Μια φορά κι έναν καιρό, πολύ-πολύ μακρινό απ’ τον δικό μας, γεννήθηκαν οι άνθρωποι. Κι απ’ την αρχή κιόλας της περπατησιάς τους στον κόσμο αυτό, προσπάθησαν να τον κατανοήσουν. Πειραματίζονταν, αναζητούσαν, ανακάλυπταν. Αντιμετώπιζαν τα προβλήματα που ανέκυπταν βάζοντας τη λογική τους να δώσει τις εξηγήσεις κι ό,τι δεν αντιλαμβάνονταν, το απέδιδαν σε μαγικές κι εξωπραγματικές δυνάμεις.
Με τον καιρό η αντίληψή τους οξυνόταν, η γνώση πολλαπλασιαζόταν, η επιστήμη εξελισσόταν. Τη θέση των ανεξήγητων φαινομένων έπαιρναν εμπεριστατωμένες θεωρίες κι απαντήσεις, εξηγήσεις που μπορούσαν να γίνουν αντιληπτές με μαθηματική ακρίβεια. Κι έτσι, προχώρησε ο κόσμος στο σήμερα που όλοι μας γνωρίζουμε.
Μένουν ακόμη βέβαια πράγματα πολλά ανεξήγητα, ερωτήματα που δεν μπορεί να απαντήσει καμία θετική επιστήμη. Εξισώσεις που δεν μπορείς να τις μετρήσεις στον άβακα, ή να τις λύσεις με μολύβι και χαρτί. Αλήθειες που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί δεν υπακούν στους κανόνες του. Έχουν για νόμο το συναίσθημα. Και στο συναίσθημα τα μαθηματικά δεν έχουν καμία αξία.
Μάλλον μας έμεινε από αρχαίων χρόνων η τάση να προσπαθούμε όλα να τα απλουστεύσουμε με πράξεις κι αριθμούς. Ή μάλλον και πιθανότερο, έτσι να μας βολεύει. Να νιώθουμε κυρίαρχοι, όντες παντογνώστες. Να τα έχουμε όλα τακτοποιημένα σωστά στο ζύγι, να μη δίνουμε περισσότερα από όσα παίρνουμε, να είναι όλα νομοτελειακά ισάριθμα μην τυχόν και μας κλέψουν στο μέτρημα.
Η απογοήτευσή μας πηγάζει απ’ το γεγονός ότι μια ζωή προσπαθούμε μέσα απ’ την ένωση με ανθρώπους να γίνουμε ολόκληροι. Ψάχνουμε σχεδόν απελπισμένα το άλλο μας μισό. Κάποιον να γεμίσει τα κενά της βάρκας μας που μπάζει. Μα στο συναίσθημα 1+1 δεν ισούται με 2, ούτε μισό και μισό κάνει ένα κανονικό.
Και κανείς δεν μπορεί να απαντήσει τελικά αν η αγάπη είναι πολλαπλασιασμός, διαίρεση, πρόσθεση, αφαίρεση ή κι όλα αυτά μαζί. Ή αν είναι καν πράξη.
Δεν είναι οι άνθρωποι αριθμοί για να μπορούν σε μια πρόσθεση να βγάλουν ακέραιο αποτέλεσμα και σε μια αφαίρεση να τα πάρουν όλα πίσω σαν να μη συνέβη τίποτα.
Το πρόβλημα έγκειται ακριβώς στο σημείο που αντιλαμβάνεστε: η αλληλοσυμπλήρωση κενών δεν είναι ο στόχος. Όχι ο σωστός στόχος, τουλάχιστον. Γιατί το αποτέλεσμα μπορεί να είναι απογοητευτικό κι υπάρχει κίνδυνος να δουλέψει ανασταλτικά για τον έρωτα και την αγάπη.
Είναι τουλάχιστον αδρανής η στάση αυτή απέναντι στον έρωτα, ένα συναίσθημα τόσο σαρωτικό. Να επιλέγουμε δηλαδή το συναίσθημα sur mesure, όταν από μόνο του αυτό έχει την τάση να κουνήσει συθέμελα ό,τι μέχρι πριν λίγο νομίζαμε πως είχαμε επιμελώς τακτοποιημένο μέσα μας.
