Όλοι αδιάφοροι εκτός από «έναν»

Σήμερα, ο κόσμος έχει πάψει να δίνει χώρο στον έρωτα και να αφοσιώνεται ολοκληρωτικά με όλο του το «είναι» στο ταίρι του. Στην τελική, «δεν καίγεται κιόλας». Οι περισσότεροι είναι κυνηγοί της εύκολης επιλογής με αποτέλεσμα οι -ελάχιστοι- συναισθηματικοί άνθρωποι να μένουν μόνοι ή παράλληλα να δυσκολεύονται να βρουν «το άλλο τους μισό». Κάποιοι βέβαια, επιλέγουν να ικανοποιηθούν με τα λίγα κι ίσως πολλές φορές, με λιγότερα απ’ όσα αξίζουν. Φυσικά και δε σπανίζουν τέτοια φαινόμενα στις μέρες μας. Έχουν έρθει τα πάνω κάτω, το άσπρο έχει μετατραπεί σε μαύρο κι η μέρα έχει γίνει νύχτα.

Κάποιοι όμως, παρ’ όλες τις δυσκολίες  της σημερινής κοινωνίας δεν το έβαλαν κάτω. Αποφάσισαν να ερωτευτούν και να τα δώσουν όλα. Άλλωστε, ή όλα ή τίποτα. Το αποφάσισαν λοιπόν. Θα έψαχναν μέχρι να βρουν εκείνη την αγκαλιά στην οποία ανήκουν. Εκείνη τη ζεστή «φωλιά» που τις κρύες νύχτες του χειμώνα θα είχαν ανάγκη για να μην παγώνουν κι εκείνη την θάλασσα που το καλοκαίρι θα τους ξεδιψούσε και θα τους ανακούφιζε απ’ τον βαρύ καύσωνα.

Αγάπησες κι ερωτεύτηκες αληθινά. Είσαι απ’ τα σπάνια φαινόμενα των ημερών. Ο έρωτας είναι ένα μικρό παιδί. Εκείνο το παιδί που έχει εισβάλει μέσα σου κι αγαπάει ολόκληρο τον κόσμο σου. Ο έρωτας είναι εκείνο το παιδί που σε έχει μετατρέψει στον παλιό σου εαυτό, τον δεκαπεντάχρονο και προσπαθεί να βρει τα λογικά του αφού κάπου, κάποτε σκόνταψαν και τα ΄χασε. Ο έρωτας σου έχει πάρει τα μυαλά κι όλα τα βλέπεις με άλλο μάτι. Δίνεις, χαμογελάς, λάμπεις από χαρά κι ευτυχία, νοιάζεσαι, βοηθάς κι είσαι εκεί ανά πάσα στιγμή κι ώρα μόνο για δύο μάτια κι ένα χαμόγελο.

Ο έρωτας δεν έχει χρόνο και τόπο. Ο έρωτας είναι εκείνο το πιτσιρίκι της γειτονιάς που τρέχει με το ποδήλατο και παίζει ποδόσφαιρο, αυτή τη φορά όμως, όχι στην ίδια γειτονιά, αλλά σε κάποια άλλη. Στη γειτονιά που βρίσκονται δύο όψεις, δύο μορφές, μια αγάπη και χιλιάδες στιγμές. Στην καρδιά. Το παιδί που ήσουν κάποτε ξαναγεννιέται μέσω εκείνης και ξαναπαίρνει σάρκα κι οστά. Είσαι ξανά ένα χαρούμενο πλάσμα που η πολλή αγάπη το κάνει να φαίνεται νεότερο.

Σου είναι πολύ απλά αδιάφορο ό,τι κοιτάς, ό,τι συναντάς, ό,τι ακούς αν δεν είναι ή αν δε μιλά ο άνθρωπός σου. Τίποτα δεν έχει νόημα χωρίς εκείνον. Σου λείπει κάθε λεπτό που βρίσκεται μακριά σου και μετράς τον χρόνο μέχρι να τον ξανασυναντήσεις, να τρέξεις να βουλιάξεις στην αγκαλιά του. Εκείνος ο άνθρωπος σε συγκινεί, σε μεταλλάσσει σε κάτι πιο ευγενικό και χαρούμενο. Χωρίς εκείνον όλα μοιάζουν κενά, όλα φαίνονται πιο δύσκολα και μουντά.

Έχεις φτερά και πετάς ψηλά χάρη στον Θεό έρωτα. Όλα μοιάζουν πιο εύκολα, πιο γεμάτα και πιο ουσιαστικά όταν αγαπάς. Έχεις έναν αληθινό άνθρωπο να σε σέβεται και να σε προσέχει σαν ένα λουλούδι που φοβάται μην του μαραθεί. Ό,τι δεν είναι εκείνος δε σε νοιάζει. Δε σε αφορά αν σε κοιτάει κάποιος ή αν σου μιλάει, γιατί πολύ απλά δεν έχεις μάτια για άλλον άνθρωπο. Όλοι είναι αδιάφοροι, όλοι είναι «άλλοι», κανείς δεν είναι σαν αυτόν. Εκείνος τους ξεπερνάει όλους σε όλα κι είναι ό,τι πιο όμορφο έχεις αγγίξει. Είναι ό,τι πιο όμορφο κι είναι δικό σου.

Δεν θα τον αφήσεις, λες και του αναφέρεις κάτι «για πάντα», κάτι «σ’αγαπώ», κάποια «ποτέ». Εύχεσαι να ξυπνάς κάθε πρωί κι εκείνος να κοιμάται στο διπλανό μαξιλάρι ακόμη κι αν σου κλέβει τα βράδια ολόκληρη την κουβέρτα ή αν σπαταλά όλο το ζεστό νερό. Εύχεσαι να είσαι σε αυτό το σπίτι και να τον προσέχεις κάθε φορά που γυρνάει κουρασμένος απ’ τη δουλειά. Εύχεσαι να μην είναι ένα όνειρο που κάποτε θα τελειώσει και σπαταλάς όλα σου τα «σ’αγαπώ», «πάντα » και τα «ποτέ» μόνο για εκείνον, γιατί είναι η όμορφη καθημερινότητα κι ευτυχία σου.