Χαμογελάσαμε σε στιγμές που έπρεπε να πούμε «άντε γαμήσου»

Υπάρχουν άνθρωποι που πάντα θα στοχεύουν στο να μειώσουν τον χαρακτήρα σου, την προσωπικότητά σου, «εσένα» γενικότερα. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως έχουν το ταλέντο αυτό και τα καταφέρνουν κάποιες φορές. Γιατί εκείνος ο αέρας που αποπνέουν είναι ακριβότερος, -τρελό γέλιο! Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν, όσο αστείο κι αν φαντάζει σε εμάς, τους απλούς θνητούς.

Θυμάσαι κι απορείς ακόμη και με τον εαυτό σου ώρες-ώρες. Μορφές, πρόσωπα, κινήσεις, λέξεις, λέξεις, λέξεις και πάλι  λέξεις. Εσύ, στην αντίπερα όχθη με ιδιοσυγκρασία και τόλμη απ’ αλλού φερμένη, χαμογελάς ακόμη κι αν αυτά που ακούς γίνονται απαράδεκτα, προσβλητικά, ανέντιμα. Ναι, χαμογελάς. Χαμογελάς, λες κι έχεις ξαφνικά πλαγιάσει δίπλα σε ένα παραθυράκι που φυσάει δηθενιά και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χαμογελάς και να το χαίρεσαι ακόμη κι αν τα μαλλιά κομμωτηρίου αρχίζουν να παίρνουν την κάτω βόλτα, έτσι για το γαμώτο.

«Άντε γαμήσου» πεθαίνεις να πεις και να γυρίσεις την πλάτη να φύγεις, αλλά σε πιάνει εκείνη η δόση ανωτερότητες και σταματάς, εσύ ξέρεις ποιος είσαι. Σκας και μια χαμογελάρα και γκρεμίζεις όσα ξαφνικά υψώθηκαν και κινήθηκαν «ύπουλα» εναντίον σου. Μπορεί το χαμόγελό σου να έχει μεγάλη αξία, όμως χάρισέ τους το!  Ούτως ή άλλως, είναι δωρεάν.

Έχεις δίκιο και το ξέρεις πολύ καλά. Να βγεις να το φωνάξεις όμως; Γιατί να κάνεις τόση φασαρία, γιατί να σπαταλήσεις χρόνο, ενέργεια για πλάσματα άδικα κι άτιμα; Μεγαλώνουμε, μάτια μου, και μπαίνουμε σιγά-σιγά στον κόσμο των μεγάλων. Στον διαλυμένο -αληθινό- κόσμο τους. Μας σπρώχνουν στον γκρεμό που οι ίδιοι δημιούργησαν, σε εκείνο τον κόσμο, που λέγεται χωριό ή πόλη.  Και τα καταφέρνουν απ’ ό,τι φαίνεται.

Χτυπάνε τους αδύναμους, βλέπεις, τους τίμιους, τους ακίνδυνους, εκθέτοντας όμως μόνο τους ίδιους τους εαυτούς τους. Γιατί εκείνοι ξέρουν πόσο σκάρτοι και διεφθαρμένοι είναι. Τα βάζουν με εκείνους που έχουν θάρρος και τόλμη. Γιατί να τους δώσεις το δικαίωμα αυτό; Γιατί να απλώνουν το κουλό τους στα συναισθήματα και στην ψυχούλα σου;  Νισάφι.

Την άλλη φορά αυτό το «άντε γαμήσου» να το πεις κι ας είσαι κι από καλή οικογένεια, κι ας σε έμαθε η μαμά σου να μη βρίζεις. Να θυμάσαι πως αν δεν το πεις εσύ τη στιγμή που πρέπει, στον άνθρωπο που πρέπει και για τον λόγο που πρέπει, θα στο λέει η ζωή συνεχώς. Κι εσύ εντελώς τυχαία, θα γίνεις το άτομο που θα κατηγορεί τη ζωή ως ύπουλη κι άδικη. Δεν είναι κρίμα;

Εν κατακλείδι, αν δε θελήσεις να πας κόντρα στον καθωσπρεπισμό των λέξεών σου, γύρνα έστω την πλάτη και με απάθεια φύγε. Θα καταλάβουν κι έτσι. Αλλά αλίμονο αν γυρίσεις ξανά πίσω στο στόμα του λύκου. Ένα «άντε γαμήσου» μπορεί να σημάνει την κάθαρσή σου, τη γαλήνη μέσα σου. Το ξεστομίζεις κι αισθάνεσαι ελευθερία, το λες σε αυτούς που δεν αξίζουν κάτι παραπάνω  και ξαφνικά νιώθεις τόσο όμορφα, όσο ποτέ άλλοτε.

Κι ας θυμάσαι τη μαμά να σε μαλώνει όταν  σε πρωτοάκουσε να λες κακές λέξεις με χαρά και νάζι. Το λες κι αδειάζεις από πικρία, λύπη και παράπονο. Το λες και προχωράς μπροστά -και δεν επιστρέφεις ποτέ μετά από αυτό.