Οι όμορφες αναμνήσεις μας, είναι οι δυνατές στιγμές που ζήσαμε.
Είναι οι στιγμές που δεν ξορκίσαμε από την ψυχή και την καρδιά μας.
Είναι οι στιγμές που δεν τις καθαγιάσαμε, αλλά τις βιώσαμε στο έπακρο, μέσα από χαμόγελα και κλάματα.
Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που σφαλίζοντας τα μάτια αγγίζουμε την ύπαρξη μας.
Είναι οι προσεγγίσεις μας, όταν σπάει η ροή της ρουτίνας. Ε
ίναι το καταστάλαγμα του χρόνου που περνά. Αυτές είναι οι όμορφες αναμνήσεις μας.
«Φύγε από το σπίτι». Ο θυμός πλημμύριζε τα μάτια με αίμα. Νόμιζε κανείς πως θα γινόταν φονικό. Η φωνή του κάλυψε τα πάντα στο μικρό διαμέρισμα.
Μετά από τρεις ώρες που μόνο άκουγε στον καβγά, ψέλλισε στην αρχή ένα «φύγε» και σήκωσε τα μάτια αργά προς το μέρος της. Οι φλέβες του φούσκωναν και άρχισε να βαριανασαίνει. Ήθελε από τη μια να τη σφίξει τόσο πάνω του ώστε να μη χάσει ούτε ανάσα της και από την άλλη να ηρεμήσει. Να μείνει μόνος και να ζυγιάσει τα πράγματα.
Η μόνη του επιλογή να τη διώξει από το σπίτι. Πέρασε καιρός μα η στιγμή αυτή τον στιγμάτισε.
Κουβάλησε το σταυρό του και κατάλαβε πως τον σταυρό δεν τον κονταίνεις. Τον κρατάς δυνατά, τον σέρνεις με ιδρώτα, τον χρησιμοποιείς ως γέφυρα και μαθαίνεις να προχωράς. «Καρουζέλ, κόκκινες και χρυσές μπάλες! Τι τέλεια!». Κάνεις σαν τρίχρονο μπροστά στα καινούρια του παιχνίδια.
Ευλαβικά ξετυλίγεις το περιτύλιγμα της καθεμίας χριστουγεννιάτικης μπάλας. Τεντώνεσαι στις μύτες των ποδιών σου για να τις τοποθετήσεις στο πιο ψηλό κλαδί. Μια χρυσή, μια κόκκινη μπάλα. Χαμογελάς σε κάθε νέο μπιχλιμπίδι που ανοίγεις. Γελάς και γεμίζει το σαλόνι ευτυχία. Κι εγώ βουρκώνω στην κουζίνα. Δεν θέλω να με δεις να κλαίω από χαρά που είσαι εδώ, στο σπίτι μου και στολίζεις.
Αγγελάκια τοποθετείς στην βιβλιοθήκη κι εγώ έναν άγγελο στην καρδιά μου. Χοροπηδάς από τη μια μεριά στην άλλη και καταλήγεις με ένα σάλτο στην αγκαλιά μου. Σκουπίζεις τα δάκρυά μου και λες πως μ’ αγαπάς. Βαθιές ανάσες κι ανασυγκρότηση.
Οι αναμνήσεις μας είναι η αίθουσα αναμονής των συναισθημάτων μας. Έχουν όμως δικιά τους θέληση και ζωή. Αναβλύζονται χωρίς δισταγμό, χωρίς να ρωτηθούν στις πιο αδιάκριτες στιγμές.
Συγκρούονται με τη λογική μας και δημιουργούν ανισορροπίες στον ψυχισμό μας. Λειτουργούν ως άγγελοι των πιο σκοτεινών και ελπιδοφόρων μηνυμάτων. Ως άγγελοι των κρυφών πόθων και αμάρτυρων ανασφαλειών μας.
Οι αναμνήσεις τελούνται ως ιερό μάθημα κατ’ επανάληψη. Διδάσκουν τα λάθη ως εμπειρία για το μέλλον. Προσδίδουν αξία στις νέες απολαύσεις που έρχονται. Προσδίδουν κύρος στις ιστορίες που αφηγούνται και μετέπειτα γίνονται τραγούδια. Αποκτούνται δεξιότητες για την αναγνώριση και αποφυγή σκοπέλων, καθώς και για την κατασκευή πανοπλιών. Πανοπλιών που γυαλίζουν και ξεγελούν για την αποτελεσματικότητά τους.
Η καρδιά είναι διάτρητη από βόλια αναμνήσεων. Χωρισμοί και έρωτες. Χαμόγελα και κλάματα. Μεθύσια με φίλους και μεθύσια για απώλεια μνήμης. Τραπέζια και χαρές. Τραπέζια και λύπες. Πίσω και μπροστά. Εξισώσεις που δεν λύνονται. Όλες οι δυνατές στιγμές είναι διδακτικές. Οι δυνατές στιγμές που ζήσαμε είναι οι όμορφες αναμνήσεις μας.
Συντάκτης: Αστέριος Αστερίου
