Ζούμε σε μία εποχή που το φαίνεσθαι απασχολεί την πλειονότητα του κόσμου, πολύ περισσότερο από το είναι.
Μας νοιάζει να φαινόμαστε καλά ψυχολογικά, πνευματικά και κυρίως εξωτερικά, παρά οτιδήποτε άλλο στον κόσμο τούτο.
Ο κόσμος γίνεται ρηχός κι εσύ κατρακυλάς μαζί του, γίνεται επιφανειακός κι ακολουθείς τη μάζα.
Αυτό εννοείται πως δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστες τις σχέσεις.
Δεν έχεις τι να συζητήσεις με το «μωρό σου», αλλά έχεις φροντίσει να το συστήσεις σε όλη την παρέα. Έχεις κάνει τις απαραίτητες τσεκινάρες μαζί της, αλλά φοβάσαι να τη φιλήσεις μήπως και σου πει «Όχι τώρα βρε Μήτσο, εγώ σου μιλάω κι εσύ το χαβά σου!».
Φοβάσαι την καθημερινή τριβή, την ουσιαστική. Ξέρεις οτι εκεί πέρα κάτι πάει στραβά. Το κενό στην καρδιά και στο μυαλό, την απουσία ηδονής και φλόγας τη γεμίζεις με τα λαικς στο φουμπού και με την εντύπωση που έχεις, πως έχετε καταφέρει με την «κοριτσάρα σου» να γίνεις talk of the town!
Το πολύ το καθώς πρέπει, όμως, το βαριέται και ο παπάς. Στην παρούσα φάση, ο παπάς είσαι εσύ.
Ψάχνεις βαθιά μέσα σου για να δεις πού πήγε ο εαυτός σου. Πού πήγε ο χαβαλετζής, ο γαμάτος, που γουστάρει τη ζωή, ο λιγάκι αλαζόνας που ζητάει το τέλειο και δεν συμβιβάζεται με το μέτριο, πού πήγε ο κάφρος;
Λέξη κλειδί η τελευταία. Κάφρος.
Η καφρίλα δεν είναι κακιά λεξούλα. Είναι ελευθερία, είναι απελευθέρωση, είναι δημοκρατία μέσα στη σχέση.
Να βρίζεσαι με το μωρό σου, δεν κάνει κακό. Να της χουφτώνεις τον κώλο και να της φωνάζεις «Σε γουστάρω!». Να παίζετε ξύλο. Η σφαλιάρα είναι εκτόνωση. Γυρνάς από σχολή, δουλειά, οικογένεια, έχεις ακούσει κάθε μαλακία σε όλη τη διάρκεια της μέρας, τι θες να ακούσεις, να δεις και να νιώσεις με το μωρό σου;
Θες να κάτσεις να βγείς σέλφι με το απαραίτητο χάσταγκ #naedometomoromou, να την ανεβάσεις και μετά να καθίσετε να δείτε πόσα λαικς θα πάρετε; Θέλεις να βγείς για ποτάρα να σας θαυμάσει όλη η πόλη;
Η απάντηση είναι όχι. Και το ξέρεις μέσα σου. Δεν τα θέλεις αυτά. Θέλεις να φάτε μέχρι σκασμού πιτόγυρα που θα μοσχοβολάνε κρεμμύδι και τζατζίκι. Θες να πιείτε Coca Cola και να κάνετε διαγωνισμό ρεψίματος μετά, ή έστω, να μην φοβάσαι να ρευτείς μπροστά της.
Θες να την πασαλείβεις με τα σιροπιαστά που της πήρες για να της κάνεις έκπληξη, να γίνετε χάλια και μετά να αρχίσετε να γλύφεστε και να κάνετε σεξ σαν τα σκυλιά.
Κάθε άνθρωπος κρύβει έναν κάφρο μέσα του. Ο έρωτας είναι μια αρμονική συμβίωση δύο ανθρώπουν που ενώνουν τις καφρίλες τους.
Από μικρά παιδιά είμαστε κάφροι. Την Αννούλα στο σχολείο προσπαθούσες να την εντυπωσιάσεις βρίζοντας, φτύνοντας και προσπαθώντας να δείξεις πως είσαι το κακό παιδί- και μόλις που ξεπερνούσες το ένα μέτρο.
Η κούραση που υπάρχει στα μάτια πολλών όταν διαβάζουν τις λέξεις φλόγα, ένταση, πάθος, αυθορμητισμός πλέον στα άρθρα μου, είναι δεδομένη.
Μα αυτό είναι ο έρωτας, και αυτό είναι η καφρίλα.
Έννοιες που βρίσκονται σε απίστευτη αλληλεπίδραση μέσα σε μια σχέση.
Η καφρίλα μοσχοβολάει έρωτα. Γιατί αν δεν νιώθεις ερωτευμένος, ενθουσιασμένος και ελεύθερος, δεν θα την κάνεις την καφρίλα, δεν θα κλάψεις από τα γέλια, δεν θα χαζολογήσεις. Θα ζείς στη μιζέρια, τη γκρίνια και τη σκοτεινιά.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
