Βάζουμε σπίτι μας όσους βάζουμε και στην καρδιά μας

Οι άνθρωποι τη σημερινή εποχή φοβούνται μέχρι και τη σκιά τους. Η εγκληματικότητα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, η διχόνοια βασιλεύει, η εμπιστοσύνη είναι ένα αίσθημα αμοιβαία χαμένο και παράλληλα, η αλληλεγγύη κι η ευγένεια έχουν γίνει όροι παρελθόντος, χωρίς μέλλον και προοπτικές συνύπαρξης. Διαζύγιο και κόλαση δίχως αύριο.

Κάπου-κάπου, θα συναντήσεις κι εκείνους που διαφέρουν. Εκείνους που την πάτησαν, πλήρωσαν ακριβά τις επιλογές τους, αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Συνέχισαν να είναι ο αυθεντικός και ποιοτικός εαυτός τους βοηθώντας και δίνοντας όλο τους το είναι ξανά και ξανά χωρίς να περιμένουν ουδεμία ανταπόδοση από κανέναν και τίποτα. Ό,τι πετύχαιναν, οφειλόταν στο δικό τους πρόσωπο και στις δικές τους πλάτες. Μπορεί να μην ήταν πολύ μεγάλες και γυμνασμένες, όμως έκαναν σωστά τη δουλειά τους όταν έπρεπε. Όλα λοιπόν, για εκείνους, τα κατάφερνε ο ίδιος τους ο εαυτός.

Είναι οι ίδιοι που για να επιβιώσουν πέρασαν μέσα από τεράστιους βούρκους. Συνάντησαν ανθρώπους-μαθήματα κι ωρίμασαν, καλλιεργήθηκαν κι εξακρίβωσαν ποιο είναι το νόημα αυτής της ζωής. Μπορεί να εμπιστεύτηκαν ξανά μετά από τόσες μπόρες και καταιγίδες, αλλά στο σπίτι τους μόνο οι καλοί χωρούσαν πλέον. Όλοι οι άλλοι ήταν περιττοί και μάλλον δεν άξιζαν για να μπουν στο σπίτι που εκείνοι ζουν, αναπνέουν κι υπάρχουν. Ο αέρας δεν έφτανε για όλους , δυστυχώς.

Στο σπίτι τους, λοιπόν, που με τόσο μεράκι και φαντασία δημιούργησαν, μόνο εκλεκτούς καλεσμένους άφηναν να περάσουν και να δειπνήσουν στο δικό τους τραπέζι. Το ιερό τραπέζι. Μόνο όμορφοι και δημιουργικοί άνθρωποι άξιζαν να καθίσουν με τα βρόμικα ρούχα τους στους λευκούς καναπέδες με τις χρυσές ραφές. Μόνο λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν τη χαρά να αντικρίσουν τους πίνακες που στόλιζαν τους τοίχους. Ακόμα πιο λίγοι εκείνοι που ήπιαν νερό απ’ την πηγή του σπιτιού. Το νερό, ήταν το πιο πολύτιμο αγαθό που υπήρχε εκεί μέσα. Θα εξαντλούνταν κι η πηγή θα έκλεινε, μόνο όταν το σπίτι πέθαινε.

Στην εξώπορτα δεν υπήρχαν σκύλοι για να το φυλάνε από εκείνους που είχαν την ιδέα να μπουν χωρίς άδεια. Απλά, υπήρχε μια πινακίδα με τη φράση «μόνο οι καλοί χωράνε». Όσοι ήθελαν να εισβάλουν με το έτσι θέλω, έβλεπαν την πινακίδα, τρόμαζαν, έφευγαν τρέχοντας και δεν επέστρεφαν ποτέ ξανά.

Αξίζει να μπαίνουν σπίτι μας μόνο εκείνοι οι λίγοι που έχουν αρχές και πιστεύουν στην ειλικρίνεια και την αγάπη. Κι όχι, η πόρτα δεν ανοίγει απλώς με το πάτημα του κουδουνιού!

Λίγοι και καλοί, εκλεκτοί άνθρωποι, ας είναι και κουζουλοί, που λέει η γιαγιά μου, αφού κι εμείς κουζουλοί είμαστε και κουζουλοί θα πεθάνουμε. Συγγενείς και φίλοι το προστατεύουν, το στολίζουν, το τιμούν με αποτέλεσμα να δείχνει ακόμη πιο  λαμπερό και γερό. Καμιά πλημμύρα, κανένας σεισμός δεν το γκρεμίζει, είναι πιο δυνατό απ’ ό,τι φαίνεται εξωτερικά. Γιατί η δύναμή του κρύβεται εσωτερικά κι όταν συναντάς τέτοια σπίτια, μαγεύεσαι, δε θέλεις να φύγεις ποτέ από κείνα.

Ήδη θα αναρωτηθήκατε μα και θα καταλάβατε την αξία που έχει το κάθε σπίτι σε τούτη την πολυδιάστατη ύπαρξη. Λίγη ζωή κι ελπίδα και το δημιούργησες. Δύσκολο είναι να το κρατήσεις καθαρό και διαμπερές. Μπορείς; κάνε το!

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αυτή τη στιγμή τη σημασία του σπιτιού. Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει ένα σπίτι στην ψυχή του. Το θρέφει και το μεγαλώνει με τα δικά του πιστεύω και τις προσωπικές του ιδέες. Το καθαρίζει, το ανακαινίζει και το κάνει δυνατότερο καθημερινά. Ακόμη, το γκρεμίζει κιόλας αν το θέλει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που το καταστρέφουν μέχρι να μη μένει τίποτα. Μετά δεν κατοικείται. Κι αν ακόμη μπορεί να κατοικηθεί είναι βλαβερό, τοξικό κι επιφανειακό.

Εσένα πώς είναι το σπίτι σου;