Όταν ήμουν μικρός έλεγα πολύ συχνά τη λέξη «εννοείται». Ό,τι κι αν μου έλεγε η μαμά κι ο μπαμπάς, την είχα έτοιμη αυτή τη λέξη. Ένιωθα πολύ έξυπνος, καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν μου λέγανε κάτι κι εγώ ήμουν με αυτή την ατάκα στο στόμα. Έπιανα με τη μία αυτά που μου λέγανε, είχαμε αναπτύξει έναν άλλο κώδικα επικοινωνίας.
Όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω πως αυτός ο κώδικας είναι είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας. Αντιλήφθηκα πως οι άνθρωποι, για να έχουν κοινό κώδικα και να θεωρούν κάποια πράγματα αυτονόητα, πρέπει να έχουν κοινή νοοτροπία, παρόμοιες αντιλήψεις, ίδιο τρόπο σκέψης. Σε καμία περίπτωση ίδιες ιδέες, ο καθένας είναι μοναδικός άλλωστε κι έχει έναν τεράστιο λευκό καμβά μέσα στο κεφάλι του, τον οποίο τον ζωγραφίζει όπως θέλει.
Αυτό που για σένα είναι αυτονόητο, εγώ μπορεί να μην το καταλαβαίνω καν. Να μην υπάρχει ούτε ως αμυδρά σκέψη στο κεφάλι μου. Αυτό που εγώ θεωρώ δεδομένο, εσύ μπορεί να το ακούς πρώτη φορά.
Ο συγκάτοικός μου θέλει όλες τις κούπες με συγκεκριμένο τρόπο τοποθετημένες. Εγώ είτε τις βάλω τη μία πάνω στην άλλη, είτε αραδιασμένες όπως να’ ναι, το ίδιο και το αυτό. Και νευριάζει. Εγώ θεωρώ δεδομένο πως κάθε Κυριακή που παίζει ο Παναθηναϊκός απαγορεύεται να μου μιλάει άνθρωπος. Εκείνος θα μπαίνει μέσα στο σπίτι και θα με τσιγκλάει, αδυνατώντας να καταλάβει πόσο μου σπάει τα νεύρα.
Είτε είναι η συμπεριφορά, είτε η στάση ζωής, είτε οι κανόνες υγιεινής, ακόμα κι ο τρόπος που βάζουμε την οδοντόβουρτσα μέσα στο παραθυράκι, αν δεν υπάρχει κοινή νοοτροπία, το αυτονόητο δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό είτε το έχεις με κάποιον είτε όχι. Και θέλει μεγάλη τριβή και κόπο για να καταφέρεις να συνυπάρξεις και να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που απέχετε παρασάγγας στη νοοτροπία.
Εγώ είμαι Παναθηναϊκός κι αγαπάω τον Καραγκούνη κι εσύ μεγάλωσες στα ερυθρόλευκα και τον Τζιοβάνι. Υπάρχει περίπτωση να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο και να βρούμε μέση οδό; Ουδεμία.
Υπάρχει περίπτωση να μου αρέσει ο Μάλαμας κι εσένα η Μαλού και να βρούμε κοινό σημείο τομής για να πάμε σε μια συναυλία; Υπάρχει ένα έστω ενδεχόμενο να τα βρει και να κάτσει στο ίδιο τραπέζι ο αριστερός με τον ακροδεξιό και να μην διαφωνήσουν ακόμα και για το χρώμα του ουρανού;
Δύσκολο πράγμα και δυσεύρετο ο κοινώς κώδικας επικοινωνίας. Αυτό το «εννοείται» το έχω βγάλει από το λεξιλόγιό μου. Τίποτα δεν είναι δεδομένο κι αυτονόητο, για να καταλάβω αυτά που θέλουν να μου πουν πρέπει να τα ξανακούσω είκοσι φορές και πάλι, του κεφαλιού μου θα καταλάβω. Όλοι μας έτσι δεν είμαστε; Σκόρδο θα μας πούνε, το κεφάλι μας κρεμμύδι θέλει να ακούσει, κρεμμύδι θα ακούσει. Τελεία και παύλα.
Πόσο μάλλον στον έρωτα. Την έλλειψη επικοινωνίας και συνεννόησης να δω πώς θα τη νικήσεις. Αν χρειάζεται να διατυπώνεις τα πιστεύω σου εκατό φορές μέχρι να τα καταλάβει ο υποτιθέμενος άνθρωπός σου, αν πρέπει να βασανίζεις το μυαλό σου κάνοντας κοπτοραπτική για τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσεις, μην τυχόν και παρεξηγηθεί, τότε τα πράγματα είναι ζόρικα.
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει τι έχεις στο μυαλό σου. Μεγάλωσες στην πόλη κι εγώ στο χωριό. Μεγάλωσες με Φρανκ Σινάτρα κι εγώ με Καζαντζίδη. Δουλεύεις από τα 15 κι εμένα μου τα φέρνανε όλα στο πιάτο μια ζωή.
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και κανένα «εννοείται» δε θα ακούσεις αν δε μοχθήσεις για να καταλάβεις τον άνθρωπο απέναντί σου. Ελάχιστοι είναι αυτοί που μπαίνουνε στον κόσμο σου και ήταν λες και βρίσκονταν για πάντα εκεί. Αυτοί είναι θησαυροί και τρανταχτές εξαιρέσεις του κανόνα φυσικά. Για όλους τους άλλους, θέλει ιδρώτα για να νιώσουν αυτονόητα αυτά που κουβαλάς στο μυαλό σου.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννη Κυράπογλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
