Ώρες και μέρες κι εβδομάδες πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται. Να προβληματίζεται. Να τρώγεται με τα ίδια του τα ρούχα. Κάτι σου φταίει συνέχεια και με τίποτα δεν μπορείς να το βρεις. Κάτι σε χαλάει κι όμως δεν ξέρεις τι είναι. Βάζεις κάτω τα πράγματα, τα μετράς, τα κοιτάζεις και τα ξανακοιτάζεις, αδυνατώντας να καταλάβεις τι πάει στραβά.
Κοιτάζεις και το παρόν. Φαινομενικά είναι όμορφο. Είναι απλό, είναι εύκολο, είναι προτιμητέο. Όλοι σε ζηλεύουν που βρήκες έναν άνθρωπο να σε καταλαβαίνει, να σε προσέχει και να σε νοιάζεται. Να είναι τόσο καλός, τόσο σωστός, τόσο ευγενικός. Τόσο αξιοζήλευτος!
Κοιτάς τον εαυτό σου από απόσταση και πραγματικά σαστίζεις. Μουτζώνεσαι, σε βρίζεις, ντρέπεσαι. Γιατί δεν ηρεμείς επιτέλους; Γιατί είσαι τόσο αχάριστος; Τι θέλεις συνέχεια και σκαλίζεις με εμμονή την ευτυχία σου; Είσαι με τα καλά σου; Τι σου φταίει και δεν ησυχάζεις;
Έχεις αρχίσει να νιώθεις πως τρελαίνεσαι. Πως κάτι πηγαίνει με σένα τελείως στραβά. Πως κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχεις τελικά γιατί δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η συμπεριφορά σου. Φίλοι και γνωστοί, γνώριμοι μα ακόμα και ξένοι θαυμάζουν αυτό που εσύ έχεις˙ κι όμως εσύ στέκεσαι τώρα απέναντί του σαν ανακριτής, στήνοντάς το στον τοίχο, έτοιμος να το εκτελέσεις για λόγο πιθανώς ανύπαρκτο.
Προς εφησυχασμό σου, όχι, τρελός δεν είσαι. Δεν είναι τίποτα τυχαίο. Γιατί την ευτυχία δε χρειάζεται να την ψάξεις. Τη νιώθεις. Το ίδιο και την πληρότητα και τον έρωτα και την αγάπη. Δεν είναι αυτά αισθήματα προς αμφισβήτηση. Κάνουν πολύ φασαρία για να τα αγνοήσεις. Κι εσύ το έχεις καταλάβει.
Απλά πέφτεις στο πολυφορεμένο λάθος που κάποτε κάναμε ή θα κάνουμε όλοι μας. Κάνεις στον εαυτό σου τη λάθος ερώτηση. Κοιτάς προς τη λάθος κατεύθυνση. Αναρωτιέσαι γιατί δε φεύγεις. Ενώ στ’ αλήθεια αυτό που πρέπει να σκεφτείς -και που μάλιστα πιθανώς να μην μπορείς να απαντήσεις- είναι το γιατί μένεις.
Δε βρίσκεις ένα λόγο για να φύγεις. Δε βρίσκεις αφορμή. Δεν υπάρχει απτή αιτιολογία για να τρέξεις, να εξαφανιστείς. Κι όμως μέσα σου το ξέρεις και το νιώθεις πως αυτό θέλεις. Σαν θηρίο στο κλουβί, σαν δρομέας κολλημένος στη λάσπη. Νιώθεις μέσα σου την ορμή να σε τραβάει κι εσύ μένεις ακίνητος να σε κρατάνε εγκλωβισμένο τα δεσμά που σου ‘χει πλέξει το ίδιο το μυαλό σου.
Γιατί μένεις; Τι σε κρατάει; Είσαι εδώ γιατί δε θες να είσαι πουθενά αλλού, ή απλά μένεις από αδυναμία να φύγεις;
Πολλά τα ερωτήματα κι η απάντηση μόνο μια: το να μην έχεις ένα λόγο να μείνεις στη σχέση είναι από μόνο του ένας καλός και βροντερός λόγος για να φύγεις. Είναι λόγος σημαντικός, δεν είναι λόγος αδιάφορος. Έχει γερή βάση και δεν είναι να αδιαφορείς όταν αυτός ανακύπτει.
Το νόημα αυτής της ζωής είναι κάθε μέρα που ανοίγεις τα μάτια σου να έχεις ένα καλό λόγο για να ζεις. Και το να ζεις διαφέρει απ’ το να επιβιώνεις. Η ζωή θέλει κυνήγι, θέλει ενέργεια, θέλει δράση. Είναι μια καθημερινή κατάκτηση, δεν είναι συγκατάβαση. Πρέπει να τη γεμίσεις με τα «θέλω» τα δικά σου και κανενός άλλου. Πρέπει να τη φέρεις στα μέτρα σου και να την ξεχειλίσεις από πράγματα που αξίζει μια ζωή να τα κυνηγάς, να τα διεκδικείς, που να αξίζει για αυτά να παλεύεις.
Έτσι και στον έρωτα πρέπει να συμβαίνει. Να βρίσκεις χίλιους λόγους να μείνεις ακόμη κι όταν όλα φαίνονται πως πάνε στραβά. Να σε κρατάει κολλημένο ένα χαμόγελο, ένα ζευγάρι μάτια, μια αγκαλιά ή ένα καυτό κρεβάτι. Να διαλέγεις και να μη σε διαλέγουν. Να έχεις κατακτήσει κάτι και να αξίζει να το διεκδικείς κάθε μέρα, ακόμη κι όταν ήδη σου ανήκει, να μην το εγκαταλείπεις ποτέ. Να είσαι σε μια συνεχή εγρήγορση, σε υπερδιέγερση κι όχι σε αδράνεια.
Όταν αρχίσεις να αμφιβάλλεις, να αναρωτιέσαι και να αισθάνεσαι πως κάτι λείπει, τότε δεν είσαι τρελός. Κάτι όντως λείπει. Κι ίσως όλα τα άλλα να υπάρχουν μα να λείπει αυτό το μοναδικό «κάτι» που έχεις ανάγκη εσύ. Αυτό το «κάτι» που για χάρη του θα τα δώσεις όλα χωρίς να ζητήσεις πίσω τίποτα, που θα σε κρατήσει άγρυπνο τις νύχτες, που θα σε βάλει τις μέρες να κάνεις όνειρα και θα ζεστάνει το κορμί σου από επιθυμία.
Σκοπός είναι να αντιστρέψεις τις ισορροπίες. Σκοπός δεν είναι το να μένεις απλά, αλλά το να μη θέλεις να φύγεις με τίποτα. Να σκαλώσεις, να θες να παλέψεις, να θες να δοθείς. Όταν νιώσεις να έχεις χάσει το νόημα, την επιθυμία και την ανάγκη να μείνεις, απλά φύγε. Δε χρειάζονται εκατό λόγοι μα μόνο ένας: το ότι δε βρίσκεις ένα καλό λόγο να μείνεις.
Στο ερώτημα: « Γιατί φεύγεις;», απάντα «Και γιατί να μείνω;». Και τρέξε μέχρι κάτι να σε κρατήσει σφιχτά. Τόσο σφιχτά που δε θα μπορείς πια να φύγεις τρέχοντας.
Επιμέλεια Κειμένου Φένιας Σκαρλά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
