Πόσο ωραίο να σε βρίσκει το ξημέρωμα στο δρόμο

Τα νιάτα. Άγρια, όμορφα, ανεξέλεγκτα. Λίγο ατίθασα κι επιπόλαια. Αλλά αξιοθαύμαστα. Γιατί τα νιάτα εκπέμπουν ένα δυναμισμό, μια ορμή. Η νεολαία της κάθε εποχής κουβαλάει τη δική της τρέλα. Αλλά ανά τους καιρούς ένα πράγμα δεν αλλάζει στους νέους ανθρώπους: η όρεξη για ζωή, η δίψα για δράση, για περιπέτεια, για αλητεία.

Εν έτει 2016 για πολλά κατηγορούν τη νεολαία μας. Για αδράνεια, για απαισιοδοξία, για ματαιοδοξία. Αλλά εμείς, όπως μας λέει κι ο παππούς μου, δεν πτοούμαστε από αυτά. Δε χωράει στην ενεργητικότητά μας καμία αρνητική κριτική και δεν αντέχει η νεαρή μας πλάτη να κουβαλάει ταμπέλες.

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι κι όσο βαστάει η τσέπη μας σκορπάμε και το τελευταίο μας ευρώ για ένα κρασάκι με την παρέα στο κουτουκάκι μας, για ένα ουζάκι στο μεζεδοπωλείο του νησιού μας με τον ήλιο να μας κοκκινίζει τα πρόσωπα, για ατελείωτα ξενύχτια σε κλαμπ και για χορούς πάνω σε πίστες και τραπέζια.

Κι όντες λίγο υπερβολικοί και λίγο ξετρελαμένοι με τη ζωή την άστατη, δε χορταίνουμε χορούς και ξενύχτια. Και το ξημέρωμα της Κυριακής μας βρίσκει στην αναμονή των πρώτων πρωινών λεωφορείων, με ρούχα πλέον ακατάλληλα για τη χρονική στιγμή της ημέρας, με μάτια μουτζουρωμένα και κόκκινα, να χορεύουμε ακόμη παραζαλισμένοι κουβαλώντας το ντάπα-ντούπα των μπάσων ακόμη στο κεφάλι μας.

Την ώρα εκείνη που οι πρώτες πρωινές αχτίδες φωτός συναντούν τα μάτια μας και τα κάνουν να κλείνουν από κούραση αλλά κι ευτυχία, δίπλα μας στην αναμονή βρίσκονται οι υπόλοιποι καθημερινοί, φυσιολογικοί άνθρωποι. Αυτοί που περιμένουν το αστικό λεωφορείο για να πάνε στις δουλειές τους, κουρασμένοι κι αγουροξυπνημένοι, με τσάντες και φακέλους στα χέρια, ή με φόρμες εργασίας. Με το άγχος του χρόνου αλλά και των υποχρεώσεων, με το βάρος της ρουτίνας να κυρτώνει τις πλάτες τους, ρίχνουν τα απορημένα τους βλέμματα σε εμάς τους ξενύχτηδες.

Δύο κόσμοι παράλληλοι μα ξένοι κάθονται αντικριστά στις θέσεις του λεωφορείου. Στον ένα κόσμο η κούραση είναι απόρροια της διασκέδασης και στον άλλο της ρουτίνας. Τα βλέμματα των ανθρώπων συχνά είναι επικριτικά και τα σχόλια που τα ακολουθούν ακόμη πιο πικρόχολα. Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή, στις θέσεις αυτές τις πλαϊνές του λεωφορείου, χωρίς να το γνωρίζει κανείς, κάνει τον κύκλο της η ζωή. Από τα νιάτα στην ωριμότητα, από την ανεμελιά στα καθήκοντα, από τη νύχτα στη μέρα. Το όνειρο συναντά την πραγματικότητα κι η φασαρία της νυχτερινής ζωής την ησυχία της καθημερινότητας.

Κατά βάθος όσο κι αν μας στραβοκοιτούν, οι περισσότεροι μας ζηλεύουν λιγάκι. Τους οδηγούμε στην αναπόληση των δικών τους νεανικών παρορμήσεων και κάνουμε το μυαλό τους να ανασύρει μνήμες της δικής τους εποχής της νιότης. Ίσως τη στιγμή που νιώθεις ένα βλέμμα να σε καρφώνει ενώ μετράς ανυπόμονα τις στάσεις για να φτάσεις στο ζεστό σου κρεβάτι, κάποιος μέσα από σένα να αντικρίζει τον παλιό το εαυτό.

Να θυμάται τη γυναίκα του όταν ήταν ακόμη κοριτσάκι, να τη γυρίζει σπίτι της τα αξημέρωτα γιατί δεν ήθελε λεπτό να την αφήσει μόνη της να περπατήσει στα επικίνδυνα στενά της πόλης. Ή κάποιο ξημέρωμα που βρήκε δυο φίλους αγκαλιά σε ένα λεωφορείο σαν και αυτό, να παρηγορούν ο ένας τον άλλο για την άσβεστη καψούρα τους. Νοσταλγία, αυτό τους κερνάμε.

Επόμενη στάση, και πλέον επισήμως μέρα, στο φούρνο της γειτονιάς. Οι πελάτες αγοράζουν τα απαραίτητα της ημέρας ενώ εμείς αναζητούμε το τελευταίο γεύμα της ουσιαστικά προηγούμενης. Καλημερίζουμε με τραγούδια και διάθεση προκαλώντας γέλιο και σχόλια  περιπαικτικά, ενώ συναντάμε και λοιπούς ξενυχτισμένους συνοδοιπόρους με τους οποίους συνομιλούμε σαν καλοί παλιόφιλοι που πέρασαν απ’ το ίδιο σχολείο ή στρατόπεδο.

Τελευταίο σημείο ανάπαυσης το γνωστό στέκι όπου θα απολαύσουμε το φαγητό μας με την ησυχία μας. Μπορεί να είναι ένα παγκάκι με θέα θάλασσα, ένα μικρό παρκάκι ή μια παιδική χαρά. Το πρωινό κι αυτής της Κυριακής θα μας βρει να γελάμε με τα νυχτερινά μας καμώματα, να σχολιάζουμε τις σημαντικότερες στιγμές της βραδιάς και να αποχαιρετιζόμαστε κανονίζοντας τον απογευματινό Κυριακάτικο καφέ.

Την ώρα που όλη η πόλη φοράει τα καλά της, με τον ήλιο να την κάνει λίγο πιο λαμπερή και να βγάζει τον κόσμο απ’ τα σπίτια του, μικροί και μεγάλοι υποδεχόμαστε την καινούρια Κυριακή με αισιοδοξία, χαμόγελο και μια δόση νεανικής τρέλας.

Όσοι και αν μας πουν πως το παρακάνουμε εμείς περήφανοι και ταλαιπωρημένοι προετοιμάζουμε ήδη το επόμενό μας ξενύχτι ενώ γεμίζουμε το βιβλίο της ζωής μας με ιστορίες που μια μέρα θα αξίζει να αφηγούμαστε. Νέοι είμαστε, μη μας μαλώνετε, αν όχι τώρα τότε πότε θα τις κάνουμε τις τρέλες και τις υπερβολές;