Συμβαίνει συχνά στη ζωή κάποιες συζητήσεις να σου είναι -πριν καν αρχίσουν- τρομακτικά γνώριμες. Να μοιάζεις να έχεις τη σκηνή παιγμένη ήδη στο κεφάλι σου, να είναι οι απορίες σου λυμένες και τα ερωτήματά σου να έχουν ήδη βρει απάντηση. Υποψίες που γνωρίζεις καλά πως μόνο ιδέα σου δεν είναι.
Κι όμως μια ορμητική δύναμη, μια δύναμη ανώτερη, σε σπρώχνει και ανοίγεις λογαριασμούς και συζητήσεις σαν κι αυτές. Κάνεις μάλιστα το πρώτο βήμα, τη νύξη, την απόπειρα ώστε να στηθεί το σκηνικό, να ανοίξει η αυλαία και να αρχίσει η παράσταση.
Και ποια είναι αυτή η δύναμη; Είναι η δύναμη της ελπίδας. Ελπίδα ότι ίσως η έκβαση της συζήτησης αλλάξει. Ότι ίσως σε διαψεύσει η πραγμάτωσή της αυτή. Πως ίσως οι υποψίες σου μείνουν απλά υποψίες και τα ερωτήματά σου βρουν μια καλύτερη απάντηση απ’ αυτή που φαντάζεσαι και σε τρομάζει. Ελπίδα, ακόμη, πως ίσως μέσα στη ροή του λόγου καταφέρεις να αλλάξεις την έκβαση. Να διαπραγματευτείς, να υποχωρήσεις, να διεκδικήσεις, να λυτρωθείς.
Ελπίδα που πηγάζει κι απ’ την ίδια τη φύση του αναπάντητου. Του αναπάντεχου. Απ’ το γεγονός πως ό,τι δεν έχει πραγματωθεί, ό,τι δεν έχει ιδωθεί στην πράξη, ό,τι δεν έχει πάρει σάρκα κι οστά αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Κι η μυθοπλασία έχει πολλά κενά ουσιώδη. Κενά που γεμίζουν με εικασίες και φανταστικούς ήρωες, από μηχανής θεούς και λύσεις εξ ουρανού. Όμως γεμίζουν και με δαίμονες. Γεμίζουν με καχυποψία και τρελά σατανικά σενάρια. Προϊόντα της άγνοιας.
Κι όλη αυτή η αβεβαιότητα σου δίνει το δικαίωμα να ελπίζεις. Να ελπίζεις πως οι χειρότεροί σου εφιάλτες ίσως είναι δημιούργημα της δικής σου ανασφάλειας. Πως η πραγματικότητα θα διώξει το σύννεφο αυτό των κακών σκέψεων και θα φέρει ξανά τη λιακάδα στο μυαλό σου.
Και μπαίνεις στον κόπο και παίρνεις το ρίσκο και χάνεις. Επιβεβαιώνεσαι. Μα η επιβεβαίωσή σου είναι ήττα. Γιατί επιβεβαιώνεται η ανησυχία σου. Όχι η ελπίδα σου πως κάτι θα άλλαζε.
Χάνεις κατά κράτος και καταρρέεις. Σωριάζεσαι ενεός με τον κόσμο μέσα σου να μοιάζει διαλυμένος από έναν κομήτη που κανείς δεν είχε προβλέψει πως θα προσκρούσει επάνω σου.
Μα γελιέσαι και το ξέρεις. Γιατί εσύ ζήτησες απαντήσεις. Εσύ θέλησες να ακούσεις την αλήθεια για να μην την φαντάζεσαι. Εσύ κίνησες τα νήματα, εσύ γύρεψες λόγια σταράτα. Γελιέσαι και το ξέρεις -και πονάει που το ξέρεις.
Όταν δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις την απάντηση που δε σου αρέσει είναι σοφό να μην κάνεις καν την ερώτηση. Αν δεν είσαι προετοιμασμένος για την αλήθεια, καλό είναι να μην τη γυρεύεις. Μην ελπίζεις σε μια ουτοπία, σε ένα ψέμα, σε ένα ιδανικό, όταν η πραγματικότητα είναι εκεί και περιμένει να σε χαστουκίσει μνησίκακα.
Τη στιγμή που αποφασίζεις να ανοίξεις λογαριασμούς πρέπει να είσαι έτοιμος και να τους κλείσεις με όποιο κόστος. Όταν δεν είσαι σίγουρος αν μπορείς να διαχειριστείς τις αλήθειες που θα ακούσεις, όταν δεν έχεις τη δύναμη να φύγεις από μια πραγματικότητα που δε σου κάνει, τότε καλύτερα αρκέσου σε αυτό που ήδη γνωρίζεις κι άσε την πορεία να φέρει τα γεγονότα στο δρόμο σου. Μην προτρέχεις να σκοντάψεις στα εμπόδια που υπάρχουν ελπίζοντας πως μπορείς να τα απομακρύνεις. Αν έχουν σκοπό να σου βάλουν τρικλοποδιά θα το κάνουν όπως και να ‘χει.
Το μόνο ερώτημα που πρέπει να κάνεις είναι απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Τι ζητάς; Τι είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις; Θα βολευτείς σε μια καθησυχαστική άγνοια ή θα διεκδικήσεις την αλήθεια κι ας πονέσει;
Επιμέλεια Κειμένου Φένιας Σκαρλά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
