Η αγάπη διδάσκεται

«Χρήστο, μη φας όλη τη σοκολατίνα, θα σου ανέβει το ζάχαρο!»

«Α, ρε Λενιώ.. ακόμα και στα 90 μας με προσέχεις! Δε βαρέθηκες μετά από 70 χρόνια γάμου;»

Ο Χρήστος και το Λενιώ ή Λενάκι είναι από εκείνα τα ζευγάρια που ακόμα και στα γηρατειά τους περπατούν χέρι – χέρι. Είναι εκείνο το ζευγάρι που κοιτάς στο δρόμο, χαμογελάς και σκέφτεσαι «Αυτή την αγάπη θέλω να ζήσω κι εγώ, θα βρω άραγε αυτόν τον ένα; Θα βρω τον άνθρωπό μου;».

Η αγάπη τους δεν βγήκε από παραμύθι.

Δεν υπήρχαν ιππότες με γυαλιστερές πανοπλίες και πριγκιποπούλες που περίμεναν στο παράθυρο αυτόν τον ένα, τον μοναδικό. Η ιστορία τους, η 70χρονη κοινή πορεία τους, είχε πολλά αγκάθια. Ζήσανε πόλεμο, πείνες, αποβολές κι εξορίες.

Ζήσανε από μακριά και από κοντά. Ζήσανε μαζί και χώρια. Περίμεναν ακόμη και μήνες μέχρι να δει ο ένας τον άλλο. Περάσαν στενοχώριες και χαρές, ζήλειες και απιστίες.

Ο Χρήστος κοιμήθηκε πολλές φορές στο πάτωμα. Κι όμως κατάφεραν κάτι το αξιοθαύμαστο. Να μείνουν μαζί 70 ολόκληρα χρόνια. Να δημιουργήσουν μαζί, να κάνουν παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Και τώρα να κοιτιούνται στα μάτια και όλοι να τους ζηλεύουν.

Πώς τα κατάφεραν όμως; Η σχέση τους ήρθε πολλές φορές σε τέλμα. Πολλές φορές είπαν «χωρίζουμε». Είχαν όμως ακόμα και στους χωρισμούς τους μια ιδιαιτερότητα. Ποτέ δεν είπαν «σε χωρίζω».

Άλλωστε, ήξεραν καλά πως της αγάπης ο μέγιστος εχθρός είναι ο εγωισμός.

Δεν παντρεύτηκαν από συμφέρον. Παντρεύτηκαν από έρωτα. Η αγάπη διδάσκεται, θα σου πουν.

Ναι, καλά διαβάσατε. Η αγάπη διδάσκεται. Μπορείς να μάθεις ν’ αγαπάς, να προσέχεις, να βοηθάς, να στέκεσαι δίπλα στον άνθρωπο σου. Να είσαι εκεί γι’ αυτόν. Να είσαι σωστός. Να συγχωρείς.

Δεν ζυγίζεις την αγάπη, δεν της βάζεις καντάρι. Δεν μετράς τι έδωσες και τι πήρες. Και όλα αυτά διδάσκονται. Κι όσο για τον έρωτα; Τον ανανεώνεις. Δεν παραιτείσαι. Δεν συμβιβάζεσαι. Τον επαναφέρεις.

Φαίνεται δύσκολο σε πολλούς να ερωτευτούν ξανά τον ίδιο άνθρωπο, όμως δεν είναι ακατόρθωτο. Έδωσαν μια υπόσχεση όταν παντρεύτηκαν «Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα». Ο Χρήστος και το Λενιώ δεν παραιτήθηκαν στα δύσκολα. Το πάλεψαν.

Πολλοί ισχυρίζονται πως όταν χαθεί ο έρωτας πρέπει τα ζευγάρια να χωρίζουν. Να ξεχάσουν το «για πάντα». Μα για αυτό το «για πάντα» ένωσαν τις ζωές τους. Φυσικά υπάρχουν ζευγάρια που πρέπει να χωρίζουν. Ζευγάρια που ουδέποτε ερωτεύθηκαν και είναι μαζί από συμφέρον ή ζευγάρια στα οποία υπάρχουν περιστατικά βίας.

Τα πρώτα ζευγάρια προκύπτουν από εμπορικές συναλλαγές και όπως και στο εμπόριο έτσι και σε αυτές τις σχέσεις κάποια στιγμή η συναλλαγή ολοκληρώνεται. Στα δεύτερα επιβάλλεται άμεσα ο χωρισμός και η αναζήτηση ενός νέου έρωτα. Φυσικά επιβάλλεται και η άμεση παρέμβαση όλων των αρμοδίων αρχών και ανθρώπων για την προστασία του θύματος.

Οι συμβιβασμένες σχέσεις είναι οι παρατημένες σχέσεις. Ο άνθρωπος που παραιτείται ενώ έχει κάνει μια επιλογή ζωής είναι σχεδόν δεδομένο πως θα παραιτηθεί και στην επόμενη σχέση του.

Οι σχέσεις σίγουρα δεν είναι zapping στην τηλεόραση. Δε γίνεται να είσαι παθητικός και η μόνη σου κίνηση να είναι να πιάσεις το τηλεκοντρόλ και να περιμένεις από τους άλλους να πρωταγωνιστήσουν. Στη σχέση σου εσύ έχεις τον πρώτο ρόλο.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως πρώτα απ’ όλους ευθυνόμαστε εμείς για τα λάθη μας κι εμείς έχουμε την δυνατότητα να δομήσουμε μια σχέση συναρπαστική, μια σχέση ζωής.

Η παραίτηση αφορά τον άνθρωπο, όχι τη σχέση.

Είναι ελκυστικός ο νέος έρωτας, η νέα ζωή, η «ζωή που δεν έζησες», μα είναι ακόμα πιο ελκυστική στη νέα σου ζωή να έχει συμμετοχή ο άνθρωπος σου. Αυτός που ερωτεύτηκες, που αγάπησες, που θέλησες να περάσεις την κάθε στιγμή της ζωής σου μαζί του.

Ο έρωτας είναι αγώνας, είναι θυσίες, είναι γέλια και κλάματα, είναι ρουτίνα κι εκπλήξεις. Ο έρωτας είναι η καθημερινή σου τριβή με τον άνθρωπό σου. Ο έρωτας είναι η καθημερινή τριβή με τον εαυτό σου.

Ο έρωτας δεν είναι εφήμερος. Δεν είναι παθιάρικα φιλιά στις γωνίες των δρόμων. Ο έρωτας είναι η κάθε μέρα που περνά, που έρχεται λίγο πιο κοντά στο «για πάντα». Ο έρωτας είναι οι ματιές του Χρήστου και της Λενιώς στα 90 τους.

«Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος Χρήστο μου».

«Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος Λενιώ μου».

Στο τέλος κάνεις ταμείο. Happy end.