Ο χειμώνας θέλει φίλους, ζεστή σοκολάτα και ταινίες

«Έξω κάνει κρύο κι εμείς οι δύο είμαστε μακριά», τι βλακείες είναι αυτές! Ή το άλλο πάλι; «Κρύο, καιρός για δύο». Όχι, φίλε μου, το κρύο θέλει καλή παρέα και γερά στομάχια. Το κρύο θέλει τζάκι, κουβερτούλες, ζεστή σοκολάτα στο χέρι και μερικές ποιοτικές ταινίες γέλιου ή θρίλερ, πάλι για γέλιο. Όταν είμαστε με την παρέα μας και παίζει ένα  θρίλερ έχει πολύ πλάκα να κοροϊδεύεις εκείνους που φοβούνται και κρύβονται πίσω απ’ τα μαξιλάρια.

Βασικά, πάντα έχει πλάκα όταν είσαι με την παρέα σου, και καλοκαίρι να είναι τώρα που το ξανασκέφτομαι. Αλλά ο χειμώνας στο σπίτι με φίλους έχει άλλη γεύση! Έχει άλλη πλάκα κι άλλη χάρη συνάμα! Μέσα στο σπίτι μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα και να περάσετε εξίσου καλά αν υπάρχει όρεξη -όρεξη γενικά, αλλά κυρίως για φαγητό.

Οι σοκολάτες κι οι πίτσες πάνε κι έρχονται. Υγιεινή ζωή πάνω απ’όλα. Το super market της γειτονιάς έχει αδειάσει τα ράφια με τα καλούδια κι η πιτσαρία έχει μάθει απ’ έξω τον αριθμό του σπιτιού, τις ώρες παραγγελίας, την παραγγελία κι όλους τους φίλους μας. «Πάλι εσείς ρε παιδιά; Δε σκάσατε;». Ο ντελιβεράς είναι δικό μας άτομο φυσικά και δεν παρεξηγεί, είναι φίλος μας, ψυχολόγος μας. Μας καταλαβαίνει μεν, αλλά γκρινιάζει δε. Βαρέθηκε ο άνθρωπος πάνω-κάτω συνέχεια!

Το τζάκι γεμάτο ξύλα, το σπίτι ζεστό και μυρίζει ξεγνοιασιά κι ανεξαρτησία. Κι αν δεν υπάρχει τζάκι, ο καθένας με την κουβέρτα και το μαξιλάρι του, κι έτσι καλά είναι! Οι φίλοι λίγοι και καλοί με όρεξη για μια αγκαλιά στον καναπέ κι ώρες για συζητήσεις για καθετί σχετικό κι άσχετο. Ο ένας ψυχολόγος του άλλου κι αναλυτής των προβλημάτων και των ερώτων που καίνε τον κάθε βασανισμένο, μέχρι να ετοιμαστεί κι η ζεστή σοκολάτα και να γεμίσουν οι κούπες. Η ζεστή σοκολάτα, βλέπεις, είναι απόλαυση και κόλαση όπως λέμε.

Κι ύστερα οι ατάκες και τα συνθηματικά αστεία που έχει κάθε παρέα. Σοβαροφάνεια μηδέν μεταξύ μας. Ο ένας πειράζει τον άλλον ανελέητα κι εδώ δε χωράνε γκρίνιες και κόμπλεξ. Αυτά είναι για τα παιδάκια και για τους δήθεν. Στην παρέα όλοι καίγονται, καλοπροαίρετα όμως.

Οι ταινίες πάντα θα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ή πολύ καλές ή πολύ τραγικές επιλογές, με χάλια ποιότητα  με αποτέλεσμα να βρίζουν όλοι εκείνον που τη διάλεξε και κάποιους να τους παίρνει ο ύπνος απ’ τη βαρεμάρα της πλοκής. Πολλές φορές θα ακουστεί «Έχασα δύο ώρες απ’ τη ζωή μου γι’ αυτή τη βλακεία;». Άλλες φορές πάλι θα επικρατεί ένα χάος απ’ την αγωνία ή και το γέλιο. Κάποιος κλασικά, θα κλαίει απ’ τα γέλια κι όλοι θα τον κοροϊδεύουν γιατί το γέλιο του συχνά θα είναι πιο αστείο κι απ’ την ίδια την κωμωδία. Κι αντίστοιχα όταν έχει θρίλερ, κάποιος θα φοβάται και θα κρύβεται πίσω απ’ τα μαξιλάρια ή κάτω απ’ τις κουβέρτες κι όλοι θα τον λένε φοβητσιάρη.

Η παρέα τον χειμώνα δένεται πιο πολύ. Τα αστεία και τα πειράγματα πάνε κι έρχονται όπως και το κάλεσμα απ’ το ένα σπίτι στο άλλο. Το φαγητό ανεξέλεγκτο κι οι βραδιές γεμίζουν γέλια, παρεΐστικη διάθεση και κουβέντα. Τι πιο ωραίο απ’ το να μοιράζεσαι τον χρόνο σου με αγαπημένα πρόσωπα; Κάθε βραδιά ξεχωριστή, κάθε ξενύχτι με τα κολλητάρια και πιο όμορφο. Όσο για αυτός που λείπουν, η απουσία τους είναι φανερή σε κάθε μάζωξη και θα θέλαμε όσο τίποτα να είναι εκεί.

Υ.Γ: Αφιερωμένο στα κορίτσια μου! Ρία μου, σε ευχαριστούμε για όλα. Λάουρα, σ’ αγαπάμε ρε. Πόπη, λείπεις.