Τα «εγώ ποτέ» που είπαμε τα λουστήκαμε όλα

Από πολύ νωρίς προσπάθησαν να μας μάθουν με κάθε τρόπο, δυνατό κι αδύνατο, να μη λέμε μεγάλες κουβέντες. Γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη, γεμάτη παράγοντες τυχαίους κι αστάθμητους, γεγονότα που φανερώνονται μπροστά στα μάτια μας από εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Είναι κλασική περίπτωση όταν κάνεις σχέδια οι Θεοί, όπως λέει κι ο λαός, να γελάνε μαζί σου· ακόμα κλασικότερη περίπτωση, όλα όσα κάποτε ορκιζόσουν πως ποτέ σου δε θα έκανες, να βρέθηκες να τα κάνεις, προσποιούμενος πως δε θυμάσαι ότι κάποτε τα απέρριπτες δια παντός.

«Ποτέ μη λες ποτέ»- πολύ νόημα σε μικρές κουβέντες έκρυψε επιμελώς ο σοφός λαός με γνώση που απορρέει απ’ τη χρόνια εμπειρία. Αν κάπου μονάχα ταιριάζει το «ποτέ» είναι σίγουρα και μόνο μπροστά απ’ το «μη λες ποτέ». Γιατί το «ποτέ» είναι κουβέντα μεγάλη. Κουβέντα τεράστια. Κουβέντα πολύ βαριά να τη λες κι απάνω σ’αυτή να ορκίζεσαι μέσα σε μια ζωή τόσο απρόβλεπτη, για ένα μέλλον που στέκεται τόσο αβέβαιο και μακρινό μπροστά σε τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις.

Εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε, οι ανόητοι, πως μπορούμε όλα να τα ορίσουμε. Όλα να τα έχουμε του χεριού μας. Νιώθουμε παντοδύναμοι κι ικανοί όλα να τα χώσουμε στα κουτάκια μας, να κολλήσουμε πάνω τις δικές μας ταμπέλες, να οργανώσουμε σχεδόν ψυχαναγκαστικά τα πάντα στην κατά τη δική μας άποψη σωστή σειρά κι έτσι να ζήσουμε μια τέλεια τακτοποιημένη ζωή χαρισάμενη. Αμ δε!

Ζωή είναι όλα εκείνα τα γεγονότα που διαδραματίζονται όσο εσύ νομίζεις μάταια κι άθελά σου ότι σχεδιάζεις τη ζωή σου. Ζωή είναι τα εμπόδια που συναντάς. Οι αναποδιές. Ζωή είναι όλα εκείνα τα ακανόνιστα συμβάντα που σου πέφτουν σαν οβίδα στο κεφάλι απ’ το πουθενά και ξαφνικά νιώθεις πως κεραυνοβολήθηκες. Ζωή είναι ένα ξαφνικό μπουρίνι που σε βρίσκει ντυμένο με μαγιό να ξαπλώνεις σε μια μέχρι πρότινος ηλιόλουστη παραλία. Αυτό είναι ζωή. Ένας αστάθμητος παράγοντας. Το απρόβλεπτο.

Βρισκόμαστε λοιπόν κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας, νομίζοντας, όπως επανέλαβα, πως όλα τα γνωρίζουμε με βεβαιότητα και σιγουριά, προϊόντα της στενομυαλιάς μας, να λουζόμαστε όσα «εγώ ποτέ» ξεστομίσαμε ξεδιάντροπα στη ζωή μας. Ψυχρολουσία κανονική.

«Ποτέ δεν πρόκειται να κάνω όσα μου έκαναν.» «Ποτέ δε θα μπορούσα να ζήσω μ’ έναν σκύλο μες στο σπίτι.» «Ποτέ δε θα προδώσω τις αξίες μου για κανέναν.» «Ποτέ δεν πρόκειται να παντρευτώ.» «Ποτέ δεν πρόκειται να σ΄αφήσω.» «Εγώ μ’αυτόν; Ποτέ.»

Πόσα «ποτέ» βαριά κι ασήκωτα δεν έχουμε ξεστομίσει όλοι μας; Και πόσα η άτιμη ζωή μας δίδαξε βίαια ότι ποτέ δεν έπρεπε να πούμε; «Ποτέ» που άγγιξαν από κουτσομπολιά της καθημερινότητας ως κι σημαντικές αποφάσεις, την οικογένεια, τους φίλους, τις σχέσεις, τη σχολή, την καριέρα, τον έρωτα. Ένα σωρό μάταιες δηλώσεις που βρεθήκαμε γι’ αυτές να μας περιγελούν όσοι ήξεραν τι λέγαμε κάποτε και τι βρεθήκαμε να κάνουμε.

Γι’αυτό κι εσύ γίνε πιο επιεικής όταν κρίνεις των άλλων τις αποφάσεις, των άλλων τις ζωές. Προσπάθησε να μην κρίνεις και καθόλου αν μπορέσεις. Γιατί δεν ξέρεις αν κι εσύ βρισκόσουν κάποτε στη θέση τους τι θα έκανες. Δεν ξέρεις τι πέρασαν και τι τους οδήγησε σήμερα εκεί που είναι. Μπορεί κάποτε κι αυτοί να βρίσκονταν στη θέση που στέκεσαι τώρα εσύ και μάταια να διαλαλούσαν σαν κι εσένα για κάποιον άλλο πως ποτέ δε θα ακολουθούσαν το μονοπάτι που αυτός διάλεξε. Μετρίασε τα λόγια σου, εστιάσου στο «τώρα» και διεύρυνε τη γωνία της σκέψης σου. Ποτέ δεν ξέρεις πάνω σε τι σκοπέλους θα σε ρίξει το ποτάμι της ζωής, μέσα από τι τοπία θα σε κυλήσει και πού θα σ’ αφήσει να αράξεις για να απολαύσεις τη θέα.

Μην απορρίπτεις εντελώς και δια παντός τίποτα στη ζωή σου. Απλώς και μόνο γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει. Μια έκπληξη είναι η ζωή κι έτσι αντιμετώπισέ την. Ευχάριστη ή και κάποιες στιγμές δυσάρεστη, περιμένει στη γωνία για να σε εντυπωσιάσει εκεί που νόμιζες πως τα ‘χες δει όλα.