Ζηλεύω τα χαμόγελα που σκορπάς μακριά μου

Ξημερώνει η μέρα και το μόνο που μας βρίσκει να κάνουμε είναι να μετράμε αντίστροφα. Αφαιρώντας αργά και βασανιστικά μία-μία τις περασμένες, αδημονώντας για τη μέρα που θα μας βρει να κοιταζόμαστε στα μάτια κι όχι πάνω από τηλέφωνα κι υπολογιστές, μπροστά από οθόνες. Έχει η απόσταση χίλια βάσανα κι όμως αξίζει κάθε ένα από αυτά ξεχωριστά, μόνο και μόνο για τα δευτερόλεπτα που η καρδιά μου σταματά να χτυπά στην αγκαλιά σου.

Από όλες τις δυσκολίες που μπορεί να ξέρεις και να συζητάμε καθημερινά, από όλες τις δοκιμασίες που περνάμε μέχρι να ανταμώσουμε κι όλα τα δύσκολα έχοντας περάσει να κάνουν κάθε προσμονή να αξίζει, ένα δε σου έχω εκμυστηρευτεί κι όχι γιατί δεν σε εμπιστεύομαι, άλλα γιατί δε θέλω να με νιώθεις μακριά σου στενοχωρημένη.

Ζηλεύω. Ζηλεύω πολύ. Μη βιαστείς να με κρίνεις, μωρό μου, σου έχω εμπιστοσύνη. Κι αυτό γιατί με κάνεις να το νιώθω πως στα μάτια σου είμαι ξεχωριστή, πως στην καρδιά σου έχω φωλιάσει τώρα εγώ και δεν μπορεί να στριμωχτεί καμία. Δεν ανησυχώ πως θα με κοροϊδέψεις ούτε και μ’ αφήνει ο τρόπος που μου δείχνεις πόσο μ’αγαπάς να το πιστέψω.

Δε ζηλεύω τις άλλες, μάλιστα το ξέρουμε κι οι δυο πως αν ποτέ συμβεί μια κάποια προδοσία, δε θα είναι μονάχα η απόσταση η αιτία. Αν χαθεί ο έρωτας κι η επιθυμία, η επικοινωνία κι ο σεβασμός, το κακό μπορεί να συμβεί και κάτω απ’ τη μύτη σου.

Ζηλεύω όμως και φταίει γι’ αυτό η ύπουλη απόσταση που σιγοκαίει την καρδιά μου και με κάνει να τρελαίνομαι και να τα χάνω που δε σ’ έχω όταν σε θέλω. Ζηλεύω όλους εκείνους που σε βλέπουν να χαμογελάς. Ζηλεύω τη ζωή που κάνεις και τη χάνω. Που δεν τη μοιράζεσαι μαζί μου. Ζηλεύω τα χαμόγελα που σκορπάς κι από πίσω τους δεν κρύβομαι λιγάκι κι εγώ.

Μη με κακολογείς, προσπάθησε λιγάκι να με καταλάβεις. Ερωτευμένη είμαι και δεν μπορώ να υποκρίνομαι πως είμαι κουλ κι άνετη μακριά σου. Θα ήταν ειρωνικό να το προσποιηθώ αυτό το ψέμα, τάχα μου να περνάω τη ζωή μου λες και δε μου λείπει κι η παραμικρή πτυχή της ύπαρξής σου.

Δε θέλω να περνάς άσχημα μακρυά μου, προς Θεού. Χαίρομαι να σε ακούω να μου λες για τις υπέροχες μέρες σου, για τα κατορθώματά σου, χαίρομαι που είσαι ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή και περιτριγυρισμένος από φίλους που σε κάνουν να γελάς.

Γι’ αυτό που δε χαίρομαι είναι πως δεν είμαι κι εγώ εκεί τριγύρω, να μοιραστούμε στ’ αλήθεια τη χαρά. Να σε χαζεύω καθώς γελάς με το παρεάκι σου και να φουσκώνω από περηφάνια για κάθε κατόρθωμά σου. Να χορεύουμε μαζί στα μπαρ και να πίνουμε μέχρι το πρωί παρέα, να κάνουμε καμιά τρέλα με το αυτοκίνητο και μετά να σε μαλώνω που τρέχεις.

Έρωτας δεν είναι μια μανία; Να έχεις τον άλλο και να τον θες κι άλλο; Να πέφτεις με τα μούτρα, να τα τρως και να προσπαθείς πάλι απ’ την αρχή; Έρωτας δεν είναι λαιμαργία; Ναρκωτικό; Ένας μόνιμος εθισμός που σε κάνει να ζητάς διακαώς περισσότερη δόση του ανθρώπου σου; Ε λοιπόν, εγώ βρίσκομαι σε στέρηση.

Δε μου φτάνεις, κι αυτό γιατί δε σ’ έχω παρά μόνο κάποιες μέρες μες στο χρόνο. Κι είναι η μέρα μου άδεια κι είναι το χαμόγελό μου μισό όσο λείπεις. Νιώθω να σκορπάμε χαμόγελα και ζωές χωρίς να μοιραζόμαστε τα απλά, μικρά και καθημερινά, που όμως αυτά κάνουν και τα υπόλοιπα να φαίνονται μεγάλα.

Ζηλεύω τη χαρά μα και τη λύπη κι όλα τα συναισθήματα που βιώνεις και δεν μπορώ να βιώσω μαζί σου κι εγώ. Ενώ αυτό που εξ’ αρχής διαλέξαμε να κάνουμε, ήταν να μοιραστούμε ένα συναίσθημα τεράστιο, που δεν μπορεί ένας μοναχός του στην πλάτη να το σηκώνει.

Παίρνω δύναμη μονάχα τη στιγμή που συνειδητοποιώ πως κι εσύ νιώθεις ακριβώς το ίδιο. Κι είναι αυτή η ταύτιση μια κάποια παρηγοριά. Θέλεις και θέλω μαζί να μοιραζόμαστε τα μικρά και τα μεγάλα, αλλιώς κανένα δε θα είχε νόημα, θα γίνονταν όλα αυτομάτως μικρά, μουντά κι ανούσια.

Ως το βράδυ, μ’ αγαπάς και σ’αγαπώ κι είν’ όλα εντάξει.