Είναι έρωτας; Είναι ανάγκη για επικοινωνία, για αλληλεπίδραση, για χαμόγελα πλατιά; Είναι τ’ ότι μόλις τα φώτα σβήνουν κι αγγίζω το γυμνό σου κορμί κατευθείαν όλα μοιάζουν να βγάζουν νόημα; Τ’ ότι όλα μοιάζουν να παίρνουν το δρόμο τους;
Δεν ξέρω τι είναι και δε θέλω και να μάθω στην τελική. Όταν είμαστε μακριά δε σκέφτομαι τι είναι αυτό που έχουμε εγώ κι εσύ. Δε θέλω να το ψάξω γιατί δε θέλω να το χαλάσω. Μ’ έκανες να μη μ’ απασχολούν οι λεπτομέρειες, εκτός κι αν αφορούν τα χείλη σου.
Μ’ έχεις κάνει και μιλάω για σένα αλλά όχι όπως συνήθιζα να μιλάω για τα πλάσματα που είχα δίπλα μου. Τώρα με αφορούν μονάχα οι σκέψεις σου. Δε με νοιάζει το πώς μοιάζεις ή το αν έχουμε κοινά γούστα. Δε με νοιάζει αν στο κρεβάτι τα κορμιά μας μπλέκουν με τρόπο που μου αρέσει. Όλα αυτά τα έχεις κάνει μικρές κι ασήμαντες λεπτομέρειες γιατί μου τα ‘χεις κάνει τόσο δεδομένα. Δεδομένα όχι από την άποψη πως ξέρω πως δε θα τα χάσω. Δεν είσαι το σιγουράκι μου. Δεδομένα γιατί κάθε δευτερόλεπτο μου επιβεβαιώνεις πως η καρδιά μου κάνει πολύ καλά που χτυπάει λιγάκι διαφορετικά όταν σκέφτεται εσένα.
Μιλάω για σένα κι αναφέρομαι στις γαμάτες ιδέες σου. Στην αγάπη και το πάθος που έχεις για κάθε τι που σου αρέσει και το κάνεις με όλη σου την καρδιά. Ψοφάω για τη σπίθα που έχεις στα μάτια σου όταν μου μιλάς για τ’ αδέρφια σου. Και για τις ατέλειωτες ώρες που μπορείς να μου μιλάς για μια μικρή λεπτομέρεια και να μη σταματάς. Όταν με ρωτάνε για σένα, αυτά τους λέω.
Θα μπορούσα να τους πω για τον τρόπο που με κάνεις να αισθάνομαι όταν είμαι μαζί σου. Που σκέφτεσαι αυτό που θέλω και μου το δίνεις πριν καν το ζητήσω. Είτε αυτός είναι ένας καλός λόγος, είτε μια βόλτα τη στιγμή που έχω μπουχτίσει απ’ όλους και όλα, είτε ένα φιλί. Θα μπορούσα να τους μιλάω ώρες για το κορμί σου και τον τρόπο που με κυριεύει. Με κάνεις ό,τι θέλεις κι ας σιχαίνομαι να το παραδεχτώ.
Και δε με νοιάζει στην τελική. Γιατί στο είπα. Για σένα μιλάω για όλ’ αυτά που έχεις στο μυαλό και την καρδιά σου. Για τ’ ότι είσαι ένα πλάσμα φωτεινό κι ας κρύβεις φόβους μέσα σου. Κάθε άγγελος έχει κι ένα μικρό δαιμονάκι μέσα του κι αυτή είναι η γλύκα. Για τ’ ότι είσαι ένα ουράνιο τόξο μετά από τις μεγάλες καταιγίδες που είχα στο μυαλό μου. Και ήρθες ξαφνικά, αναπάντεχα. Τοποθετήθηκες στη ζωή μου δίχως καν να ρωτήσεις. Στριμώχτηκες μέσα στον εγκέφαλο μου και τώρα, κυρία μου, δεν ξεκουνιέσαι με τίποτα.
Γι’ αυτό μου αρέσεις πάνω απ’ όλα τ’ άλλα. Γιατί ξέρεις τι θέλεις και ξέρεις να το διεκδικείς. Έχεις πείσμα κι όλα τα έκανες να μοιάζουν πολύ απλά. Δε με νοιάζει που μαυρίζουν οι σκέψεις σου που και που. Δε μ’ απασχολεί που κάνεις σκέψεις μακρινές και πολλές φορές κι απαισιόδοξες.
Με νοιάζει που μπήκες στη ζωή μου με τρόπο που είναι λες κι ήσουν εκεί χρόνια. Με νοιάζουν τα χαμόγελα τα ζεστά, τα χαζά ανέκδοτά σου που μου είναι τόσο οικεία, η τσιριχτή σου φωνή που στο μυαλό μου είναι η πιο μελωδική, η πιο γλυκιά φωνή.
Νομίζω πως θα μιλάω για πολύ καιρό για σένα. Θα λέω, θα λέω, θα λέω και δε θα σταματώ. Ακριβώς με τον τρόπο που μου μιλάς κι εσύ για όλα όσα σε παθιάζουν. Έτσι κι εγώ θα μιλώ για σένα. Κι αν με άκουγες να μιλάω έτσι για σένα, θα σε ερωτευόσουν κι εσύ. Πάμε στοίχημα;
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννη Κυράπογλου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
