Όταν ήμουν μικρός και μ’ έστελνε ο πατέρας μου στην ακαδημία ποδοσφαίρου της γειτονιάς μου, μου έμενε πάντοτε μια εντολή από τον προπονητή μου. Μπορεί να ξεχνούσα όλα τ’ άλλα, όμως το «Κάνε την πρώτη σου σκέψη, πράξη» δεν το άφησα στιγμή να βγει απ’ το μυαλό μου.
Ναι, εκεί τα πράγματα ήταν πάντοτε απλά. Πριν πάρεις την μπάλα στα πόδια σου έπρεπε να είχες αποφασίσεις τι θα την κάνεις. Να διαλέξεις τον συμπαίκτη που θα την πασάρεις, το αν θα κάνεις δυο βήματα μαζί της, το ενδεχόμενο να σηκώσεις κεφάλι προς το τέρμα και να δοκιμάσεις να βάλεις γκολ.
Και μετά σκέφτομαι πως το πιο ηλίθιο παιχνίδι στον κόσμο είναι οι σχέσεις. Εκεί δεν υπάρχει το «κάνω πράξη την πρώτη μου σκέψη». Η πρώτη σκέψη πρέπει να μένει κλειδαμπαρωμένη. Μην πούμε καμιά κουβέντα παραπάνω και φανερώσουμε τα συναισθήματά μας. Μην πούμε «Σ’ αγαπώ» γιατί αυτά τα πράγματα, δεν ξέρω αν το ξέρεις, πλέον τους τρομάζουν τους ανθρώπους. Κι ας είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό μόλις κοιτάς στα μάτια έναν άνθρωπο, κι ας μη σου βγαίνουνε άλλα λόγια, πρέπει να μαζευτείς, να κρύψεις αυτά που νιώθεις. Τα σκληρά, τα δυνατά συναισθήματα τους διώχνουν τους ανθρώπους.
Ένα ηλίθιο κωλοπαίχνιδο είναι οι σχέσεις. Εγώ θυμάμαι πως σε όλα τ’ αθλήματα το ζήτημα ήταν ο κοινός σκοπός, η επίτευξη ενός στόχου, το να βγάλουμε αυτοματισμούς, να φανεί πως αυτό που κάνουμε είναι ενιαίο. Κι οι σχέσεις σου μαθαίνουν πως όλα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου, να παλέψεις για το τομάρι σου για να μην πληγωθείς. Στο ποδόσφαιρο που τρελαινόμουν να παίζω, τρελαινόμουν γιατί ένιωθα Θεός να δίνω το 100% σε κάθε μου στιγμή, να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος, όχι για εμένα, αλλά για να πετύχω κάτι κοινό. Για να χαμογελάσω εγώ κι άλλοι τόσοι μαζί μου. Αυτοί που όταν αποτυγχάναμε, ήταν εκεί για να με σηκώσουν απ’ το έδαφος και να μου πουν «Έλα, τα δώσαμε όλα, αποτυχία είναι να μην προσπαθείς».
Και στις σχέσεις τι είναι επιτυχία; Να δώσεις λίγα και να πάρεις πολλά. Να μη ματώσεις, να μη μοχθήσεις, μην τυχόν και τσαλακωθείς. Να το βάλεις στα πόδια μόλις δεις την πρώτη δυσκολία. Να μη νιώσεις πολλά γιατί δεν κάνει. Να μη δοθείς γιατί ποιος ξέρει πού έχεις μπλέξει. Να κάνεις καβγά για να βγεις από πάνω, όχι για να βρεις μια λύση. Να προσπαθείς να αποδεικνύεις στον εαυτό σου πως τίποτα δεν αξίζει, ενώ μπροστά σου μπορεί να έχεις ένα κάτι. Ένα κάτι που αν του δώσεις σημασία μπορεί και να μεγαλουργήσεις μαζί του.
Τις σιχαίνομαι. Είναι άδικες, πονάνε, με ματώνουν. Αλλά θα συνεχίσω να προσπαθώ με τον τρόπο το δικό μου. Εγώ θα νομίζω πως θα παίζω ποδόσφαιρο και θα κάνω και θα λέω πάντα ό,τι μου έρχεται πρώτο στο ξεροκέφαλό μου. Θα φωνάζω δυνατά την αγάπη μου αφού τη νιώθω κάθε φορά που σε κοιτάζω ή σε σκέφτομαι ή σ’ ακούω. Θα παίρνω το πρώτο τρένο να έρχομαι κι αν δε θες να μείνω, δεν πειράζει, ξέρω κάτι και γαμώ παγκάκια έξω απ’ το σπίτι σου. Θα σου φωνάζω στους καβγάδες μου και δε θα είμαι διπλωμάτης. Η διπλωματία είναι για τους ψεύτες κι αυτό που νιώθω είναι ό,τι πιο αληθινό. Θα δυσκολευτείς να προσαρμοστείς με ένα παιδάκι με μυαλό ποδοσφαιριστή δίπλα σου. Στρώσε τον κώλο σου όμως γιατί δεν έχω σκοπό να σε κάνω να πονέσεις δίπλα μου, αλλά να ζήσεις.
Και πού ξέρεις, μπορεί να βάλουμε και κανένα γκολ παρέα.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
