Το είχα ακούσει και πιο μικρός αυτό το ρητό κι ομολογώ πως δεν το καταλάβαινα. «Για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου πρέπει να αυτοκαταστραφείς». Απορούσα καθώς πίστευα πως η ανακάλυψη του εαυτού σου έχει να κάνει μονάχα με τα χαμόγελα, τις όμορφες στιγμές και την ευτυχία. Εκεί είναι που μαθαίνουμε τους εαυτούς μας, έλεγα. Όταν όλα είναι όμορφα κι έχουμε όλα όσα –νομίζουμε πως– θέλουμε.
Κι έρχομαι σήμερα, λίγα χρόνια μετά να πω πως ήταν μια τεράστια μπούρδα αυτή η πεποίθηση που είχα. Αν δεν καταστραφείς, πώς θα μάθεις ποιος είσαι; Πολύ περισσότερο, αν δεν καταστρέψεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, ποιο το νόημα της ύπαρξής σου; Θα ζεις για πάντα σε συννεφάκια πως τα πάντα είναι τέλεια κι η συμπεριφορά σου απέναντι στα πάντα είναι εξαιρετική; Δεν πάει έτσι.
Να πέφτεις χαμηλά, δεν είναι κακό. Ο εαυτός σου έχει ανάγκη να αγαπήσει συναισθήματα όπως ο πόνος, η θλίψη, η στεναχώρια, η μοναξιά. Να τα αγκαλιάσει. Πώς θα μάθεις τον εαυτό σου αν δε γνωρίσεις κάθε πτυχή του; Ξέρεις πόσο θα ξαφνιαστείς αν έχεις συνηθίσει να το παίζεις τρελίτσα και ξαφνικά γίνει κάτι που θα σε ταρακουνήσει; Μία προδοσία, ένας χωρισμός, ένας καβγάς. Μια μικρή αφορμή μπορεί να σε κάνει να καταλάβεις πόσα λίγα γνωρίζεις για σένα.
Μάθε τον εαυτό σου σε βάθος. Φύγε από τα τετριμμένα, πάρε το ρίσκο που θες καιρό, ρίξε το γαμημένο εγωισμό σου, απομονώσου από όλους κι απ’ όλα. Ο κάθε άνθρωπος την καταστροφή του τη βλέπει με άλλο τρόπο. Διάλεξε λοιπόν αυτή που σου ταιριάζει.
Δε βαρέθηκες τα μεγάλα, χωρίς ουσία λόγια; Δε βαρέθηκες να είσαι καλά με όλους για χάρη μιας δήθεν εικόνας; Δεν κουράστηκες να ανέχεσαι συμπεριφορές που απλώς τις έχεις συνηθίσει με τον καιρό, αλλά ποτέ δε σου άρεσαν;
Ο εαυτός σου, σου αρέσει πραγματικά; Θα καθόσουν να κάνεις μια συζήτηση μαζί του κι αν ναι, θα τη γούσταρες ή θα σου περνούσες αδιάφορος; Εκεί θέλω να καταλήξω. Δε νοείται ολοκληρωμένη ανθρώπινη ύπαρξη η οποία να μην έχει συμφιλιωθεί με όλες τις πτυχές του εαυτού της.
Δε σου έχει τύχει να ξυπνάς ένα πρωί και να μην αντέχεις την ίδια σου την υπόσταση, να απορείς τι σκατά κάνεις τόσα χρόνια στη Γη ή γιατί κατέληξες έτσι; Δε σου έχει τύχει να παρακαλάς το μυαλό σου να σταματήσει να σκέφτεται αλλά εκείνο ακάθεκτο, να σε ταλαιπωρεί ατέλειωτες νύχτες και μέρες;
Για να συμφιλιωθείς με κάθε πτυχή της ύπαρξής σου οφείλεις να αυτοκαταστραφείς. Στην τελική, είναι ανάγκη και δικαίωμα, είναι απαραίτητο για κάθε άνθρωπο να το κάνει. Μην αφήνεις τους άλλους να το κάνουν για σένα. Κανένας δεν αξίζει να σε πεθάνει, να σε ρίξει στα Τάρταρα, να σου πονέσει την καρδιά. Κανένας δε θέλει να σε βλέπει χαρούμενο περισσότερο απ’ ό,τι ο ίδιος σου ο εαυτός.
Οπότε, σκέψου μήπως του χρωστάς μια καταστροφή. Ένα μαύρισμα οθόνης, ένα κλείσιμο ματιών, οτιδήποτε θα σε κάνει να φύγεις μακριά από όλα. Κι όταν γυρίσεις από το μηδέν θα είσαι σίγουρος για το τι πραγματικά αγαπάς, για το ποια πράγματα σε κάνουν στα αλήθεια χαρούμενο και με ποια συμβιβαζόσουν τόσο καιρό.
Κανένας δεν πρόκειται να σε αγαπήσει αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου σε βάθος, κι όχι επιδερμικά. Όπως δε θες να σου προσφέρουν αγάπες γρήγορες λες κι είναι fast food και συναισθήματα που τρέχουν, πρόσεχε καλά. Φρόντισε να μην έχεις μάθει εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό να συμβιβάζεται με τέτοιες. Στην τελική, ποιος εκτίμησε την κορυφή του Έβερεστ αν πρώτα δεν αγάπησε το περπάτημα και την αναπνοή;
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννα Κυράπογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
