Το κλειδί της ευτυχίας έχει τη μορφή μιας ανοιχτής παλάμης

Ημέρα Δευτέρα, 14 του Νοέμβρη,το έτος 2016. Εποχή του «τι θα πει ο κόσμος;». εποχή των γρήγορων ρυθμών, της βιασύνης, της μισαλλοδοξίας και λίγο της ψυχρής επιδερμικής επαφής. Δε λέω, έχει και τα καλά της, αλλά, διάολε, πολλή βαβούρα.

Άνθρωποι που τρέχουν ή περπατούν πάντα σκυφτοί, ανακατεμένοι μέσα στον όχλο με χαμόγελα και φιλιά παθιασμένα σε παγκάκια και σταθμούς του μετρό. Ευτυχία και σκοτούρες μπερδεμένα όλα μαζί σκορπισμένα μες στο πλήθος.

Μέσα στους μπερδεμένους, τους τρελαμένους και μελαγχολικούς, τους προβληματισμένους και τους ανήσυχους, λίγο-πολύ, όπως κι εγώ έτσι κι εσύ κι όλοι μας κάποτε βρεθήκαμε και θα ξαναβρεθούμε. Σε μια εποχή που όπου κι αν κοιτάξεις θα σου πλασάρουν άγχος και προβλήματα, αδυνατούμε να κλείσουμε την πόρτα, να εμποδίσουμε το άγχος να περάσει το προστατευτικό μας τείχος και να τρυπώσει στο μυαλό και την καρδιά μας. Υπεραναλύουμε, σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά, στριφογυρίζουμε στα κρεβάτια μας κι αναρωτιόμαστε αν είμαστε άτυχοι, αν υπάρχει Θεός, αν μας δουλεύει το σύμπαν κι αν μας ραίνουν με γκαντεμόσκονη.

Υπάρχουν στιγμές που βλέπουμε παντού αδικία, που βιώνουμε μια συνεχή ατυχία, που μοιάζουν τα πάντα να έχουν την τάση της παταγώδους αποτυχίας και βρισκόμαστε εμείς να  χάνουμε την ψυχική μας ισορροπία προσπαθώντας να εννοήσουμε αν τέλος πάντων στραβός είναι ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε.

Παρατήρησε προσεκτικά τους ευτυχισμένους ανθρώπους, εκείνους που δείχνουν απαλλαγμένοι απ’ τα προβλήματα, τους ανάλαφρους και χαμογελαστούς. Πολύ γρήγορα θα καταλάβεις πως άνθρωποι δίχως προβληματισμούς δεν υπάρχουν -κι αν υπάρχουν είναι πολύ λίγοι. Κι αυτό γιατί είτε μικρά είτε ασήμαντα ο κάθε άνθρωπος κουβαλά τα δικά του άγχη, μάλιστα συχνά αδυνατώντας να τα συγκρίνει με τα μεγαλύτερα, τα σημαντικότερα, τα πιο οδυνηρά. Κι επιπλέον αρκετά γρήγορα θα αντιληφθείς πως άνθρωποι με σημαντικότερα προβλήματα από άλλους δείχνουν περισσότερο ήρεμοι κι αισιόδοξοι, πιο δυνατοί και ψύχραιμοι.

Το μυστικό της ευτυχίας σε ένα κόσμο που προσπαθεί σχεδόν με μανία να μας καταβάλλει αδιάκοπα βρίσκεται στο χέρι μας. Δεν το κρατάμε, είναι το ίδιο το χέρι μας. Έχει τη μορφή της ανοιχτής μας παλάμης που με πάθος, με θάρρος και λιγάκι θράσος έχουμε υποχρέωση να τείνουμε ενάντια και προς όποιον κι ό,τι έρχεται κατά πάνω μας για να μας εξουθενώσει, να μας βάλει τρικλοποδιά, να μας ξενερώσει.

Ακούγεται απλό και σχεδόν αισχρό, αλλά μια μούντζα είναι η απάντηση σε καθετί που έρχεται ευθαρσώς να σε χαλάσει, να σου μαυρίσει την ψυχή και να σε στενοχωρήσει χωρίς να υπάρχει στην ουσία σημαντικό πρόβλημα. Πρόβλημα είναι μόνο ό,τι σχετίζεται με την υγεία. Ρητά και κατηγορηματικά. Όλη η κακία κι η αρνητική ενέργεια του κόσμου, το κουτσομπολιό κι η λογοκρισία, η αποθάρρυνση κι η κατάκριση είναι απλώς μια μορφή καυσαερίου που σου μαυρίζει δίχως λόγο την ψυχή.

Ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι που καταφέρνουν κάθε μέρα να ξυπνούν και να στέκονται επιδεικτικά αδιάφοροι απέναντι σε οτιδήποτε υπάρχει μόνο και μόνο για να τους απασχολήσει αρνητικά το μυαλό χωρίς στην ουσία να έχει κάποια λύση. Ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι που κοιτούν μοναχά τον εαυτό και την ευδαιμονία τους, που προσπαθούν για το καλύτερο και έχουν τη δύναμη να αγνοήσουν τον οποιονδήποτε δεν αναγνωρίζει αυτή τους την προσπάθεια. Έχουν κατακτήσει τη νοητική ικανότητα να μην ασχολούνται με κακοτοπιές που δεν έχουν λύση, με κακίες, ψέματα κι ατυχίες που δε χρήζουν ανάλυσης, απλά προσπέρασης.

Ναι, αυτοί είναι ευτυχισμένοι. Όλοι εκείνοι που κάποτε άπλωσαν το χέρι για να δώσουν και κάποιοι τους το δάγκωσαν. Που άνοιξαν τα χέρια να αγκαλιάσουν κι αυτά έκλεισαν άδεια και μόνα αγκαλιάζοντας το κενό. Που έτειναν τα ακροδάχτυλα να χαϊδέψουν και το δέρμα που ακούμπησαν απαθές δεν ένιωσε το χάδι. Έτσι, πήραν τα δάχτυλά τους για όλους εκείνους πλέον τη μορφή της ανοιχτής παλάμης. Όμως, μόνο για όλους εκείνους˙ είναι πάντα σε ετοιμότητα να αγαπήσουν, όταν πραγματικά θα αξίζει.