. Μια αμνησία θα μας έσωζε, αυτή είναι η αλήθεια! Σε μικρές και σε μεγάλες πικρές καταστάσεις, μια δόση αμνησίας θα θεράπευε τον ασθενή. Τι πιο τέλειο;
Επιτέλους, η αμνησία σε ό, τι μας προβληματίζει και μας αρρωσταίνει, θα ήταν η λύση ανάρρωσης. Επιτέλους, ο κόσμος θα ήταν πιο χαρούμενος, χωρίς άσχημες εμπειρίες στη μνήμη ram του και χωρίς λύπες.
Μόνο χαρές θα είχε αποθηκευμένες απ ‘το παρελθόν και μόνο άξιους χαρακτήρες και σοβαρές προσωπικότητες θα θυμόταν. Οι εφιάλτες θα τελείωναν μία για πάντα κάτι παράξενα βράδια, το χαμόγελο θα επέστρεφε πίσω, τα μάτια όλων θα έλαμπαν από έρωτα κι ευτυχία κι η ζωή θα είχε γεύση καραμέλα.
Και μετά ξυπνήσαμε. Η αλήθεια είναι πως για μια στιγμή ήταν αιφνιδιαστικό και παράλληλα αλλόκοτο και τρελό. Βέβαια, εδώ που τα λέμε θα ήταν πολύ ωραίο μόλις κάτι δε μας άρεσε και μας στενοχωρούσε, να το ξεχνούσαμε, αλλά η ζωή δεν έχει πάντα γεύση καραμέλας όπως προανέφερα.
Έχει πολλές γεύσεις, ακόμη πιο ωραίες, όπως σοκολάτα και φράουλα. Άλλες φορές πάλι έχει γεύση αγανάκτησης. Όμως ο άνθρωπος είναι δυνατός κι είναι στο χέρι του η σωτηρία της ψυχής του.
Χωρίς τις κακές καταστάσεις κι εμπειρίες στην καθημερινότητά μας, κανείς δε θα είχε εξειδικευτεί στο νόημα αυτής της ζωής με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συνυπάρξει και να ζήσει ομαλά. Κάθε είδους κατάσταση είναι αναγκαία για τη σκληραγώγηση και την επιβίωσή μας.
Υ.Γ: Εσύ δίνεις γεύση στη ζωή σου κι είναι στο χέρι σου όλα να τα διαμορφώσεις όπως εσύ γουστάρεις κι αγαπάς, έτσι ώστε να είσαι χαρούμενος κι επιτυχημένος. Πέταξε τα άχρηστα και τοξικά απ ‘τη ζωή σου και σήκω απ’ τον βολικό καναπέ σου. Σήκω να ζήσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μικέ: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μικέ
