Βάζουμε τα ακουστικά μας και ταξιδεύουμε

Η μουσική είναι όπως κι οι σκέψεις. Μπορεί να σε ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, σε μέρη που αγάπησες και σε πρόσωπα που κάποτε αφιέρωσες τη ζωή σου. Στιγμές σημαντικές κι αναντικατάστατες που σημαδεύτηκαν από νότες και μελωδίες κι αυτό μόνο φτάνει για να μείνουν αναλλοίωτες μέσα μας.

Κι ας έρχεται ο γέρος χρόνος να τις κλέψει και να τις αφήσει να ξεχαστούν. Φρόντισε να τις φυλάξεις στο πιο κρυφό σου μέρος για να μην τις χάσεις ποτέ. Είναι δικές σου, κομμάτι σου, για πάντα. Είναι όσα σκέφτεσαι τα βράδια πριν κοιμηθείς, είναι όσα ονειρεύεσαι και λαχταράς. Είσαι εσύ ολόκληρος. Κι όσα έφυγαν, όσα έμειναν κι όσα ήλθαν.

Βάζεις τα ακουστικά σου κι αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, έτοιμο να πετάξει σε ένα ταξίδι αναμνήσεων ή κι ονείρων. Απογείωση η μουσική κι οι στίχοι που αγαπάς. Είναι ένα ταξίδι που μπορείς να κάνεις κάθε μέρα, είναι η θεραπεία σου. Φεύγεις μακριά και χάνεσαι σε άλλα μέρη, σε πόλεις που τις γνωρίζεις καλά, αλλά από φόβο σταμάτησες να επισκέπτεσαι. Σε αγκαλιές που κάποτε ήταν τόσο δικές σου, τόσο οικείες. Σε μυρωδιές από νοιάξιμο και καθαρό έρωτα. Σε πρόσωπα γαλήνια, σε μάτια ερωτευμένα και σε στόματα που έλεγαν λόγια και τα ένιωθαν, τα πίστευαν και που θα έκαναν θυσίες για να τα σώσουν. Σε χτυποκάρδια, σε γέλια και στιγμές που πέρασαν -μα δεν πέρασαν. Ακούς τη μουσική και ξέρεις πως είσαι ίδιος με τότε, ξέρεις πως τίποτα δεν άλλαξε μέσα σου κι ας άλλαξε η ζωή σου ολόκληρη.

Μία λέξη, μία φράση, ένα τραγούδι που όποτε το ακούς παγιδεύεσαι οικειοθελώς σε ένα άγνωστο μέρος. Σαν μία μαύρη τρύπα που σε ρουφάει και σου υπενθυμίζει πως δεν είσαι άτρωτος και πως κι εσύ έχεις αδυναμίες και πάθη. Είσαι άνθρωπος κι ας το ξεχνάς. Επιλέγεις να μείνεις εκεί όσο περισσότερο μπορείς για να γευτείς την αυταπάτη σου, να πονέσει, με επιλογή συνειδητή. Σου κάνει καλό ο πόνος, σε ωριμάζει κι αρχίζεις με τον καιρό να σκέφτεσαι αλλιώτικα.

Μουσικές αδυναμίες και μουσικά πάθη. Τα απολαμβάνεις κρυφά ακόμη κι αν γύρω σου όλα καταστρέφονται. Είναι κάτι δικό σου και κανείς δεν μπορεί να στο κλέψει. Δε μοιράζεται και δεν κόβεται σε κομματάκια για να πάρουν όλοι. Είναι μέσα σου και δε φεύγει, ακόμα κι αν περάσει ο καιρός και σε πλανέψει. Πάλι εκεί θα βρίσκεται κι ας διαφύγει κάποτε απ’ το ταλαίπωρο μυαλό σου.

Χάος η αγάπη κι οι άνθρωποι κι αυτό το χάος βρίσκεται στη μουσική. Μόνο με τις αισθήσεις σου θα το αντιληφθείς να κάνει κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό σου. Μουσικό χάος φτιαγμένο από ανθρώπους που κάποτε έγραψαν για εκείνα που ζουν μέσα τους, εκείνα που αγαπούν κι εκείνα που φοβούνται. Αληθινά πάθη σε λέξεις που κι αυτές καμιά φορά δεν μπορούν να τα περιγράψουν.

Γιατί τα πάθη έχουν μεγαλύτερο βάθος απ’ τις λέξεις κι οι άνθρωποι χωρίς πάθη δε θα είχαν ψυχή. Δε θα υπήρχε τίποτα όμορφο για να θαυμάσεις. Η μουσική γεννάει ανθρώπους.  Κι αφού τους γεννάει, τους μεγαλώνει αξιοπρεπώς. Κι αφού τους μεγαλώσει, τους κάνει αθάνατους. Αθάνατοι όσοι έγραψαν μουσική, όσοι έγιναν έμπνευση κι όσοι πίστεψαν σε εκείνη και το χάος της.