Η όσφρηση είναι δυνατή αίσθηση, ίσως η δυνατότερη όλων. Ανοίγει την όρεξη, ενεργοποιεί τους γευστικούς κάλυκες, ξυπνά το υποσυνείδητο, ανασύρει αναμνήσεις. Είναι ύπουλη, παίζει βρόμικα. Είναι τόσα αυτά που μπορεί να προκαλέσει μία και μόνο μυρωδιά που με ασφάλεια μπορεί κανείς να οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως η όσφρηση μπορεί μεν να μην είναι η πολυτιμότερη των αισθήσεων, όπως η όραση, αλλά είναι σίγουρα δυνατός ανταγωνιστής της ως προς την ομορφιά.
Οι περισσότερες γυναίκες, ως πλάσματα ανέκαθεν πονηρά και ραδιούργα, γνωρίζοντας τη δύναμη αυτή που κατέχει η μυρωδιά τους, δίνουν μεγάλη προσοχή σ’ αυτό τους το όπλο. Επιλέγουν προσεκτικά το άρωμά τους και το διατηρούν ίδιο για χρόνια. Το καθιστούν μέρος του «είναι» τους, συνώνυμο του ονόματός τους. Δεν το μοιράζονται, δεν το αλλάζουν, δεν ξεχνούν ποτέ να το φορέσουν.
Γιατί έτσι διασφαλίζουν τη μοναδικότητά του. Και με το πέρας του καιρού καθιστούν το άρωμά τους σημείο αναφοράς. Κάθε που το άρωμά τους κατακλύζει το χώρο γνωστοποιεί την παρουσία τους, η οποία με αυτόν τον τρόπο μάλιστα γίνεται ακόμη περισσότερο αισθητή. Η εικόνα τους συνδέεται με τη γυναικεία τους ευωδιά κι έτσι γίνονται λίγο πιο ευδιάκριτες, λίγο πιο εξέχουσες ανάμεσα στο πλήθος. Για τους οικείους το άρωμά τους ξεχωρίζει ανάμεσα σε δεκάδες άλλα και στόχο έχει να κεντρίσει την προσοχή και των λοιπών παρευρισκόμενων.
Κι όσο τα χρόνια περνούν και το άρωμα παραμένει το ίδιο, τόσο συνδέεται με στιγμές, με πρόσωπα, με αναμνήσεις. Και κάπως έτσι κάθε φορά που το μυρίζει ένας σύντροφος οδηγείται συνειρμικά σε κάτι μακρινές διακοπές στη Σαντορίνη, σε πλακόστρωτα σοκάκια, με το καλοκαιρινό αεράκι να του φέρνει στο πρόσωπο αρμύρα και το άρωμα εκείνης. Ένα παιδί μυρίζοντας το άρωμα της μητέρας σκέφτεται χάδια και στοργή, αγάπη ανιδιοτελή, θαλπωρή κι αγκαλιές. Ένας φίλος θα θυμηθεί ένα ατελείωτο βράδυ που ήταν άρρωστος και του κράτησε συντροφιά εκείνη η αγαπημένη φίλη, με το άρωμά της να έχει μείνει για μέρες στο σπίτι του.
Στο υπέρτατο δε παιχνίδι της ερωτικής αποπλάνησης, το άρωμα είναι το στίγμα, η αυθεντική υπογραφή του εραστή στο σώμα. Είναι ρετσινιά, κολλάει πάνω του και τον εθίζει. Για μέρες τον καθιστά ανήμπορο να το ξεχάσει γιατί είναι συνέχεια στη μύτη του, είναι παντού∙ στα ρούχα που στοίχειωσε, στα σεντόνια που λέρωσε, στον καναπέ που αποκοιμήθηκε.
Διατηρώντας το άρωμά της μια γυναίκα μοναδικό και απαράλλαχτο, διατηρεί στους εραστές της ζωντανές τις εικόνες του πάθους τους. Κάθε φορά που τους πλησιάζει τους ερεθίζει το μυαλό με τη θύμηση της γυμνής της εικόνας, τη στιγμή που το μόνο πράγμα που την περιέβαλε ήταν αυτό το άρωμά της.
Το άρωμα μιας γυναίκας γίνεται στα χέρια της πένα με ανεξίτηλη μελάνη κι όπου υπογράφει μένει για πάντα να θυμίζει σε όλους την παρουσία της. Από όπου περνά τυλίγει με την αύρα της τις στιγμές και τις στιγματίζει με τρόπο τέτοιο που μένουν στους γύρω της συνειδητά ή κι ασυνείδητα αλησμόνητες. Γίνεται η ειδοποιός διαφορά που μαγνητίζει τα βλέμματα πάνω της ανάμεσα σε αμέτρητα άλλα θηλυκά.
Κι έτσι είναι πολύ λογικό κάποιες γυναίκες να μη θέλουν να μοιραστούν με καμιά το άρωμά τους. Γιατί με αυτόν τον τρόπο μοιράζονται λίγο απ’ την προσωπικότητα και τη δύναμή τους. Εκθέτουν λίγο απ’ το μυστήριό τους. Κι ούτε επιλέγουν να το αλλάξουν. Γιατί το άρωμά τους συνδέεται με αναμνήσεις γλυκές ή κι αισθησιακές, με πρόσωπα μισητά κι άλλα αγαπημένα. Καλές ή κακές, οι θυμήσεις που συνδέονται με το άρωμά τους τις έχουν κάνει τις γυναίκες που είναι σήμερα. Κι αυτό είναι κάτι που τις κάνει περήφανες.
Αν μέχρι στιγμής οι παραπάνω γραμμές αρκούν για να σου φέρουν στο νου αξέχαστες εικόνες, ίσως τελικά να κατάφερα το σκοπό μου, ο οποίος ήταν εξαρχής να σε κάνω να λατρέψεις λίγο παραπάνω τις μυρωδιές που θα περάσουν απ’ τη ζωή σου και θα της δώσουν μια ομορφιά που θα προσιδιάζει σ’ άρωμα γυναίκας.
Επιμέλεια Κειμένου Φένιας Σκαρλά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
