Σου χαμογελούσα κι έλαμπα

Θυμάμαι τα πάντα σου. Σε γνωρίζω καλύτερα από τον οποιονδήποτε, είναι αδιαμφισβήτητο, είμαι σίγουρη γι’αυτό. Σε θυμάμαι σε όλες τις εκφάνσεις σου, λάτρευα την κάθε λεπτομέρεια που κουβαλούσες. Οι λεπτομέρειές σου, άλλωστε, ήταν εκείνες που με έκαναν να σε αγαπάω κάθε μέρα και περισσότερο. Όταν θύμωνες, όταν πείσμωνες, όταν αγαπούσες, όταν έκλαιγες, όταν γελούσες,όταν έλαμπες από ευτυχία, όταν ήσουν ο εαυτός σου. Μαζί μου.

Ήσουν ο μόνος που με αγάπησε γι’αυτό που είμαι. Όταν οι υπόλοιποι μου γυρνούσαν την πλάτη και με στενοχωρούσαν, εσύ πάντοτε ήσουν δίπλα μου, κι αν όχι, πάντα είχες τον τρόπο σου, ακόμη και με τόση απόσταση να με παρηγορείς και να μου μιλάς. «Κοίτα το φεγγάρι να με δεις», θυμάσαι; Η απόσταση όμως έγινε τρόπος ζωής. Αυτό που μου έλειπε περισσότερο από τη ζωή μου όμως, ήταν το να ξυπνάω και να βλέπω εσένα να κοιμάσαι στην αγκαλιά μου. Αλλά δεν πειράζει, υπήρχαν τα όνειρα κι ακόμη υπάρχουν.

Πιο ευτυχισμένη και πιο όμορφη απ’ όταν με αγαπούσες δε θα γίνω ποτέ. Γιατί η ευτυχία υπάρχει όταν σε νοιάζονται κι όταν σε αγαπάνε κι εσύ αυτά μου τα έδινες διπλά κάθε μέρα. Σπάνια οι άνθρωποι χαμογελούν και κάνουν καθημερινά πράγματα, συνηθισμένα, με όλο τους το είναι, με όλη τους την καρδιά. Μα για εμένα η ευτυχία κρυβόταν στην καθημερινότητα, στα απλά πράγματα που δεν αγοράζονται. Κι εγώ, ενώ με έκανες να λάμπω και να χαίρομαι τη ζωή, έκανα ακόμη περισσότερα από αυτά που μπορούσα. Με ζωντάνεψες και με έκανες καλύτερο και πιο συνετό άνθρωπο. Σαν να με έβαλες στην πρίζα και σιγά-σιγά άρχισα να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό σε ό,τι κι αν έκανα. Εφόσον είχα εσένα, μα το θεό, δε μου έλειπε τίποτα ούτε και φοβόμουν.

Μα στον έρωτα δεν είναι όλα πάντα μέλι-γάλα, υπάρχουν και οι άσχημες στιγμές. Εγώ τις έχω διαγράψει από τη μνήμη μου πια. Θυμάμαι όσα αξίζουν να θυμάμαι. Όπως τα μάτια σου, όταν με κοιτούσαν. Είχαν τον τρόπο τους να με γιατρεύουν και να με στέλνουν στον παράδεισο κι όπως το χαμόγελο σου, που πάντα ήταν αληθινό και πάντα μου έδειχνε την ποσότητα της αγάπης σου. Όταν μου χαμογελούσες, εκτός από την ευτυχία που μου έδειχνες ότι είχες, έβλεπα και το μέλλον μου, το πεπρωμένο μου. Αυτό το χαμόγελο θα ήθελα να το βλέπω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου κι όχι από παλιές φωτογραφίες. Αυτό το χαμόγελο είχε τον τρόπο να μου ζωντανεύει την κάθε μέρα και την κάθε νύχτα, ακόμη το θυμάμαι.

Απίστευτο πράγμα το να μπορείς να κάνεις κάποιον χαρούμενο με ένα χαμόγελο, αυτό κάποτε μου είπες και με έκανες να σου γελάσω. «Ποια είναι η διαφορά του γέλιου με το χαμόγελο;», με ρωτούσες συχνά και με πείραζες. Τελικά το αποφάσισα, η διαφορά τους δεν είναι καμία. Το κοινό τους όμως είναι ότι τα χρησιμοποιείς και τα δύο όταν είσαι χαρούμενος. Εσύ είτε μου γελούσες είτε μου χαμογελούσες μου αποδείκνυες την αγάπη σου, την ευτυχία σου. Γδυνόταν μπροστά μου ολόκληρο το πρόσωπό σου, γελούσαν και τα μάτια σου.

Απίστευτο πράγμα η αγάπη, αγάπη μου. Πιο συγκεκριμένα όμως, η δική σου.