Να βρεις κάποιον να σε στηρίζει ακόμα κι όταν διαφωνεί

Πολλές οι θεωρίες περί του ποιος ταιριάζει με ποιον και το αποτέλεσμά τους δεν το χαρακτηρίζει 100% επιτυχία. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν πίστεψα ότι γίνεται, στο αν κάποιος ταιριάζει με κάποιον άλλο, να μπει κάποια ταμπέλα, να βρεθεί μια συνταγή επιτυχίας, ένας γενικός κανόνας ή ένας τυφλοσούρτης που έλεγε κι ένας παλιός, καλός μου δάσκαλος. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και συχνά ούτε καν όμοιοι. Σε κάτι θα μοιάζουν, σε κάτι θα διαφέρουν πολύ, σε κάτι οι απόψεις τους θα βρίσκονται σε άλλους κόσμους και πλανητικά συστήματα.

Ούτε τα ετερώνυμα έλκονται, ούτε τα ομώνυμα ομονοούν, ούτε τα ισότιμα ισορροπούν στη ζυγαριά της αγάπης. Στην αγάπη, κυρίες και κύριοι, όλα είναι ρευστά κι εύπλαστα. Όλα αλλάζουν κι αυτό είναι φυσικό απότοκο της εξέλιξης, του χρόνου που κυλάει και μαζί με τα γεγονότα που φέρνει, σφυρηλατεί χτυπώντας το πυρωμένο αυτό ατσάλι, την άμορφη γυαλιστερή μάζα που ονομάζουμε κάθε φορά «σχέση».

Θα διαλέξεις έναν ή και πολλούς. Θα ψάξεις να ταιριάξεις, να βρεις ένα μέρος να κολλήσεις σαν κομμάτι του παζλ που ψάχνει διακαώς το διπλανό του. Να κουμπώσεις, να πάρει το σώμα σου μορφή σ’ ένα «μαζί» που θα λατρέψεις, που θα σου φαίνεται πως ήτανε γραφτό να γεννηθεί, πως ήταν το μισό που έψαχνες για να γίνεις κι εσύ ένα ολόκληρο.

Και θα δεις στην πορεία ότι πραγματικά δε χρειάζεται πανομοιότυπο είδωλό σου για να νιώσεις πως κάπου ταίριαξες. Πως κάπου ανήκεις. Θα καταλάβεις πως χρειάζεται απλά να πειθαρχήσεις σε κάποιους άγραφους κανόνες που όταν νιώσεις πως αξίζει θα σου φαίνονται αυτονόητοι, όπως το να υποχωρείς, να συγχωρείς, να μετανιώνεις, να ζητάς συγγνώμη, να στηρίζεις, να κατανοείς και να διεκδικείς, όπου χρειάζεται.

Μεγαλύτερη μαγκιά από όλες είναι να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο όσο δε μοιάζετε τόσο ταιριάζετε. Κάποιον με τον οποίο να συμπορεύονται όλες οι αντιθέσεις σας και να συμπληρώνουν αρμονικά η μια την άλλη. Θα μου πεις τρελάθηκες; Είσαι με τα καλά σου; Γίνεται αυτό που προφασίζεσαι;

Θα σου πω ναι, γίνεται. Μαγκιά είναι να βρεις εκείνο τον άνθρωπο που θα έχει εμπιστοσύνη σ’ αυτό το τόσο διαφορετικό που είσαι εσύ. Που θα το αγαπάει τόσο, θα το θαυμάζει τόσο, ώστε θα στηρίζει και θα κατανοεί χωρίς πολλές εξηγήσεις την οποιαδήποτε κίνησή σου. Όχι τυφλά, όχι αβίαστα. Ούτε χωρίς να το επεξεργαστεί. Αλλά γνωρίζοντας εσένα και τις αξίες σου, γνωρίζοντας τον τρόπο που λειτουργεί η καρδιά και το μυαλό σου, ακόμη κι αν δε μοιάζει καθόλου με τον τρόπο τον δικό του, να είναι σίγουρος κι εμψυχωτικός για κάθε σου απόφαση ή βήμα. Ακόμη κι αν αυτή δεν είναι όμορη της δικής του νουθεσίας. Να σου έχει εμπιστοσύνη ακόμη κι όταν αυτός για τους δικούς του λόγους διαφωνεί. Με λίγα λόγια να μπορεί να δει τα πράγματα λιγάκι μέσα απ’ τα δικά σου μάτια.

Αυτό συμβαίνει ανάμεσα σ’ ανθρώπους που πιστεύουν ο ένας στον άλλο. Που θαυμάζουν ο ένας τον άλλο, όπως είναι. Ακριβώς όπως είναι. Ανάμεσα σε όλους αυτούς που γνωρίζουν την όποια τρέλα, παράνοια και παραξενιά, την όποια ιδιαιτερότητα του άλλου κι όλα τα μειονεκτήματά του, καλύτερα κι απ’ τα πλεονεκτήματα. Έχουν εξοικειωθεί μ’αυτά, τα έχουν αγαπήσει. Προφανώς ξέρουν και γιατί αξίζει να τα αποδέχονται, να τα αγκαλιάζουν.

Απ’ αυτή τη γνώση προκύπτει μια βαθιά εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη όχι από εκείνη που σου επιτρέπει να ξέρεις μόνο αν ο άλλος λέει αλήθεια ή ψέματα. Εμπιστοσύνη με πιο γερά θεμέλια και με μια πιο αφύσικη επιρροή. Εμπιστοσύνη από εκείνη που όταν νιώθεις ότι έχεις  σε έναν άνθρωπο, θα αφηνόσουν στα χέρια του να σε κάνει ό,τι θέλει, θα έμπαινες στο αμάξι του χωρίς να ξέρεις τον προορισμό, θα έπαιρνες ένα ρίσκο χωρίς να φοβάσαι επειδή εκείνος θα σου κρατούσε το χέρι, θα έβαζες για εκείνο επίσης το δικό σου χέρι στη φωτιά.

Τέτοιες σχέσεις είναι εκείνες στις οποίες ο ένας στον άλλο μπορεί να πιστέψει. Μπορεί να τον στηρίξει στις αποφάσεις, να τον υπερασπιστεί στα δύσκολα, να τον ωθήσει πιο ψηλά. Μπορεί να δώσει τη συμβουλή του και να ξέρει πως δε θα πάει χαμένη. Είτε την λάβει ο άλλος υπόψιν του είτε όχι, κάτι παραπάνω θα ξέρει.

Η μαγεία του να βρεις έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου είναι ότι ακόμη και στα δύσκολα θα έχεις ένα χέρι να σε κρατάει σφιχτά, να σε προσέχει όταν παραπατάς και να σε σηκώνει όταν πέφτεις. Πολύ απλά γιατί κάποιος θέλει να είναι δίπλα σου στ’ αλήθεια κι όχι απέναντί σου, θέλει να σου χαρίσει απλόχερα και δε χρειάζεται να περιμένει αντάλλαγμα.  Γιατί μέσα του είναι σίγουρος πως το αντάλλαγμα είσαι εσύ, όπως ακριβώς είσαι και θέλεις μόνο το δικό του χέρι στη χούφτα σου, κανενός άλλου.