Φτάσαμε εκεί που θέλαμε. Εκεί που παλεύαμε τόσο καιρό. Καμιά πενηνταριά ανασφάλειες, καμιά εκατοστή καβγάδες για ζήλιες κι εκατομμύρια βρισιές μετά, τη βρήκαμε την άκρη. Δε σιχαίνομαι κάθε αρσενικό που κυκλοφορεί σε ακτίνα πεντακοσίων μέτρων πια. Συνήθισες την εβδομαδιαία βραδιά που απλώς κάθεσαι στην άλλη άκρη του ακουστικού και μ’ ακούς να σου λέω πως δεν είμαι αρκετός για ‘σένα κι άλλες δεκάδες μαλακίες.
Έχω μάθει να καταλαβαίνω. Μου έχεις μάθει να καταλαβαίνω πως δεν είμαι μονάχα εγώ κι ο μικρόκοσμός μου εκεί έξω, πως υπάρχουν πράγματα που αξίζουν πολύ περισσότερο απ’ το βόλεμα και τον εγωισμό μου. Έμαθα ν’ ακούω για τη μέρα σου και το συνήθισα τόσο που δε θέλω ν’ αναφέρω κάτι για τη δική μου μέρα, θέλω μονάχα να χάνομαι σε οτιδήποτε χαζό, αστείο, ακόμα κι ασήμαντο μου λες, αρκεί να ρουφάω με μικρές γουλιές τη ζωή σου όπως την αφηγείσαι.
Έμαθα να μυρίζω δίπλα σου. Η μυρωδιά του καφέ έγινε η αγαπημένη μου μετά από εκείνη των μαλλιών σου. Να βγαίνω έξω και να μη με νοιάζει πού θα πάω, αρκεί να είμαι μαζί σου και θα μας βγει σε καλό. Είτε αυτό το καλό λέγεται γαμάτες συζητήσεις, είτε βρόμικο φαγητό, είτε ανεπανάληπτα ηλίθιοι καβγάδες, είτε σεξ σ’ ένα μέρος που ξέρω μονάχα εγώ κι εσύ.
Έμαθες τη σημασία της αφής. Κατάλαβες πόσο σου αρέσουν τα χάδια στα μάγουλα την ώρα που ξυπνάς, πόσο σου αρέσει να μου κρατάς τα χέρια σφιχτά όταν έχουμε μαλώσει, αλλά πολύ πιο χαλαρά όταν είμαστε στα ντουζένια μας. Έμαθες δίπλα μου τη σημασία της αγκαλιάς, πως δεν είναι μια βλακεία που κάνουν τα ζευγάρια έτσι απλά, δίχως νόημα, αλλά μια ιεροτελεστία που δίνεις και παίρνεις πράγματα δίχως να χρειαστεί να πεις ούτε λέξη. Όταν οι λέξεις δε βγαίνουν, έρχεται η αγκαλιά και παίρνει τη θέση τους. Τόσο σημαντική είναι.
Μάθαμε να δίνουμε και να δινόμαστε. Να βάζω εσένα προτεραιότητα, να βάζω εσένα πάνω κι από ‘μένα. Ό,τι κάνεις για τον εαυτό σου πεθαίνει, ενώ όσα κάνεις γι’ αυτούς που αγαπάς μένει αθάνατο, λένε.
Και τώρα που μίλησα για εμάς και για όσα μου έμαθες, τώρα που έδειξα πόσο όμορφα είναι όλα και πόσο δυνατοί είμαστε, ας μιλήσω και λίγο για ‘μένα. Με καμία διάθεση εγωισμού, τον παρτάκια που είχα μέσα μου τον πήρες και τον πέταξες στα σκουπίδια άλλωστε.
Δεν είμαι δυνατός. Τα βράδια που σου λέω πως όλα θα πάνε καλά, μέσα μου τρέμω μη σε χάσω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ξέρω πως θα τα γαμήσω όλα μια μέρα. Θα τα διαλύσω σ’ ένα δευτερόλεπτο. Όλα στα έχω πει, γυμνός είμαι μπροστά στα μάτια σου, αλλά πώς να σου πω πως φοβάμαι τον εαυτό μου τον ίδιο; Αυτόν που χρειάστηκες όταν φοβήθηκες πως όλα τελειώνουν, αυτόν που σε κράτησε όταν δεν άντεχες άλλο, αυτόν που λες πως αγαπάς. Πώς να σου πω πως πιο πολύ απ’ όλα αυτόν φοβάμαι πως θα μας κάνει κακό;
Δεν είναι δικαιολογία. Είναι η πραγματικότητα που μαζί της ξυπνάω κάθε πρωί. Τρέμω μην αρχίσω μια μέρα να κλαίω λέγοντάς σου πως δεν αντέχω άλλο να προσπαθώ όταν τα παρατάς. Μοιάζω υπερήρωας, δεν είμαι. Ακόμα τα νεύρα μου πάνε να πεταχτούν απ’ τη ζήλια, δεν είμαι το κούλ τυπάκι που νόμιζες πως έγινα.
Ακόμα με γαμάνε οι σκέψεις πως δεν είμαι εγώ για ‘σένα, πως θα βρεις κάτι καλύτερο και θα την κάνεις μακριά. Ακόμα πονάει όλο μου το σώμα μόνο στη σκέψη πως στον επόμενο καβγά δε κρατηθώ, δε θα σου πω «Συγγνώμη» αλλά «Άντε γαμήσου» γιατί πίστεψέ με, το άξιζες πολλές φορές.
Είναι ωραία τα μεγάλα λόγια. Είναι φοβερά τα συναισθήματα που έχω για σένα, που σε κοιτάζω και την ίδια στιγμή ηρεμείς το κεφάλι μου και κάνεις το σώμα μου να θέλει να τιναχτεί. Είναι απίστευτες οι στιγμές. Το βλέμμα σου γεμάτο αγάπη, τα χέρια σου να με γδέρνουν, η μυρωδιά σου στα ρούχα μου, η γεύση μου στο στόμα σου και στα αυτιά μου ο ήχος της φωνής σου ακόμα κι αν είσαι χιλιόμετρα μακριά.
Είναι ασύγκριτος ο φόβος όμως κι ο πόνος πως μια μέρα θα τα διαλύσω όλα επειδή πίσω απ’ όλα αυτά, είμαι ακόμα ένας αδύναμος τύπος που αυτό που αγαπάει είναι και η πιο μεγάλη του αδυναμία, η πιο ανοιχτή του πληγή. Θα τα κάνω όλα πουτάνα μια μέρα και δε θα φταίω. Εσύ μ’ έκανες να σ’ αγαπήσω, δεν έτυχε απλά. Δε συνέβη μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννη Κυράπογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
