Δύσκολος καιρός για έρωτες, δύσκολος και για σχέσεις. Φαίνεται οι άνθρωποι σήμερα έχουμε χάσει την πίστη μας σ’ αυτά. Είναι, θέλεις, οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής που μας κρατούν απασχολημένους ή μήπως μεγαλώσαμε σε μια εποχή που έχει την τάση ν’ απομυθοποιεί καθετί που αγγίζει τα όρια της ρομαντικής μας φαντασίας; Τώρα τελευταία, έχουμε μείνει άνθρωποι μόνο στο σώμα από συνήθεια, ξεχνώντας την ψυχή που κουβαλάμε μέσα μας.
Όλοι μας έχουμε κάπου-κάπου τάσεις φυγής. Φυγή απ’ τη ρουτίνα, από μια σχέση ανιαρή, από μια δουλειά μονότονη. Η ανθρώπινη φύση μας μοιάζει με χέρι που μας τραβάει διαρκώς νοητά προς την ελευθερία. Στο ανθρώπινο DNA κυλάει μια ουσία που μας γεννά ροπή προς την ανεξαρτησία, ροπή να ορίζουμε τις ζωές μας αυτόνομα. Δεν αγαπάμε τα δεσμά, ούτε τα εμπόδια. Μάλιστα από παιδιά μας εκπαιδεύουν να εκτροχιάζουμε καθετί που στέκεται ανάμεσα σ’ εμάς και τους στόχους μας.
Κι έτσι σήμερα, οι ανθρώπινες σχέσεις ολοένα και περισσότερο άρχισαν να παίρνουν τη μορφή αλυσίδων, που αιχμαλωτίζουν τους ανθρώπους και τους αναγκάζουν να ζουν ζωές στατικές και φυλακισμένες. Μια σχέση μπορεί να καταλήξει να μας κρατά προσηλωμένους σ’ αυτήν, τόσο που να παραμελούμε τις ασχολίες μας, τα όνειρά μας και τους στόχους μας. Μοιάζει ένας γάμος να μας κρατάει περιορισμένους στο σπίτι και τις υποχρεώσεις του. Έφτασε ο έρωτας να μας φοβίζει, γιατί δείχνει ν’ απαιτεί πολύτιμο χρόνο απ’ τη μέρα μας, χρόνο που δεν αξίζει να χαραμιστεί αν πρόκειται για όνειρα θερινής νυκτός.
Πιθανόν όλα αυτά να τα γέννησε η ίδια η κοινωνία των ανθρώπων. Μια κοινωνία που θέλησε να στριμώξει τις ανθρώπινες σχέσεις σ’ άκαμπτα καλούπια, με τέτοια εμμονή που οδήγησε σ’ ομογενοποίηση δυνατών και μη συναισθημάτων κι όποιος παρεκκλίνει της ομογενοποίησης αυτής εκδιώκεται στο περιθώριο.
Υπάρχει ένα μυστικό που ίσως να ‘χεις ακουστά, αλλά δε δύνασαι να το πιστέψεις. Ο έρωτας μοιάζει με δεσμά, μα είναι ελευθερία. Σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο πιο λαμπερό, πιο πολύχρωμο. Κάνει τους χτύπους της καρδιάς σου πιο ζωηρούς, το σπίτι σου να θυμίζει λούνα-παρκ, τη δουλειά σου να μοιάζει με πάρτυ, τη βαβούρα της πόλης να ηχεί σαν μουσική. Η ευφορία που γεννά ο έρωτας απελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ το σκοτάδι και τη μιζέρια του σημερινού κόσμου, της εκβιομηχανισμένης αυτής ζούγκλας.
Στη σωστή σχέση έχεις χώρο ν’ αναπνεύσεις, να τσαλακωθείς, να πράξεις. Γιατί στην κατάλληλη σχέση μπορείς να ‘σαι ο πραγματικός εαυτός σου, χωρίς μακιγιάζ κι ακριβές γραβάτες, μαρμαρωμένα χαμόγελα κι αποστειρωμένες συζητήσεις. Μπορείς ν’ αγαπηθείς έτσι αυθεντικός. Σ’ αυτήν τη σχέση ο ένας ωθεί τον άλλον στην εξέλιξη. Δε δίνει τελεσίγραφα, ούτε φυλακίζει το ταίρι του. Μένει ο ένας δίπλα στον άλλον απ’ ακόρεστη επιθυμία κι όχι απ’ την ανάγκη που γεννά η δέσμευση. Αλίμονο αν αυτό δεν είναι ελευθερία.
Και να ‘σαι σίγουρος πως δεν υπάρχει κανένας νόμος, γραπτός ή άγραφος, που να θέτει την έννοια της σχέσης ως μια ζωή χλιαρή, βουτηγμένη στη ρουτίνα. Κανείς ποτέ δεν όρισε πως αν ερωτευτείς είσαι καταδικασμένος σ’ ισόβια δέσμευση. Κι όταν εσύ ο ίδιος επιθυμήσεις τη δέσμευση, κανείς δε σου επιβάλλει να χάσεις τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτήν. Στις ανθρώπινες σχέσεις τους κανόνες τους ορίζουν οι μετέχοντες σ’ αυτές. Κι αυτή ακριβώς είναι η μαγεία τους. Στον έρωτα εσύ θέτεις τα όρια κι αποφασίζεις τη στρατηγική που θ’ ακολουθήσεις και κανείς δεν έχει δικαίωμα να δρομολογήσει τις κινήσεις σου.
Συναισθήματα που οδηγούν στην εξέλιξη της ανθρώπινής σου υπόστασης, δε γίνεται να θεωρείς πως σε δεσμεύουν. Ίσα-ίσα, σ’ απελευθερώνουν από παγιωμένες αντιλήψεις κι από την πνευματική ακινησία. Σ’ ωριμάζουν μέρα με τη μέρα κι αυτό εμπεριέχει μια δόση ατομικής ελευθερίας, καθώς μέσα απ’ τις ευτυχισμένες στιγμές, αλλά και τα λάθη, την απογοήτευση και τις δυσκολίες που ζεις με τον έρωτα και τις σχέσεις, ανακατασκευάζεις τον ίδιο σου τον εαυτο και τον γνωρίζεις περισσότερο. Κι όσο περισσότερο τον γνωρίζεις, τόσο μαθαίνεις να τον αγαπάς και να τον σέβεσαι.
Μπορεί ο έρωτας να μοιάζει πως σε καθηλώνει και να προσιδιάζει σε νοητά δεσμά. Η δράση του όμως πάνω σου είναι ευεργετική, αγγίζοντας τα όρια του υπερβατού. Κι έτσι, ίσως ο έρωτας να ‘ναι τελικά η μόνη δύναμη που αξίζει να της επιτρέπεις ν’ ασκεί στη ζωή σου μια δόση εξουσίας.
Αν νιώθεις να ‘χεις αλλεργία στις δεσμεύεις και τρέχεις κάθε φορά μακριά απ’ τον έρωτα, πάρε μια ανάσα και σκέψου αν ο έρωτας είναι αυτός που σ’ αποτρέπει ή μήπως εσύ στριμώχνεις τον εαυτό σου σε σχέσεις-κλουβιά που δε σε χωράνε. Σπάσε τις αλυσίδες με τις οποίες δένεσαι από μόνος σου και ψάξε εκείνα τα δεσμά που μέσα τους θα νιώθεις ελεύθερος. Βρες μια αγκαλιά που πάντα θ’ αγαπάς να σε κρατά φυλακισμένο της.
Επιμέλεια Κειμένου Φένιας Σκαρλά: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
