Είστε κι εσείς οι ενεργητικοί και δραστήριοι τύποι, με τα προγράμματά σας γεμάτα απ’ το πρωί ως το βράδυ, με το ξύπνημά σας επιμελώς τοποθετημένο στις πρωινές ώρες, με τη μέρα σας να μοιάζει μεγαλύτερη απ’ τη δική μας και τη ζωή σας κατά πολύ πιο μεστή ουσίας. Γιατί λέω δική μας;
Γιατί είμαστε κι εμείς οι καθόλου πρωινοί τύποι. Είμαστε εμείς οι διαφορετικοί τύποι, τύποι μάλλον άτυποι. Ο ύπνος έχει αναχθεί για εμάς σε τόσο υψηλή αξία που δεν τον παραμελούμε, δεν τον ξεχνάμε, δεν τον θυσιάζουμε για -σχεδόν- τίποτα. Το πρωί το βλέπουμε μόνο όταν ξενυχτάμε, άντε κι όταν υπάρχει κάτι έκτακτο στο πρωινό πρόγραμμα –αλλά πολύ έκτακτο! Φυσικά, και για τη δουλειά και τις υποχρεώσεις, όπου στην περίπτωση αυτή μιλάμε για καθημερινό Γολγοθά.
Η μέρα μας ξεκινάει ουσιαστικά πολύ χαλαρά γύρω στο μεσημέρι, ενώ και μέσα στην υπόλοιπη μέρα αρκετές κενές ώρες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την απόλαυση ενός υπνάκου, ξεκούρασης και χουζουριού. Οι κατά κοινή ομολογία απανταχού υπναράδες είμαστε εμείς!
Ούσα κι εγώ μια εξ αυτών που σε κάθε περίπτωση θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία ή τη συγκυρία για να κοιμηθεί, θα μπορούσα να αφιερώσω αμέτρητες γραμμές στη θεόσταλτη αυτήν ευτυχία, τον ύπνο. Πέρα όμως απ’ όλη αυτήν τη μη ρεαλιστική περιγραφή της ζωής κάποιου που αγαπά τον ύπνο, υπάρχει κι η πραγματική ζωή εκεί έξω, αυτή που δεν τη ζεις, όταν όλη μέρα κοιμάσαι.
Κακά τα ψέματα, ο ύπνος καταναλώνει πολύ χρόνο, ο οποίος απλώς χάνεται. Σπαταλιέται. Πέρα απ’ τις ώρες που έχει ανάγκη ο οργανισμός για να ξεκουραστεί για να λειτουργεί σωστά στα πλαίσια μιας υγιούς ζωής, ο παραπανίσιος ύπνος απλώς ροκανίζει τις πολύτιμες ώρες της ζωής μας.
Όταν η μέρα σου ξεκινά ουσιαστικά ώρες ολόκληρες μετά από όλων των υπολοίπων, βρίσκεσαι να ξεκινάς την ημέρα στα μισά. Επιλέγεις συνειδητά να χάνεις χρόνο, όχι μόνο απ’ την ημέρα αλλά και κατ’ επέκταση απ’ τη ζωή σου. Επιλέγεις να κάνεις την αρχή σου με μισό απόθεμα. Σαν να υπάρχει μια τεράστια πίτσα που με τις ώρες λιγοστεύει κι εσύ αρχίζεις να την απολαμβάνεις, αφού έχει μείνει σχεδόν η μισή κι έχει αρχίσει να παγώνει. Χάνεις δηλαδή τη δυνατότητα τόσο σε ποσότητα, όσο και σε ποιότητα.
Όταν πάλι μέσα στην ημέρα απλώς προτιμάς να κοιμηθείς, χάνεις τόσα και τόσα πράγματα που μπορείς να κάνεις για να βελτιώσεις την ποιότητα της ζωής σου. Όλες εκείνες οι δαπανημένες ώρες ύπνου θα μπορούσαν άνετα να είχαν μετατραπεί σε δραστηριότητες έξω απ’ τα όρια του σπιτιού και των τεσσάρων τοίχων.
Θα μπορούσαν να είχαν μεταφραστεί σε κοινωνικοποίηση, σε παρέες, σε γέλιο, σε δημιουργία. Θα μπορούσαν ακόμη και να είχαν εξελιχθεί σε εφόδια για τη ζωή σου, με τις ώρες να μετρούν αντίστροφα για πτυχία, για σεμινάρια, για νέα γνώση και κατ’ επέκταση δύναμη.
Άσε που όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο πιο νωχελικός γίνεσαι. Όποιος πει το αντίθετο θα είναι υπερβολικός ή ψεύτης. Ο ύπνος λειτουργεί με τη μορφή εθισμού, αν δεν τον χρησιμοποιήσεις με σύνεση. Δε χορταίνεται ποτέ. Αντιθέτως, σε βάζει να ζητάς κι άλλο.
Βρίσκεσαι άθελά σου εγκλωβισμένος σε μια ακίνητη καθημερινότητα που περιλαμβάνει μόνο λίγες ώρες κατά τις οποίες αντικρίζεις τη ζωή με τα μάτια ανοιχτά, ενώ η μέρα μοιάζει να περνά τρέχοντας μπροστά απ’ αυτά. Και μένεις εσύ ν’ απορείς και να θαυμάζεις αυτούς που έχουν άπλετο χρόνο κι όρεξη κι ενέργεια για όλα εκείνα τα οποία εσύ δυσκολεύεσαι να εντάξεις στο πρόγραμμα.
Δεν μπορεί κανείς ν’ αρνηθεί την ομορφιά της αίσθησης αυτής που κυλάει στο κορμί, όταν σ’ αγκαλιάζει το κρεβάτι ή ο βολικός σου καναπές και φυσικά η ζωή θα ήταν πιο ανιαρή, αν δεν υπήρχε το χουζούρι. Όμως μην ξεχνάμε, ότι η αληθινή ζωή είναι εκεί που τα όνειρα παίρνουν μορφή και ύλη, εκεί που χρειάζεται να δουλέψεις με τα μάτια ανοιχτά για να τα δεις να υλοποιούνται κι όχι απλώς να τα ονειρευτείς.
Επιμέλεια κειμένου Φένιας Σκαρλά: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
