Αν δεν παθιάζεσαι δε ζεις

Κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και δεν τον γνωρίζουμε. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε περιμένοντας το Σαββατοκύριακο, μετράμε μέρες για τα Χριστούγεννα, προσθέτουμε μέρες στον Αύγουστο για να μην αποχαιρετίσουμε το καλοκαίρι. Κι όλα αυτά γιατί;

Γιατί η καθημερινότητά μας έγινε συνώνυμο της ρουτίνας. Μιας ρουτίνας που όσο πιο πολύ μισούμε, τόσο πιο πολύ φροντίζουμε- τι τραγική ειρωνεία!- να τη διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι ολοένα και πιο ανιαρή, ολοένα και πιο ανυπόφορη. Την ταΐζουμε με νεκρές ώρες που απλά σπαταλάμε σκοτώνοντας μεταφορικά και κατά συνέπεια κυριολεκτικά τον πολύτιμο χρόνο μας.

Περιμένοντας πάντα κάτι να έρθει για να μας κάνει χαρούμενους -μια γιορτή, ένα διάλειμμα απ’ την καθημερινότητα- αυτομάτως κάνουμε την καθημερινότητα μας ανυπόφορη. Την αφήνουμε να χάνεται στην αφάνεια μη δίνοντας της σημασία, την υποβιβάζουμε από μόνοι μας.

Περιμένοντας ολοένα και κάτι να φανεί για να μας αρπάξει απ’ το βούρκο της αδράνειάς μας, περιμένουμε και να ζήσουμε. Τις υπόλοιπες μέρες απλά το ξεχνάμε.

Δεν είναι δύσκολο κανείς να δει τι λείπει απ’ τη ζωή μας και την κάνουμε εμείς τόσο δύσκολη. Όπως ο καφές θέλει τη ζάχαρη, όπως το φαγητό, το αλάτι, έτσι κι η ζωή θέλει το συστατικό της για να γίνει πιο νόστιμη. Έτσι σκέτη δεν πίνεται. Ή μάλλον πίνεται, αλλά είναι άνοστη. Και γιατί να την προτιμήσεις σκέτη όταν το συστατικό που την κάνει πιο γλυκιά ούτε παχαίνει, ούτε κάνει κακό στην υγεία, αλλά μάλλον το ακριβώς αντίθετο;

Αυτό που αφαιρέσαμε απ’ τη ζωή μας -ηθελημένα ή μη- είναι το πάθος. Για να ξυπνάς και να κοιμάσαι κάθε μέρα έχοντας κάτι να προσμένεις. Για να γεμίζει το μυαλό σου τρέλα, ζωντάνια, ανυπομονησία. Για να μη μετράς ούτε μέρες ούτε ώρες. Για να κάνεις τις μέρες να μετράνε.

Ένα πάθος, μια πώρωση, ένας εξευγενισμένος εθισμός. Μια τρέλα να σου γεμίζει το μυαλό σε βαθμό τέτοιο που να μη μένει χώρος για πλήξη κι ανία. Ένα πάθος για κάτι που αγαπάς να κάνεις. Αυτό είναι το μυστικό. Αυτή είναι η κινητήριος και ζωοποιός δύναμη της ζωής. Ναι μάλιστα, ζωοποιός. Γιατί χωρίς ένα πάθος, ένα ενδιαφέρον αληθινό, μια ουσία, κανείς μας δε ζει. Απλώς επιβιώνει.

Η δύναμη του μυαλού είναι τεράστια. Είναι σχεδόν εξωπραγματικό -μα μη γελιέσαι,αληθινό!- το πόσο διαφορετικά θα αρχίσει να στροφάρει όταν του δώσεις την κατάλληλη τροφή. Ένα κίνητρο. Το μυαλό έχει φτιαχτεί για να κινείται. Όταν φυτοζωεί, κουράζεται. Κι άμα κουράζεται σε κάνει και τα βλέπεις όλα μαύρα, σου αφαιρεί απ’ την όραση τα χρώματα.

Δώσε του ένα γρίφο να λύσει. Δώσε του ένα πάθος. Δώσε του μια ασχολία που αγαπάς να έχει να τη σκέφτεται τα βράδια που σου πλάθει όνειρα. Δώσε του ένα επάγγελμα που σε γεμίζει ευτυχία κι αυτό θα σου βρει χίλιες λύσεις για να σε κάνει να πετύχεις σε αυτό. Δώσε του ένα πρόσωπο να λατρέψει κι αυτό θα σε μεταμορφώσει, θα σου δώσει φίλτρο μαγικό να πας να το διεκδικήσεις. Μόνο δώσε του κάτι για να αρχίσεις να ζεις.

Μη μένεις στατικός, η ζωή σε προσπερνάει. Είναι παιδί που τρέχει ασταμάτητα, γεμάτο αντοχές κι ενέργεια. Δε θα σε περιμένει. Πιάσε από το χέρι αυτό το χαμογελαστό παιδί κι άσε το να σου δείξει έναν κόσμο πιο όμορφο. Έναν κόσμο πιο γρήγορο, πιο ηλεκτρισμένο, πιο υπερκινητικό. Όταν οι ρυθμοί σου ανέβουν μαζί με τους παλμούς της καρδιάς σου, δε θα έχεις πια χρόνο κι ανάσες να σκορπάς περιμένοντας.