Υπάρχουν μέσα στο σύνολο των πολλών, μερικοί άνθρωποι αυτάρκεις. Δεν υπαινίσσομαι πως κάτι τέτοιο είναι εύκολο να επιτευχθεί. Και σε καμία περίπτωση κανείς ποτέ δεν μπορεί να ζήσει εντελώς μόνος του. Ο ανθρώπινος παράγοντας επιβιώνει και ευημερεί στο «μαζί».
Υπάρχουν όμως αρκετοί δυνατοί χαρακτήρες που δεν έχουν κενά να αναζητούν γέμισμα. Τα έχουν καλά με τον εαυτό τους. Αναγνωρίζουν τα ελαττώματά τους, αγαπούν το σύνολό τους και παλεύουν από μόνοι τους να νικήσουν τους δαίμονές τους. Ο ελεύθερός τους χρόνος δεν είναι ανυπόφορος αποζητώντας διακαώς παρηγοριά. Οι παρέες τους είναι ποικίλες κι ενδιαφέρουσες. Η δουλειά τους τούς γεμίζει. Κάνουν ταξίδια, είναι κοσμοπολίτες, είναι ακομπλεξάριστοι. Είναι ανοιχτόμυαλοι και δημιουργικοί. Είναι δραστήριοι.
Τόσο δραστήριοι που θα έλεγε κανείς πως δε χρειάζονται ανθρώπους για να ολοκληρωθούν, όπως οι περισσότεροι. Η ζωή τους μοιάζει τόσο ενδιαφέρουσα που μια αδυναμία, φιλική, οικογενειακή είτε ερωτική, μάλλον εμπόδιο θα μπορούσε να σταθεί μπροστά στα ανήσυχα και φευγαλέα τους πνεύματα. Εμπόδιο στην καριέρα, στην κοσμογνωσία, στην αυτονομία κι ελευθερία τους.
Και στο σημείο αυτό κάνει την εμφάνισή της η μαγεία. Γιατί είναι μαγεία όταν ένα τέτοιο άτομο σ’ αγαπήσει. Όταν γίνεις η αδυναμία ενός ανθρώπου δυνατού. Όταν καταφέρεις να δημιουργήσεις σε έναν άνθρωπο ακέραιο κι αυτάρκη μια νέα επιθυμία, μια ανάγκη. Την ανάγκη να σε έχει στη ζωή του. Να είναι όχι απλά πρόθυμος να σε εντάξει σε αυτή, αλλά να παλεύει να το κάνει με οποιοδήποτε κόστος.
Κι έχει αυτή η πράξη μεγαλύτερη αξία από κάθε άλλη. Γιατί δεν έχει ανάγκη καμία πρόσθεση. Κανένα ισοδύναμο. Παρά όμως την ακεραιότητα του συνόλου, κάποιος προτίθεται να αλλάξει όλες του τις τέλειες εξισώσεις για να ταιριάξεις και να χωρέσεις εσύ.
Είναι ασύλληπτα ικανοποιητικό συναίσθημα κάποιος άνθρωπος να μη σε χρειάζεται πρακτικά για να πορευθεί και ταυτόχρονα απ’ τη μέρα που σε γνώρισε να μοιάζει να σε έχει πλέον ανάγκη. Να γίνεσαι μια συνήθεια από εκείνες που δεν μπορούν να κοπούν. Η εθιστική ουσία που απ’ αυτήν εξαρτάται η ζωή του. Να γίνεσαι η σκέψη που συνοδεύει τον πρωινό του καφέ σαν το τσιγάρο, ή νυχτερινή του μέθη σαν το καλό κρασί ενώ μέχρι πριν σε γνωρίσει ούτε κάπνιζε ούτε έπινε.
Όταν γίνεσαι η αδυναμία ενός ανθρώπου δυνατού, στην πραγματικότητα γίνεσαι η νέα του δύναμη. Η βαρύτητά του πλέον μεταφέρεται σε σένα, κάνοντας τα πράγματα να περιστρέφονται λίγο περισσότερο γύρω σου παρά γύρω απ’ το κέντρο της Γης. Αν αυτό δεν είναι μαγεία, καθώς καμία φυσική επιστήμη δεν το εξηγεί, τότε τι μπορεί να είναι;
Επιμέλεια Κειμένου Φένιας Σκαρλά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
