Οι όμορφοι άνθρωποι δε διαφημίζουν τις καλές τους πράξεις

Κάποιες όμορφες πράξεις δε μαθαίνονται ποτέ, δε γίνονται το επίκεντρο της συζήτησης στο γραφείο ή την παρέα. Κάποιοι θα επιλέξουν να βοηθήσουν αθόρυβα, δε θα βροντοφωνάξουν τις ευγενικές τους πράξεις ούτε τη σπουδαία συνεισφορά τους στην κοινωνία.

Είναι άνθρωποι αυθεντικοί, που δεν μπαίνουν σε καλούπια. Δε θέλουν να τους φωνάζουν με το επίθετό τους, αλλά με το όνομά τους το μικρό. Είναι καθημερινοί άνθρωποι, απλά διαχειρίζονται μαγικά τις ικανότητές τους. Εκτός απ’ τον εαυτό τους ξέρουν να αγαπούν και τους άλλους, έτσι μεγάλωσαν κι έτσι έμαθαν να πορεύονται.

Συχνά παραμερίζουν κάποιες δικές τους ανάγκες για τις ανάγκες άλλων ανθρώπων, λιγότερο τυχερών. Αγαπούν το διαφορετικό και το αγκαλιάζουν όπως ακριβώς και το οικείο. Είναι οι κρυφοί ευεργέτες, που όσο άσημοι κι αν επιθυμούν να μένουν, τόσο σημαντικοί είναι.

Είναι άτομα της διπλανής πόρτας που σκεπάζουν καθημερινά πολλές απ’ τις επιθυμίες τους για να βοηθήσουν και να στεγάσουν τα όνειρα παιδιών κι ενηλίκων. Αυτή τους η στάση κι η βοήθειά τους –όσο μικρή ή μεγάλη μπορούν κάθε φορά να προσφέρουν– τους χαρίζει έναν γαλήνιο ύπνο το βράδυ, χωρίς σκοτεινές σκέψεις κι εφιάλτες.

Η καλύτερη ψυχοθεραπεία τους είναι να πραγματοποιούν φιλοδοξίες ανθρώπων που εξ αρχής έμοιαζαν αδύνατες και μακρινές. Παίρνουν δύναμη και δίνουν δύναμη. Κάπως έτσι γεμίζει το μέσα τους. Κι όπως κάποιοι λένε: Εκείνοι που δίνουν νιώθουν πάντα καλύτερα από ‘κείνους που εισπράττουν.

Όποιος είπε πως στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν υπερήρωες είπε ψέματα. Γιατί ήρωες είναι μόνο εκείνοι που παλεύουν χωρίς μπέρτες και μάσκες. Κι ας μη μιλάει κανείς στα παιδιά γι’ αυτούς, κι ας μη φοράνε εντυπωσιακά κοστούμια, η ζωή μας χωρίς αυτούς τους όμορφους ανθρώπους, τους καθημερινούς ήρωες, θα ‘ταν πραγματική καταστροφή.

Όπως ήρωες είναι κι οι γονείς μας κι όλοι εκείνοι που προσφέρουν σε μια κοινωνία που συχνά δεν κάνει τίποτα γι’ αυτούς. Ευτυχώς δεν κοιτούν όλοι πώς να γεμίσουν το πορτοφόλι τους, αλλά την ψυχή τους, σκορπίζοντας χαμόγελα και κάνοντας άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους.

Ήρωες με λευκές ρόμπες, γιατροί που σώζουν ζωές και δάσκαλοι που ασκούν λειτούργημα και διαμορφώνουν χαρακτήρες, όταν άλλοι κάνουν απλώς ένα επάγγελμα που θα τους εξασφαλίσει έναν σταθερό μισθό. Άνθρωποι, με όλη τη σημασία της λέξης. Ζουν τριγύρω μας, αναπνέουν τον ίδιο αέρα με εμάς, έχουν συναισθήματα κι υποχρεώσεις. Πάνω απ’ όλα έχουν ανιδιοτέλεια, θέληση και θετική ενέργεια.

Αφανείς ήρωες, που δε λιποτάκτησαν, που δεν το έβαλαν κάτω όταν ήρθαν τα δύσκολα. Δεν πήραν ποτέ βραβεία, δεν άκουσαν ίσως ποτέ «μπράβο» ούτε καν «ευχαριστώ» για όσα πρόσφεραν. Κι όμως, ανταμείφτηκαν με ένα αληθινό χαμόγελο ευχαρίστησης ή ανακούφισης. Ένιωσαν πλήρεις, γεμάτοι, ζωντανοί. Σκόρπισαν ευτυχία κι αυτό τους αρκεί.

Τέτοιους ανθρώπους καθημερινά θα συναντήσεις πολλούς, κρατώντας συχνά κρυφή την υπέροχη ευαισθησία τους. Δε θα ακούσεις ποτέ να μιλούν για τον εαυτό τους και τα έργα τους. Δε θα βγουν ποτέ στα έδρανα, δε θα σηκώσουν ποτέ το χέρι τους για να δώσουν μαθήματα και να κάνουν υποδείξεις.

Θα κοιμηθούν ήρεμα το βράδυ, όπως το αξίζουν και θα σηκωθούν νωρίς το πρωί για να ξεκινήσουν όσα εκείνοι των εντυπωσιακών ομιλιών και των μεγάλων γραφείων δεν άρχισαν ποτέ, δεν έκαναν ποτέ.